(με αφορμή το μακελειό του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου και τις εορταστικές εκδηλώσεις)...περί "αντιφασιστικής" υποκρισίας!

"... ο πόλεμος είναι πόλεμος ανάμεσα σε χορτάτους και σε πεινασμένους ληστές για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Ότι το καθήκον της εργατικής τάξης είναι και σήμερα να επωφεληθεί απ' αυτήν τη σύγκρουση των δημίων της, και από τις δυσκολίες που δημιουργεί γι' αυτούς ο πόλεμος, για να τους ανατρέψει και να τους ρίξει στο χάος που οι ίδιοι είχαν ανοίξει..."

Απόσπασμα από τον πρόλογο που έγραψαν ο Άγις Στίνας και η ομάδα του, τον Απρίλιο του 1945 (καθώς έληγε πλέον ο τρομερός Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος και η Ελλάδα μετά τη συμφωνία της Γιάλτας θα περνούσε, με τη συναίνεση του Στάλιν, στη σφαίρα επιρροής των Άγγλων), στη μπροσούρα του Λένιν «Οι Σοσιαλιστές και ο Πόλεμος». Για τη μεγάλη απάτη των "εθνικών πολέμων" που στέλνουν τους λαούς στο σφαγείο για κατασκευασμένα διάτρητα ιδανικά κι εξυπηρετούν τα συμφέροντα της κυρίαρχης ελίτ των παγκόσμιων εξουσιαστών (και κυρίως των τραπεζιτών και εταιρειών) και το "ξαναμοίρασμα της πίτας" κάθε φορά ανάμεσά τους. Ενώ στο βιβλίο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ, γράφει επίσης περί τούτου: "Εάν, σε οποιαδήποτε χώρα, έκανε την εμφάνισή της η σωτήρια Επανάσταση, θα βλέπαμε γεγονότα που θα φαίνονταν απίστευτα σ' όσους πιστεύουν ότι οι πόλεμοι μεταξύ των κρατών γίνονται για πατρίδες και εθνικά ιδεώδη. Οι χτεσινοί λυσσώδεις εχθροί θα γίνονταν σύμμαχοι και εγκάρδιοι φίλοι στην με όλα τα μέσα πάλη τους εναντίον της Επανάστασης, δηλαδή εναντίον του ίδιου του εξεγερμένου λαού τους. Αυτό το είδαμε στο Παρίσι το 1871, στη Ρωσία το 1917 και στην Ισπανία το 1936."
απόσπασμα από την ανάρτησή μας: ΑΓΙΣ ΣΤΙΝΑΣ - Τι είναι η επανάσταση... (Σύνδεση: ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙ ΣΤΙΝΑ ) 

Ακολουθούν κάποια  επιλεγμένα αποσπάσματα από ένα πολύ χαρακτηριστικό άρθρο του Θοδωρή Λαμπρόπουλου ή "ΥΠΝΟΒΑΤΗ":

 “Λένε, ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησίες και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές, να χαλάσουν τις εκκλησίες, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματός μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη [...] Και εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι, που την διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμά της [...] Μας κατηγορούν, ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μιά και που οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιός είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δεν νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους”. ( Άρης Βελουχιώτης «Ο λόγος της Λαμίας», σελ. 23-26).
Στον γνωστό Λόγο της Λαμίας ο γραφικός ημιηλίθιος σταλινικός Άρης Βελουχιώτης διατυπώνει τα θεμελιακά δόγματα του αριστερόστροφου ρωμαίικου σωβινισμού, ως πιστού αντικαθρεπτίσματος της δεξιόστροφης εθνικοφροσύνης (με την οποία υποτίθεται ότι συγκρούεται). Όπως εκεί, έτσι και εδώ, σε κεντρικής σημασίας αναδεικνύεται το σωβινιστικό ρωμηοτρίπτυχο Θρησκεία-Πατρίδα-Οικογένεια. Έτσι ο Βελουχιώτης αρέσκεται να περνιέται ως πιο "νοικοκύρης" από τους δεξιούς νοικοκυραίους όταν λέει ότι οι σταλινικοί "φτιάχνουν σήμερα το κράτος" που δεν έφτιαξαν οι ... "αντικρατιστές" αστοί (μας λέει δηλαδή ότι επί κεφαλαιοκρατίας δεν υπήρχε κράτος, άρα υπήρχε ... αταξική κοινωνία - η φαιδρότητα του σταλινισμού υπήρξε, και συνεχίζεται, ανεξάντλητη). Ή μπορεί επίσης να κορδώνεται ως άλλος ένας αληθινός πατριώτης (όλοι το ίδιο αληθινοί είναι...), όταν εγκαλεί τους κεφαλαιοκράτες επειδή δεν "συγκινούνται με την ύπαρξη των κρατικών συνόρων" (προφανώς θεωρεί ότι ο επαναστατικός εργατικός διεθνισμός πρέπει ... να "συγκινείται" από συνοριακώς αναγνωρισμένα κρατικά οικόπεδα, ή ότι στην συντελούμενη παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας οι εκμεταλλευόμενοι πρέπει να απαντήσουν με ... "εργατικό πατριωτισμό" - κάτι που "συμπτωματικά" αποτελεί και τον ακρογωνιαίο θεωρητικό λίθο του εθνικοσοσιαλισμού...). Λίαν αξιοπρόσεκτη είναι η εγκωμιαστική αναφορά αυτού του χαρακτηριστικά αγράμματου σταλινικού πιστολά στην χριστιανορθόδοξη εκκλησία (δηλαδή του μυθικά πάμπλουτου βυζαντινού φεουδάρχη, που το 1453 προτίμησε να φέρει την οθωμανοκρατία για να εμποδίσει την πολιτισμική και οικονομική δυτικοποίηση της χώρας, που το 1821 δεν είχε παραλείψει να αφορίσει τους εξεγερμένους ραγιάδες και τους έλληνες Διαφωτιστές και που μετεπαναστατικά εμπόδισε για άλλη μια φορά -και εξακολουθεί- την αποβυζαντινοποίηση και τον εκδυτικισμό της "απελευθερωμένης" χώρας).

Η προδοσία των εργαζομένων από τα ευρωπαϊκά Κ.Κ. και η απάτη του "αντιφασιστικού" και "πατριωτικού" πολέμου

Ήταν η εποχή που τα απανταχού Κ.Κ. απέδειξαν με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο ότι δεν είχαν καμιά σχέση με την διεθνιστική οπτική των εργαζομένων για τη χειραφέτησή τους.
Κι αυτό, μόνο και μόνο επειδή η σταλινική νομεκλατούρα είχε ανάγκη τη συμμαχία των άγγλων αποικιοκρατών εναντίον της ξαφνικής επίθεσης που δέχτηκε από τους -μέχρι εκείνη τη στιγμή συμμάχους της- γερμανούς αποικιοκράτες. Προσάρμοσαν λοιπόν την δράση τους (με ασυνήθιστο μάλιστα δυναμισμό), όχι στην κατεύθυνση της διεθνούς κοινωνικής επανάστασης ως μοναδικής απάντησης στον παγκόσμιο πόλεμο των αφεντικών, αλλά στην υπεράσπιση των συμφερόντων της “μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας” Ε.Σ.Σ.Δ..
Αντί τα Κ.Κ. να υποδαυλίσουν –όπως όφειλαν σύμφωνα με τις ίδιες τις “ιερές γραφές” τους (βλ. π.χ. Β. Ι. Λένιν «Η Προλεταριακή Επανάσταση και ο Αποστάτης Κάουτσκυ» και «Οι Σοσιαλιστές και ο Πόλεμος») - συγχρονισμένες και αλληλέγγυες κοινωνικές επαναστάσεις στις εμπόλεμες χώρες ως απάντηση στον παγκόσμιο πόλεμο των αφεντικών, τις ανέστειλαν εν ονόματι της πατριωτικής απάτης και άρα υπέρ της ιμπεριαλιστικής σύρραξης. Έλεγαν π.χ. στον –πολύ τότε- κόσμο που ήλεγχαν ότι εν όψει του παγκοσμίου πολέμου η διεθνής κοινωνική επανάσταση έπρεπε να … αναβληθεί –ενώ ακριβώς τότε ήταν που έπρεπε να επιδιωχθεί- και οι ανά εθνική επικράτεια εργαζόμενοι όφειλαν να συμμαχήσουν με τους εγχώριους ταξικούς εκμεταλλευτές τους εναντίον του “φασισμού”. Με άλλα λόγια οι εργαζόμενοι έπρεπε να διευκολύνουν τα αφεντικά τους στην αναδιανομή του κόσμου. Λες και για έναν εργαζόμενο οι “δημοκρατικοί” άγγλοι αποικιοκράτες είχαν διαφορετικό στόχο από τους “φασίστες” ομοίους τους, με τους οποίους συγκρούονταν για την αναδιανομή του πλανήτη. Και λες κι οι εργαζόμενοι έπρεπε να διαλέξουν μοιρολατρικά το “καλύτερο” αφεντικό, που πάει να πει: να υπερασπιστούν αυτό που ήδη είχαν... Οι σταλινικοί αντεπαναστάτες είχαν “ξεχάσει” ότι τους εργαζόμενους δεν πρέπει να τους αφορούν οι δήθεν “εθνικοί” πόλεμοι των αφεντικών τους, αλλά μόνο ο διεθνοποιημένος κοινωνικός πόλεμος για τη χειραφέτησή τους. Είχαν “ξεχάσει” ότι ένας παγκόσμιος πόλεμος των αφεντικών είναι μοναδικά ευνοϊκή συγκυρία για να επιταχυνθεί το ξέσπασμα ενός εξίσου παγκόσμιου κοινωνικού πολέμου στα νώτα τους. Είχαν “ξεχάσει” ότι η “εθνική ενότητα” είναι μια διανοητική και συναισθηματική παγίδα κι ότι οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουν πατρίδα. Είχαν “ξεχάσει” αυτό που επισήμαινε ο αείμνηστος διεθνιστής επαναστάτης Α. Στίνας, ότι δηλαδή για το διεθνές εργατικό κίνημα η λέξη “πατριώτης” αποτελούσε μέχρι τότε βρισιά.
Ο ψυχοδιανοητικός οδοστρωτήρας της σωβινιστικής προπαγάνδας τόσο των δυτικών, όσο και των σταλινικών κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ήταν τέτοιος, που μάταια οι –κυνηγημένοι από εθνικόφρονες και σταλινικούς- διεθνιστές προειδοποιούσαν ότι “είναι πόλεμος ανάμεσα σε πεινασμένους και χορτάτους ληστές για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Ότι το καθήκον της εργατικής τάξης είναι και σήμερα να επωφεληθεί από αυτήν τη σύγκρουση των δημίων της και από τις δυσκολίες που δημιουργεί γι’ αυτούς ο πόλεμος, για να τους ανατρέψει και να τους ρίξει στο χάος, που οι ίδιοι έχουν ανοίξει […] ότι το νέο σε αυτόν τον πόλεμο είναι η προδοσία της σοβιετικής γραφειοκρατίας και των κομμουνιστικών κομμάτων και η μεγαλύτερη εξαχρείωση των αρχηγών των σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών κομμάτων”

Έτσι, οι άγγλοι, οι έλληνες κ.α. εργαζόμενοι έπρεπε να σφαγιασθούν στα κρεουργεία, που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται “πεδία μαχών”, για λογαριασμό των “καλών”, “δημοκρατικών” –και προπαντός συμμάχων της Ε.Σ.Σ.Δ.- άγγλων αποικιοκρατών, έναντι των “κακών” γερμανών. Είχαν δηλαδή μετατραπεί τα ευρωπαϊκά Κ.Κ. σε απροκάλυπτα σωβινιστικά εκτρώματα, που προέτρεπαν τους εργαζόμενους της Ευρώπης να αλληλοσφαγιασθούν για χάρη των συνασπισμών των “εθνικών” αφεντικών τους. Μάλιστα επί ιταλικής εισβολής, με μια κατάπτυστη και δουλικότατη ανοιχτή επιστολή της (δημοσιεύθηκε στον τύπο στις 31/10/1940) η ηγεσία του παράνομου ελληνικού Κ.Κ. καλούσε τους κομμουνιστές «να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις, χωρίς επιφύλαξη στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά». Οι ιδεολογικές κωλοτούμπες και οι παλινωδίες της “αλάθητης” καθοδήγησης του ΚΚΕ εκτέθηκαν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο στα άρθρα του Ριζοσπάστη. Τη μια γραφόταν ότι υπεύθυνος για τον παγκόσμιο πόλεμο που ερχόταν ήταν ο γερμανικός φασισμός. Όμως λίγους μήνες μετά, όταν ο Στάλιν συμμάχησε με τον Χίτλερ, γραφόταν ότι υπεύθυνοι για τον επικείμενο πόλεμο ήσαν οι άγγλοι ιμπεριαλιστές -και οι μοναρχοφασίστες φίλοι τους στην Ελλάδα- και όχι οι γερμανοί. Ενώ όταν οι ιταλοί εισέβαλαν στην Ελλάδα, το ΚΚΕ καλούσε τα μέλη του να στρατευθούν ... υπό τον μοναρχοφασίστα Μεταξά. Αργότερα, όταν οι γερμανοί εισέβαλλαν στην Ελλάδα, τα μέλη του ΚΚΕ πανηγύριζαν, αφού οι γερμανοί ήσαν τότε σύμμαχοι του Στάλιν (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σταλινικοί κρατούμενοι του μεταξικού καθεστώτος, οι οποίοι υποδέχτηκαν με ζητωκραυγές τη γερμανική εισβολή, γιατί ήσαν βέβαιοι ότι οι γερμανοί θα τους απελευθέρωναν). Και μόνο όταν η λυκοφιλία Στάλιν-Χίτλερ διαλύθηκε (τέλη Ιουνίου 1941), “θυμήθηκαν” ότι οι άγγλοι ιμπεριαλιστές ήσαν τελικά οι “σύμμαχοι” της Ελλάδας.

Αφίσα του ισπανικού αναρχοσυνδικαλισμού από την εποχή του ισπανικού εμφυλίου πολέμου 1936-1939. Στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, δηλαδή μόλις τις παραμονές του Β΄ παγκοσμίου, σύμπασα η μετέπειτα “αντιστασιακή” Ευρώπη των “αντιφασιστών” συμμάχων, είχε στηρίξει τον πραξικοπηματία στρατηγό Φράνκο εναντίον των ισπανών δημοκρατικών. Το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο διήρκεσε μέχρι τον θάνατό του το 1975. Η “αντιφασιστική” υποκρισία σε όλη την στυγνότητά της. 


Κατά τον ίδιο τρόπο (=“κωλοτούμπα”), τα περί δήθεν αντιφασιστικού πολέμου που διεξήγαγε... η φασιστική Ελλάδα του Μεταξά μαζί με τις λεγόμενες δημοκρατικές χώρες εναντίον του Άξονα είναι αυτοαναιρούμενα μυθεύματα, τα οποία μάλιστα επινοήθηκαν πολύ αργότερα. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι αμέσως πριν τον πόλεμο οι “αντιφασίστες” άγγλοι, γάλλοι, ρώσοι κλπ. είχαν στηρίξει πολιτικά και στρατιωτικά, μαζί με τη ναζιστική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία, τον δικτάτορα Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο: τα τανκς που έστειλε ο Στάλιν στο ισπανικό Κ.Κ. χρησιμοποιήθηκαν από αυτό πισώπλατα εναντίον των μαχόμενων ισπανών δημοκρατικών, η Αγγλία στις συνεδριάσεις της Κοινωνίας Των Εθνών ενδιαφερόταν και ψήφιζε μόνο για τη σωτηρία των επενδύσεών της στην Ισπανία (δηλαδή υπέρ του Φράνκο, για να μην τις εθνικοποιήσουν οι δημοκρατικοί) και η Γαλλία είχε παραχωρήσει τον εναέριο χώρο της στην ελεύθερη διέλευση της γερμανικής και ιταλικής βοήθειας προς τον Φράνκο. Να υπενθυμίσουμε ακόμα ότι τα δύο πρώτα χρόνια του παγκοσμίου πολέμου (1939-1941), όταν η σταλινική “αντιφασιστική” Ρωσία και η χιτλερική Γερμανία ήσαν σύμμαχοι, εισέβαλλαν ταυτόχρονα (Σεπτέμβριος 1939) στην Πολωνία, την οποία και διαμέλισαν (στην Πολωνία οι σταλινικοί διέπραξαν μαζικές εκτελέσεις που θα ζήλευαν κι οι ναζί, όπως η σφαγή είκοσι δύο χιλιάδων ανθρώπων στο Κατύν - http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%8D%CE%BD). Γι’ αυτό, όταν η Γερμανία εισέβαλλε στην Ελλάδα, οι έλληνες σταλινικοί πανηγύριζαν, αφού τότε ο Χίτλερ και ο Στάλιν ήσαν ακόμα σύμμαχοι –ενώ μόλις λίγους μήνες πριν, επί ιταλικής εισβολής, παρίσταναν τους λάβρους πατριώτες και ζητούσαν από τον Μεταξά να τους αποφυλακίσει και να τους επιτρέψει να καταταγούν στον ελληνικό στρατό για να πολεμήσουν τους ιταλούς.
Αυτά για την υποκριτική ρητορεία περί του δήθεν “αντιφασιστικού” αγώνα που έκαναν οι δήθεν “ελεύθερες” χώρες και οι “δημοκρατικές” δυνάμεις.

αποσπάσματα (ο τίτλος της ανάρτησης είναι από εμάς, όπως και οι επισημάνσεις με χρώμα και υπογράμμιση) από το άρθρο του Θοδωρή Λαμπρόπουλου ή ΥΠΝΟΒΑΤΗ με τίτλο “ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”: Η ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΙΕΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΥΣ - Η αποδόμηση του εν λόγω εθνικού μύθου από διεθνιστική επαναστατική πλευρά

(και μια μικρή ιστορία από εμάς:  Χριστούγεννα στα χαρακώματα κάποιου παγκόσμιου πολέμου - Aξίζει ν' αναζητήσετε και να δείτε την ταινία "Merry Christmas" (trailer) για ένα αληθινό περιστατικό που είχε συμβεί στα χαρακώματα του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου τα Χριστούγεννα του 1914)