Αυτές οι στιγμές τις απόλυτης διαύγειας. Φτιάχνοντας σπιτάκι κάτω από τα φρεσκοπλυμμένα σεντόνια. Κουλουριασμένος ανάμεσα στους γονείς σου στο διπλό τους κρεβάτι. Ή ένα ήσυχο βράδυ του Αυγούστου σε μια βεράντα μετά από κάμποσα ποτήρια κρασί και τον αέρα γύρω σου να ξεδιπλώνει τα πάντα μπροστά σου.
Και τότε σε βλέπεις.
Αυτή η αίσθηση ασφάλειας και αρμονίας, μαζί με την επιστροφή στην παιδικότητα…. εκεί και αν ξεδιπλώνεται όλη η αρχετυπική “πραγματικότητα”. Ξέρεις, σαν να αποκτάς συνειδηση του εαυτού σου πέρα από τις μέρες και τα χρόνια. Πιο σφαιρικά τη θέση σου ως προς τους άλλους, ως προς τα εσένα. Άχωρο, άχρονο. Την ύπαρξή σου αυτή καθ’ εαυτή. Όλα βγάζουν νόημα. Και σε αντιλαμβάνεσαι όχι με την ημερολογιακή έννοια της χρονικότητας, αλλά με το σφαιρικό φως της ιστορικότητας.
Και ένα ελαφρύ τσίμπημα στον αφαλό. Από εκεί ξεκινάνε όλα, σκέφτεσαι. Αυτός σε συνδέει με το παρελθόν σου. Σαν μια αόρατη αλυσίδα που χάνεται στο μακρύ παρελθόν. Σαν ένα μακρύ δίκτυο από σωληνώσεις που σε διοχετεύουν με όλες τις αρχέγονες αλήθειες. Λες και κάπου άχρονα-άχωρα υπάρχει μια τεραστια μάζα με φαια ουσία και από εκεί σιγά σιγά προκύπτουν όλοι οι άνθρωποι. Από τις ίδιες πρώτες ύλες. Εκεί βρίσκεις πόσα κοινά έχεις με όλους τους άλλους ανθρώπους, και εκεί συνειδητοποιείς πόσο διαφορετικός είσαι.
Το αγαπώ αυτό το βράδυ.
Δανειστήκαμε με ευγνωμοσύνη τις παραπάνω σκέψεις, γοητευμένοι και στοχαστικοί ή μπολιασμένοι από τη μοναδική γοητεία του στοχασμού και της διάθεσης για ενδοσκόπηση που σου προσφέρουν δωρεάν τέτοια ερεθίσματα (" και η τροφή της ψυχής δωρεάν είναι μα δεν το ξέρεις"), από το tur mir Leid
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου