ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2020

Ο αποικισμός στις ΗΠΑ τον 15ο αιώνα σκότωσε τόσους πολλούς ανθρώπους που άλλαξε το κλίμα

{ Άμεση, κι αναπόφευκτη, η σύνδεση: " Thanksgiving" (Ημέρα των Ευχαριστιών): να γιατί είναι η πιο βδελυρή γιορτή στον πλανήτη! (+ τα συγκλονιστικά λόγια ενός φυλακισμένου ήρωα των Ινδιάνων...) = "...το πιο πρόσφατο κεφάλαιο σε μια Γενοκτονία-Ολοκαύτωμα που κρατά πάνω από 500 χρόνια. Μια γενοκτονία που, ήταν τόσο μαζική ώστε, λένε πως, έριξε την μέση θερμοκρασία της γης. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής, Βόρειας, Νότιας, Κεντρικής, σφαγιάζονται, κυνηγούνται, σκλαβώνονται, βασανίζονται μέχρι σήμερα, στο όνομα της κυριαρχίας των Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών." }

Επιστημονική έρευνα διαπιστώνει ότι η γενοκτονία των γηγενών προκολομβιανών πληθυσμών από τους κατακτητές Ευρωπαίους αποίκους οδήγησε σε εκτεταμένη εγκατάλειψη γεωργικών γαιών, με αποτέλεσμα μεγάλες περιοχές να καλυφθούν ξανά από δάση.

Οι άνθρωποι μπορούν να διαταράξουν το κλίμα της Γης όχι μόνο με τις οικονομικές δραστηριότητές τους, αλλά και με τους μαζικούς σκοτωμούς τους. Αυτό ακριβώς συνέβη με τον ισπανικό αποικισμό της Αμερικής μεταξύ 1492-1600, όταν πέθαναν τόσοι πολλοί άνθρωποι που το κλίμα του πλανήτη έγινε πιο κρύο, όπως υποστηρίζουν Βρετανοί επιστήμονες.

Η μαζική εκκαθάριση -στην ουσία γενοκτονία- των γηγενών προκολομβιανών πληθυσμών από τους κατακτητές Ευρωπαίους αποίκους οδήγησε σε εκτεταμένη εγκατάλειψη γεωργικών γαιών, με αποτέλεσμα μεγάλες περιοχές να καλυφθούν ξανά από δάση και άλλη ψηλή βλάστηση. Τα φυτά αυτά απορρόφησαν πολύ μεγαλύτερες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα, κάτι
που είχε ως συνέπεια ένα αντίστροφο «φαινόμενο του θερμοκηπίου» και την πτώση της θερμοκρασίας στον πλανήτη. Ήταν μια κρύα περίοδος για την Ευρώπη, που έχει καταγραφεί στην ιστορία ως η «μικρή εποχή των πάγων».

Οι ερευνητές του Τμήματος Γεωγραφίας του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου (UCL), με επικεφαλής τον Αλεξάντερ Κοχ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωεπιστημών "Quaternary Science Reviews", σύμφωνα με το BBC και τη «Γκάρντιαν».

Οι επιστήμονες υπολόγισαν πόσοι περίπου άνθρωποι ζούσαν στην Αμερική πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων το 1492 και πόσοι εξαφανίσθηκαν μέσα στον επόμενο αιώνα από εισαγόμενες λοιμώδεις νόσους, τους πολέμους, τη σκλαβιά και την κατάρρευση των ντόπιων κοινωνιών. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους, στο τέλος του 15ου αιώνα ζούσαν στην Αμερική λίγο περισσότεροι από 60 εκατομμύρια άνθρωποι (γύρω στο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού) και το 1600, μετά το θάνατο περίπου 56 εκατομμυρίων ανθρώπων, είχαν απομείνει μόνο πέντε έως έξι εκατομμύρια.

Αυτό είχε ως συνέπεια να εγκαταλειφθούν τεράστιες γεωργικές εκτάσεις (που μετατράπηκαν σε δασικές και σαβάνα) συνολικής έκτασης 560 εκατομμυρίων στρεμμάτων, σχεδόν όσο η σημερινή Γαλλία. Η νέα δασοκάλυψη της περιοχής δέσμευσε μεγάλες ποσότητες ατμοσφαιρικού διοξειδίου, τα επίπεδα του οποίου εκτιμάται ότι μειώθηκαν κατά 7 έως 10 μέρη ppm (μόρια διοξειδίου ανά εκατομμύριο μορίων αέρα). Συγκριτικά, στην εποχή μας προστίθενται κάθε χρόνο στην ατμόσφαιρα περίπου 3 ppm διοξειδίου κυρίως εξαιτίας της καύσης ορυκτών καυσίμων.

Η αφαίρεση αυτού του διοξειδίου από την ατμόσφαιρα είχε οδηγήσει τελικά σε μείωση της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας στην επιφάνεια της Γης κατά περίπου 0,15 βαθμούς Κελσίου. Η πτώση της θερμοκρασίας εκείνη την εποχή έχει επιβεβαιωθεί από τα «αρχεία» παγιδευμένου αέρα στους αιωνόβιους πάγους της Ανταρκτικής.

Ασφαλώς, η «μικρή εποχή των πάγων» οφειλόταν και σε άλλους παράγοντες, όπως η αλλαγή των χρήσεων γης, μια σειρά ισχυρών ηφαιστειακών εκρήξεων και μια παροδική ύφεση στην δραστηριότητα του Ήλιου. Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με τους ερευνητές, η νέα μελέτη ενισχύει την πεποίθηση των επιστημόνων ότι οι ανθρώπινες δραστηριότητες -φονικές και μη- επηρέαζαν το κλίμα πολύ πριν τη βιομηχανική επανάσταση.


αλιεύθηκε από ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου