ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2020

" SYSTEM FAILURE "

"Το παρόν είναι δικό τους. Το μέλλον είναι δικό μου". Νίκολα Τέσλα, 1856-1943.



Αν η ροή του γίγνεσθαι παρασύρεται από σαρωτικές δίνες δοκιμασίας προσωπικής για κάθε έλλογο πλάσμα να μη χάσει τα λογικά του. Αν όλα γύρω σου σού δίνουν όλο και περισσότερο τη σιγουριά μιας κακόγουστης καλοστημένης φάρσας σε βάρος σου.
Aν όλο και πιο συνεχής και οξύς γίνεται ο εθισμός σου στην αμφιβολία. Πώς κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει στον κόσμο, πως η
"κοινή λογική" έχει χάσει την πειθώ της και το νόημα που εισπράττεις να κινεί τον τροχό που επιτρέπει στον κόσμο να γυρνάει ακόμα, είναι η έλλειψη κάθε νοήματος. Νοήματος που, κάθε αέναη στιγμή έξω από την ψευδή ερμηνεία της γραμμικότητας του χρόνου, αναδεικνύει τη ζωή σε ένα μικρό φωτεινό θαύμα και σε μια ευκαιρία απόκτησης μεταμορφωτικής -ακόμα και για το ίδιο το σύν+παν=σύμπαν- συνειδητότητας.
Και ίσως σε εξιτάρει η υποψία ότι δεν είσαι μόνος στην απόφασή σου να βρεις και να πάρεις το "κόκκινο χάπι" μιας διαυγούς αντίληψης που θα σε απελευθερώσει από τη Μήτρα (ΜΑΤΡΙΧ) της παραίσθησης της μίζερης και στην ουσία σκοταδιστικής κανονικότητας. Μήπως να ξυπνήσεις στον κόσμο όπου οι Ιδέες υλοποιούνται σε χειροπιαστές προοπτικές και ευκαιρίες υπέρβασης. Χωρίς να φοβούνται οι φορείς τους οποιοδήποτε ρίσκο και χωρίς να δεσμεύονται από περιορισμούς σκόπιμα τοποθετημένους σε μια "πραγματικότητα" των καταστροφικών εμμονών και ψευδαισθήσεων.

NIO: " Ξέρω ότι είσαι εκεί έξω. Τώρα πια μπορώ να σε αισθανθώ. Ξέρω ότι φοβάσαι. Φοβάσαι εμάς. Φοβάσαι την αλλαγή. Εγώ δεν γνωρίζω το μέλλον. Δεν ήρθα εδώ για να σου πω πως θα τελειώσει αυτό. Ήρθα εδώ για να σου πω πως θα αρχίσει… Θα δείξω στους ανθρώπους ένα κόσμο χωρίς εσένα (το Matrix). Έναν κόσμο χωρίς κανόνες και ελέγχους, χωρίς σύνορα ή όρια, έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι δυνατά. Το που θα πάμε από εδώ και πέρα είναι μια επιλογή που την αφήνω σε εσένα." The Matrix

Ο Ένοικος



" Για περαιτέρω μελέτη πάνω στις έρευνες και τα σχέδια του πρωτοπόρου επιστήμονα για ένα "εξωγήινο" μέλλον επί γης, που όσο γίνονται σήμερα γνωστά τόσο μεγαλύτερη κατάπληξη προκαλούν:
Τέσλα: Τι θα γινόταν ΑΝ;
ΤΕΣΛΑ:  Τα πιο τρελά μας όνειρα
 Αν θέλουμε να δικαιωθεί ο Tesla … "
 Από αφιερώματα-αναρτήσεις του ανιχνευτή


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου