ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 28 Μαΐου 2022

H παράδοση των "Μεσολογγιτών"* στη Μαριούπολη και το Azovstal, o λόγος που τελικά το έκαναν και οι δίκες που είναι να γίνουν:

 

Tι Μεσολογγίτες τι Αζοφίτες............

link 1ου video


Aπό την περιγραφή του 2ου video:
Η Ρωσία είναι έτοιμη να μιλήσει για την ανταλλαγή των υπερασπιστών της Azovstal μόνο αφού καταδικαστούν . Αυτό δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Αντρέι Ρουντένκο. Σύμφωνα με τον Ρουντένκο, η συζήτηση για την ανταλλαγή αιχμαλώτων μεταξύ Μόσχας και Κιέβου θα είναι δυνατή μόνο μετά τη δίκη του παραδοθέντος Ουκρανικού στρατού. Ο Ισραηλινός διπλωμάτης Yakov Kedmi είπε γιατί οι Ουκρανοί μαχητές εγκατέλειψαν το εργοστάσιο Azovstal. Δεν είναι η έλλειψη προμηθειών, όπως πολλοί πιστεύουν. Ο Kedmi, σε συνομιλία με τον δημοσιογράφο Alexander Waldman, επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι όλοι οι Αζοφίτες που παραδόθηκαν ήταν αρκετά καλοφαγωμένοι. Δεν έμοιαζαν με ανθρώπους που κάθονται μόνο με ψωμί και το νερό για καιρό. Σύμφωνα με τον ειδικό, πιθανότατα δύο λόγοι ανάγκασαν τους ριζοσπάστες να παραδοθούν. Πρώτον, είναι απόγνωση. Οι εθνικιστές συνειδητοποίησαν ότι η κατάσταση ήταν απελπιστική. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από την περικύκλωση και το Κίεβο ήταν βέβαιο πω; δεν θα στείλει ενισχύσεις. Δεύτερον, κατάλαβαν ότι κάποια στιγμή οι Ρώσοι μπορούσαν να τους θάψουν σε αυτές τις κατακόμβες, αφού οι επιθέσεις στο εργοστάσιο δεν σταμάτησαν μέχρι την τελευταία στιγμή. Όλοι οι Ουκρανοί του Azovstal παραδόθηκαν στον ρωσικό στρατό. Το πιθανότερο είναι ότι θα παραδοθούν στις αρχές του DPR και του LPR, ώστε να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη. Πως θα γίνει όμως αυτό; Ο επικεφαλής του DPR, Denis Pushilin, είπε ότι ένα διεθνές στρατιωτικό δικαστήριο περιμένει τους αιχμαλώτους πολέμου από το Azovstal. Σύμφωνα με τον δικηγόρο Ντμίτρι Αγρανόφσκι, λόγω του τεράστιου αριθμού κατηγορουμένων, το διεθνές δικαστήριο μπορεί να διεξαχθεί όχι μόνο στην επικράτεια του DPR και του LPR, αλλά και στη Ρωσία και οι Ρώσοι δικαστές θα συμμετάσχουν επίσης στις διαδικασίες. «Ο ουκρανικός στρατός θα μπορεί να επιλέξει δικηγόρους, βρισκόμαστε μπροστά σε μια τρομερά ενδιαφέρουσα διαδικασία» Σε κάθε περίπτωση, το δικαστήριο έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τακτικού δικαστηρίου. Και αυτό δεν είναι στρατοδικείο υπαίθρου, όταν η ποινή εκδίδεται ακριβώς στο πεδίο και η απόφαση εκτελείται εκεί. Αν έχουμε στο μυαλό μας μια πραγματική δίκη, τότε σε ένα στρατοδικείο θα πρέπει να υπάρχει εισαγγελέας, δικαστές και δικηγόροι για να παρέχονται εγγυήσεις σε όλους. Εδώ θα παρατηρηθούν όλα αυτά. Αν επιστρέψουμε ξανά στο παράδειγμα του Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, τότε όλοι οι κατηγορούμενοι είχαν Γερμανούς δικηγόρους εκεί. Συγγενείς, ομοϊδεάτες, βρήκαν δικηγόρους των κατηγορουμένων. Δεν υπήρχαν εμπόδια σε αυτό. Νομίζω ότι κανείς δεν θα περιορίσει το δικαίωμα των κατηγορουμένων να επιλέγουν δικηγόρους. Δεν βλέπω κανένα νόημα σε αυτό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου