ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2018

" Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα!" (ή να'ναι αόρατη...)

Γυναίκα, αναρωτήθηκες αλήθεια ποτέ
γιατί οι Μοίρες ήταν κι αυτές γυναίκες;


OXI! O MΕΣΑΙΩΝΑΣ ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΟΛΥΠΑΘΟ ΠΛΑΝΗΤΗ!

Ανεξαρτήτως των τεχνολογικών επιτευγμάτων του ανθρώπου. Άλλωστε οι γνώσεις που συγκεντρώνει η τεχνοεπιστήμη μας είναι αντιστρόφως ανάλογες με το βαθμό σοφίας και αντιληπτικής διαύγειας που αποκτάει η κοινωνία, γεγονός ολέθριο...

Ο μεσαίωνας αλλάζει μορφές, κυρίαρχα δόγματα, τυπικά, τελετουργίες, μυθεύματα που γίνονται δεκτά ως πραγματικότητα, επικίνδυνα αποκυήματα φαντασίας που σπέρνουν τον φόβο κι επιβάλλουν την υπακοή σε επίγειους αφεντάδες και σε μισάνθρωπα και βαλτώδη δόγματα. Αλλά η ουσία παραμένει σχεδόν αναλλοίωτη...

 {«Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, σκεύος ακαθαρσιών, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος". "Άγιος" Ιωάννης ("Γιοχάναν" για την ακρίβεια) ο "Χρυσόστομος", ο Σύριος "προστάτης των γραμμάτων"}

Κι εάν η χριστιανοσύνη, των ποταμών αίματος κι αιώνων σκοταδισμού (που ακόμη δεν την εγκατέλειψε κι ας μην υπάρχουν επίσημες διώξεις και  υποτίθεται ότι ξεχάστηκε η κτηνωδία των ιεροεξαταστών), χρειάστηκε μια ολόκληρη οικουμενική σύνοδο για να εξετάσουν οι "φωστήρες" της το ζήτημα του άν η γυναίκα είναι τελικά ανθρώπινο ον, η σκυτάλη έχει αλλάξει χέρια. Και πέρασε στη νέα άκαμπτη φιλοσοφία (πιο σωστά κώδικα ζωής) κι όχι απλώς άλλης μιας θρησκείας-Χιροσίμα του ανθρώπινου πνεύματος και της ανεξαρτησίας σκέψης κι έκφρασης. Με τον κώδικα της σαρία να ρυθμίζει κάθε πτυχή του ιδιωτικού και δημόσιου βίου. Και στην πιο ακραία και φανατισμένη εκδοχή, αντίθετα με την πιο ήπια μορφή, και ασφυχτική ερμηνεία του ιερού της βιβλίου (με τον άνδρα να γίνεται ένας μικρός επίγειος αφέντης - αντανάκλαση του πατριάρχη θεού), να επιβάλλει το διαχωρισμό σε ανθρώπους και ανθρώπινα υποζύγια...

{ Ο Αλ Ταουχίν, ιμάμης του τζαμιού στην Κολωνία, όπου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2016 υπήρξε μαζική σοβαρότατη σεξουαλική παρενόχληση γυναικών από άτομα αραβικής κι αφρικανικής καταγωγής με κυκλωτικές κινήσεις, δικαιολόγησε τους δράστες με τα εξής λόγια: "Ένας από τους λόγους που οι μουσουλμάνοι μετανάστες βιάζουν τα κορίτσια είναι γιατί αυτά ντύνονται προκλητικά. Εάν κυκλοφορούν χωρίς πολλά ρούχα, χρησιμοποιούν άρωμα, τότε τέτοια πράγματα θα συμβαίνουν. (!!!) Είναι σαν να ρίχνεις λάδι στη φωτιά"}

 Και μια κινηματογραφική παραπομπή που σου σπαράζει την καρδιά: Ένα κορίτσι που το έλεγαν "Οσάμα"

Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)