ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2019

Η ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ : Οι Ευχές ενός Συγγραφέα για το 2019



Η ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ : Οι Ευχές ενός Συγγραφέα για το 2019
Το σωτήριον έτος 2019 ήρθε σαν ένα νέο –απόμακρο ως τώρα– φως μέσα στο σκοτάδι που άφησαν πίσω τους εδώ οι δυσκολίες των περασμένων ετών.
Άλλωστε, ακριβώς αυτές τις μέρες κάθε χρονιάς, από τις 21 Δεκεμβρίου μέχρι τις 6 Ιανουαρίου (όπου είναι και «Τα Φώτα») το Φως υπερνικά το Σκοτάδι, υπερισχύει, διότι αμέσως πιο πριν, νύχτωναν οι μεγαλύτερες νύχτες του κόσμου, οι πιο σκοτεινές στιγμές του χρόνου, μέσα στην καρδιά του χειμώνα, αλλά ταυτόχρονα φέρνουν και την ελπίδα του νέου φωτός (και της νέας επερχόμενης άνοιξης), διότι, ακριβώς από εκείνες τις σκοτεινές στιγμές και μετά, (ακριβώς τώρα), η νύχτα αρχίζει σταδιακά να μικραίνει, το εκκρεμές του σκότους έχει φτάσει στην απώτατη άκρη του κι αρχίζει ξαφνικά να αντιστρέφει την πορεία του... (Γι’ αυτό και όλα τα πράγματα χαρακτηρίζονται από αυτόν τον εκκρεμή μηχανισμό, με την περιοδεία των περιόδων τους που εναλλάσσονται). Έτσι, μετά
τις οριακές εκείνες στιγμές του θριάμβου του σκότους, η σκοτεινή νύχτα αρχίζει βήμα-βήμα να νικιέται από την φωτεινή ημέρα, το σκότος αρχίζει πια ολοένα να χάνει τις μάχες στον πόλεμο με το φως, μέχρι τον τελικό θρίαμβο της Άνοιξης που θα κατατροπώσει ολοκληρωτικά τον παγωμένο χειμώνα...

Αυτές τις μέρες, λοιπόν, ξεπροβάλλει φωτεινά μέσα από το σκοτάδι, και γιορτάζει η Αντίσταση. Ήταν σ’ εκείνες τις πιο σκοτεινές νύχτες του κόσμου και του χρόνου, που μας έδωσε την δύναμη να ενθαρρυνθούμε για το επόμενο βήμα, και να πολεμήσουμε για το φως, που έρχεται, τίποτε δεν μπορεί να το εμποδίσει. Κάποιοι ίσως νιώθουν ότι αυτός ο χρόνος για τον ερχομό του νικητήριου μεγάλου φωτός περνάει βασανιστικά αργά και με πολλές δυσκολίες. Φυσικά, ο χρόνος είναι σχετικός και ανάλογος τού πώς τον αντιλαμβάνεσαι. Ένα ποίημα λέει: «Η νύχτα είναι μεγάλη για ‘κείνον που δεν μπορεί να κοιμηθεί. Στον κουρασμένο το μίλι φαίνεται μακρύ κι οι εραστές δε χορταίνουν το φιλί…»

Υπάρχει και κάτι που δεν συνειδητοποιεί σχεδόν κανείς : Οτιδήποτε κάνουμε, ακόμη και στην πιο ασήμαντη καθημερινότητά μας,
είναι απίστευτα σημαντικό, ακόμη και η παραμικρότερη κίνηση, γιατί μέσα από τις πιο απίστευτες και μακριές αλυσιδωτές αντιδράσεις, επηρεάζει μια τεράστια σειρά γεγονότων αλλάζοντας τη μορφή του Σύμπαντος. (Σ’ αυτό, υπάρχει και κάτι απόκρυφο: το ίδιο ισχύει και για τις σκέψεις μας, που είναι το πρώτο βήμα για τα πάντα...)
Εδώ που είμαστε, τα περισσότερα πράγματα που βλέπετε είναι εντελώς εφήμερα. Η προσωπική στάση μας, η αντίστασή μας, το πνεύμα μας, η σκέψη μας, η ελπίδα μας, η φωτεινή προσδοκία μας, η φωτεινότητά μας, είναι αυτά που μετράνε αληθινά, καθώς όλα χάνονται και φεύγουν, καθώς όλα τα άλλα εμφανίζονται και έρχονται. Είναι σημαντικές οι ευχές μας.
Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι ίσως είναι σημαντικές οι ευχές μου. Και θέλω να τις στείλω εκεί έξω, μέσα από την καρδιά μου :

Εύχομαι να ζεσταθούν όλοι οι άνθρωποι που κρυώνουν μέσα σ’ αυτόν τον κρύο χειμώνα. Κανείς να μην είναι μόνος του, να είναι μαζί μπροστά στο τζάκι που θα ανάψουν με την καρδιά τους, λέγοντας ιστορίες μέσα στην νύχτα για τα περασμένα όμορφα καλοκαίρια και τις παλιές άνοιξες όταν όλα ήταν διαφορετικά, και πάλι θα είναι!

Εύχομαι η φωτεινή Αλήθεια να λάμψει απέναντι σε όλα τα σκοτεινά ψέμματα, (τα πιο σκοτεινά είναι εκείνα που παριστάνουν τις φωτεινές αλήθειες, διαστρεβλώνοντας την ίδια την φύση του φωτός ότι πρόκειται για ημίφως –που μπορεί να μας ξεγελάσει ότι πρόκειται για το αληθινό φως αν δεν το έχουμε δει ποτέ). Η Αλήθεια δεν υπάρχει εδώ αν δεν υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν την Αλήθεια. Παρ’ όλο που είναι το πιο σπάνιο θέαμα που υπάρχει, εγώ εύχομαι να γίνει ορατή σε όλους. Εύχομαι να φανεί γενναιόδωρη απέναντι μας η Αλήθεια, και να φανερωθεί στον καθένα ανάλογα με την όραση του, να μην περιμένει η Αλήθεια το δικό μας καλύτερο οπτικό πεδίο.

Εύχομαι να ηττηθεί η τυραννία που καταδυναστεύει τον κόσμο μας, να ηττηθεί πρώτα μέσα μας κι έπειτα εκεί έξω μας, για να ηττηθεί στ’ αλήθεια. Έχει εισχωρήσει μέσα στον νου μας, συχνά ακόμη και μέσα στην ψυχή μας, έχει εισχωρήσει ανάμεσά μας, μέσα στο σπίτι μας, μέσα στην πατρίδα μας, μέσα στον κόσμο μας, και μας καταδυναστεύει. Θα ανατραπεί, όπως ανατράπηκαν όλες οι τυραννίες που γνώρισε αυτός ο κόσμος κι αυτός ο εαυτός. Εύχομαι αυτή η τυραννία να αποκαλυφθεί, να κατανοηθεί, να ξεριζωθεί, να ηττηθεί κατά κράτος, και να γίνει μια ανάμνηση κατά την οποία θα διηγούμαστε τα βάσανα και τους αγώνες μας ενάντια της, πλέον με έναν εαυτό, σπίτι, πατρίδα, κόσμο, εντελώς διαφορετικά, χωρίς τους τυράννους μας.

Εύχομαι να αποτύχουν όλα τα σχέδια των πονηρών εις βάρος των ανυποψίαστων αγαθών ανθρώπων, να αποτύχουν όλες οι επιδιώξεις των συνομωτών εναντίον των λαών, να αποτύχει όλη η προσχεδιασμένη αποδοχή των αποτελεσμάτων των συνομωσιών που υποκρίνονται τόσο θρασύτατα ότι δεν υφίστανται. Εύχομαι να αποτύχει η αυστηρότητα και ο υπολογισμένος ρεαλισμός, οι αλαζονικοί σχεδιασμοί για την καθυπόταξη του κόσμου. Να αποτύχει ο Έλεγχος και ο βαμπιρισμός.

Εύχομαι να προχωρήσει η εξερεύνηση του Αγνώστου, για τον καθένα μας, πρωτοποριακά και υπερβατικά, να διασωθούν οι ανοιχτοί ορίζοντες, να υπερνικηθούν όλοι εκείνοι που την εμποδίζουν είτε από φόβο ή ανοησία και προκατάληψη, είτε από μεγάλη παρεξήγηση και διαβολή που έχουν υποστεί, είτε διότι έχουν τις μετοχές τους στο Γνωστό και στο παγιωμένο, στο «Κατεστημένο». Εύχομαι να εξερευνήσουμε το ανεξερεύνητο, να μάθουμε όλα εκείνα που δεν προβλέπεται να μάθουμε, να ανακαλύψουμε το αποκρυμμένο, να αντικρύσουμε το αόρατο, να προεκτείνουμε την πραγματικότητα, να φτάσουμε στο άφταστο άστρο, να μιλήσουμε μια μέρα για το ανείπωτο.

Εύχομαι να δικαιωθούν όλες οι αδικημένες υποθέσεις. Εύχομαι να διαψευστούν οι υπερασπιστές και οι φορείς των νέων δογμάτων, με τον ίδιο τρόπο που προσπάθησαν να διαψεύσουν τους παλιούς. Εύχομαι να δικαιωθούν όλοι οι διανοητές που αδικήθηκαν από τη διανόηση, όλοι οι επαναστάτες που αδικήθηκαν από την επανάσταση, όλοι οι τεχνίτες που αδικήθηκαν από την τέχνη τους, όλα τα θαύματα που αδικήθηκαν από τις αποτυχίες μας. Εύχομαι να δικαιωθούν όλες οι γνώσεις που αδικήθηκαν από την άγνοια ή την ανοησία, όλοι οι παλιοί που αδικήθηκαν από τους νεότερους και όλοι οι νεότεροι που αδικήθηκαν από τους παλιούς, όλοι οι πόλεμοι που αδικήθηκαν από τους νικητές τους, όλες οι ιστορίες που αδικήθηκαν από την Ιστορία, όλοι οι άνθρωποι που αδικήθηκαν από τους ανθρώπους.

Εύχομαι την γενναιότητα και την αρετή σε όλους όσους αντιμετωπίζουν υπέρμετρες δυσκολίες και βάσανα. Καμία δυσκολία, κανένα βάσανο, δεν είναι πιο δυνατά από την γενναιότητά μας και την αρετή μας. Δεν θα έπρεπε να είναι, πρέπει να είμαστε αξιότεροι των περιστάσεων και των συνθηκών, σοφότεροι, κι αυτό είναι η αληθινή αξιο-πρέπεια. Εύχομαι κανείς να μην το ξεχνάει αυτό, ό,τι κι αν τού συμβαίνει.

Εύχομαι η Αγάπη να είναι πάντα η πιο ακατανίκητη δύναμη στον κόσμο, και να συνεχίζει να ντροπιάζει από μέρα σε μέρα κάθε κακό, κάθε δυσκολία, κάθε εμπόδιο, κάθε αδικία, να συνεχίσει να φωλιάζει μέσα μας και να μας φανερώνει την αιωνιότητα, και να μας δείχνει τον δρόμο όπου κι αν πάμε, να κάνουμε τα πάντα με Αγάπη και τα πάντα για την Αγάπη. Η ανίκητη δύναμη μας είναι η Αγάπη.
Με την Αγάπη, όταν έχουμε ο ένας τον άλλον, έχουμε τα Πάντα...

Μία Νέα Ελπίδα έρχεται με την νέα χρονιά, καθώς το εκκρεμές αντιστρέφει την πορεία του μέσα στο βαθύτερο σκοτάδι, και το φως χαράζει από μακριά και εκστρατεύει προς την τελική νίκη. Εμείς είμαστε αυτή η Νέα Ελπίδα, Εσύ, Εγώ, την έχουμε μέσα μας, κι έτσι μπορούμε να την διακρίνουμε κι έξω από εμάς και να την προσελκύσουμε προς ενίσχυσή μας. Αν έχουμε φως, αν είμαστε με την παράταξη του Φωτός, είναι μέσα στο σκοτάδι που πρέπει να φωτίζουμε, τότε είναι που δικαιώνει το φως τον εαυτό του. Προσοχή! Η κατάσταση είναι η χειρότερη;; Αυτός που συμβαδίζει με τα χειρότερα, είναι ο χειρότερος! Είσαι; Μπορεί να βρισκόμαστε στην χειρότερη θέση και εποχή, αλλά τότε είναι που πρέπει να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους άλλους την ποιότητά μας, και να μπορούμε να πούμε πως : όταν τα πράγματα ήταν τα χειρότερα, εμείς ήμασταν οι καλύτεροι. Έτσι, κρινόμαστε... Αυτή είναι η Κρίση.

Ενισχύστε την Αντίσταση, μέσα σας και έξω σας. Θα είναι νικηφόρα, να είστε βέβαιοι. Έρχεται η Άνοιξη!
Ευτυχισμένο το Νέο Έτος 2019
AD ASTRA PER ASPERA

Παντελής Β. Γιαννουλάκης


το δανειστήκαμε από ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου