Ο Μαρξ και ο Μπακούνιν στην Κόλαση..!

                                                                                                 

 O Μπακούνιν πλησίασε γελώντας δυνατά, καθώς έτριβε την πλούσια γενειάδα, τικ που τον ακολουθούσε και στη μεταθανάτια ζωή, κρατώντας κάτι διάφανες σελίδες που είχαν ένα άσχημο βαθύ κόκκινο χρώμα, το οποίο έμοιαζε με σκοτωμένο αίμα. Πλησίασε αιωρούμενος, μια και στην κόλαση το περπάτημα είναι κάτι μη αναγκαίο πλέον για τους ευνοούμενους αμαρτωλούς,  στο γεμάτο καυτά κάρβουνα έδαφος, που προκαλεί δυσοσμία σε συνδυασμό με το μόνιμο θειάφι στην ατμόσφαιρα και την αποσυντιθέμενη σάρκα με το αιώνιο κάψιμο των πελμάτων των δεύτερης και τρίτης κατηγορίας αμαρτωλών. Τα οποία, ωστόσο, αυτοθεραπεύονταν στην στιγμή για να καούν απ'την αρχή πάλι, την επόμενη κιόλας στιγμή του αιώνιου μαρτυρίου.
 Πλησίασε τον Μαρξ, τον βοηθό δαιμόνων τρίτης τάξης, την ώρα που άδειαζε το γεμάτο αίμα και υπολείμματα σάρκας καυτό νερό από το καζάνι, ώστε ένας προλετάριος δαίμονας κατώτερης τάξης να ξαναφέρει μια νέα ψυχή να τσουρουφλίζεται αιώνια μέχρι να επιτευχθεί η ανασύνθεση του  προηγούμενου κατόχου του καζανιού στην κλινική πλαστικής χειρουργικής της κόλασης, ώστε να ξαναρχίσει το μαρτύριό του. Ο Μαρξ ήταν
βοηθητικό προσωπικό δαίμονα κατώτερης τάξης σε σχέση με τους αρχιδαίμονες (κάτι σαν τους αρχάγγελους του παραδείσου above) και τους δαιμονισμένης ψυχής θνητούς , που κατέληξαν αρχισύμβουλοι του Πρίγκιπα λόγω άκρως σατανικού ή αξιέπαινα μοχθηρού και θαυμαστά ύπουλου βίου πάνω στη γη. Άτομα όπως ο JP Morgan, o Nτέηβιντ Ροκφέλλερ, ο Χένρυ Κίσσινγκερ, ο γενάρχης της δυναστείας Ροτσάιλντ Χένρυ Άμσελ, κάμποσοι πάπες, ο Μέγας Κωνσταντίνος- αδίστακτος φονέας μελών της οικογένειάς του και αγιοποιημένος διαβόητος πολιτικός μάγειρας, ο Πατριάρχης Αλεξανδρειας Κύριλλος-ηθικός αυτουργός στη φριχτή ομαδική δολοφονία της μεγάλης φιλόσοφου και πανεπιστήμονος Υπατίας, ενός ατόμου εκθαμβωτικής ακεραιότητας χαρακτήρα που ο χαμός της έδωσε το τελειωτικό πλήγμα στην κιβωτό γνώσεων της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και της πνευματικής πορείας μιας ολόκληρης εποχής, κ.ά.

 - Μωρή όντως σατανόψυχη πουστρίτσα, δεν τα'ξερα αυτά τα πνευματικά επιτεύγματά σου! Θεούσος απ΄την ανάποδη και μάλιστα με υποψία φανατίλας όσο ήσουν νέος; Τώρα εξηγούνται πολλά για τον ανώμαλο ψυχισμό σου, σε είχα κόψει εγώ όσο ζούσαμε και την λέγαμε ο ένας στον άλλο! είπε ο Μπακούνιν στον Μαρξ, σκουντώντας τον στον ώμο.

- Τι εννοείς αναρχοκατακάθι; Επαγγελματία συκοφάντη και προβοκάτορα των εργατικών αγώνων; Κάτι ήξεραν τα πνευματικά παιδιά μου και κυνήγησαν με μανία το συνάφι σου, μετά την πτώση του τελευταίου τσάρου και την εδραίωση της επανάστασης, απάντησε ο Μαρξ γυρνώντας και κοιτώντας τον με το σύνηθες βλοσυρό βλέμμα που έσταζε συσσωρευμένο μίσος.

- Κόψ'τις μαλακίες! Μια ζωή ήσουν τελικά μεγαλομανής! Κι αποδεικνύεται από αυτά τα ποιήματα και τα σχεδιάσματά σου, που κρατάω και ξέθαψα από τη βιβλιοθήκη του Οικοδεσπότη μας, στο τμήμα" Γλοιώδεις απόπειρες ταύτισης με τον Αφέντη", κοντά στο "Ο Αγών μου" του Αδόλφου, που καταδικάστηκε στο ειδικό virtual reality τμήμα της κόλασης να ξαναζεί αιώνια τις τελευταίες στιγμές της ζωής του.

Ο Μπακούνιν του έριξε μια πολύ σοβαρή, αν και η ειρωνεία ήταν διάχυτη σε αυτήν και  διαπεραστική τώρα ματιά.

- Δεν..δεν καταλαβαίνω τι λες...κόμπιασε ο Μαρξ.

- Τότε να σε βοηθήσω χερ σύντροφε! απάντησε ο Μπακούνιν και έσκυψε στις σελίδες που κρατούσε ξεκινώντας να διαβάζει και κάνοντας κάποιες παύσεις, ρίχνοντάς του κοφτές κι όλο νόημα ματιές. Πρώτο σου ποιηματάκι, αν και ανατράφηκες και αποφοίτησες από το σχολείο σου σαν καλό χριστιανόπουλο. Τίτλος: "Επίκληση ενός Απελπισμένου". Έγραφες εδώ: "Έτσι ένας θεός άρπαξε από
‘μένα τα πάντα/ στην κατάρα και το ράφι του πεπρωμένου./ Όλοι οι κόσμοι του έχουν παρέλθει πέρα από την ανάμνηση /Τίποτε άλλο εκτός από την εκδίκηση δεν μου έχει απομείνει/Θα οικοδομήσω τον θρόνο μου ψηλά πάνω/ παγερή, φοβερή θα είναι η σύναξή του./Όποιος κοιτάξει προς αυτόν με υγιές μάτι/θα οπισθοχωρήσει, χτυπημένος θανατηφόρα χλωμός και άφωνος με την τυφλή και ψυχρή θνητότητα/ Και ο κεραυνός του Παντοδύναμου θα εξοστρακιστεί" . Και μετά από το δηλητηριώδες αυτό σου ντελίριο, που έμελλε να μολύνει και τις ψυχές πολλών μελλοντικών θαυμαστών σου σε θέσεις εξουσίας απέναντι σε - πώς το έθετες; αυτούς που τους κοίταξαν με υγιή μάτια και ελπίδα για μία νέα αρχή, για να γνωρίσουν μία νέα και συχνά σκληρότερη μορφή καταπίεσης και δικτατορίας, που το συνάφι μου όπως είπες πριν, αλλά και πολλοί απλοί άνθρωποι που στήριξαν αρχικά τους επίσης μεγαλομανείς και δίγλωσσους ακόλουθούς σου,  δεν άργησε να την οσμιστεί με απέχθεια και να κυνηγηθεί ανελέητα γι'αυτό, ας περάσουμε τώρα στο επόμενο χιτάκι: "τότε θα μπορέσω να μιλήσω θριαμβευτικά/ σαν ένας θεός, μέσω των βροχών του βασιλείου τους/κάθε λέξη μου είναι φωτιά και πράξη/ Το στέρνο μου είναι ίσο με εκείνο του Δημιουργού "

 Ο Μπακούνιν σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και τον κοίταξε με ένα βλέμμα αποδοκιμασίας θανατερής (άλλωστε στην κόλαση βρίσκονταν και οι δυο) ανάμεικτης με λύπηση. Και συνέχισε:

- Τι να πει κανείς για τις νεανικές σου φαντασιώσεις! Και για τις αρχικές αρνητικές σου προδιαθέσεις, που μετά εξελίχθηκαν σε σωτηριολογία για το προλεταριάτο, για τους ανθρώπους του σκληρού μόχθου. Αν και θυμάσαι; ο βιομήχανος Ένγκελς δεν σε ζούσε χαραμοφάη; ώστε εσύ να έχεις ελεύθερο χρόνο να αγορεύεις και να γράφεις για αυτούς τους ανθρώπους, για τις βασανισμένες μάζες! Άραγε κατά πόσο αυτές οι διαθέσεις και τάσεις εγγράφονται και παγιώνονται στην διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης ενός ανθρώπου; Είτε διατηρούμενες εν υπνώσει στη διάρκεια των υποτιθέμενων αλλαγών στην πορεία της ζωής του...είτε μαθαίνουν να παραμένουν κρυμμένες πίσω από το προσωπείο του μεγάλου ανδρός, αλλά διατηρούν όλη τη δυναμική τους και διαποτίζουν συγκαλυμμένα αλλά δραστικά την ουσία πίσω από το φαίνεσθαι...
 Όμως η θρησκευτικής φύσης μαλακία σου δεν έχει τέλος, μάιν Καρλ. Σε αυτή τη σελίδα, που έχει απομείνει και ίχνος από τη ροχάλα του αρχιβιβλιοθηκάριου δαίμονα που το διάβασε, βλέπω άλλο ένα εμπνευσμένο σου ποιηματάκι. Λέγεται..."Ο Παίκτης". Και διαβάζω, επίτρεψέ μου να ξεράσω αμέσως μετά αν μου έρθει:

" Οι αναθυμιάσεις της κόλασης αναδύονται και γεμίζουν το μυαλό/ μέχρι να τρελαθώ και η καρδιά μου να αλλάξει εντελώς/ Βλέπεις αυτό το σπαθί;/ Ο πρίγκιπας του σκότους μου το πούλησε/ Για ‘μένα μετρά τον χρόνο και δίδει τα σημεία/ Τολμηρότερα από κάθε άλλη φορά ερμηνεύω τον χορό του θανάτου"   Ώστε έτσι, θανατολάγνε, σκοταδόψυχε υποκριτή και μεταμελημένε άθεε μετά! (ξέσπασε εκείνη τη στιγμή ο Μπακούνιν) Τα άρθρα σου στο Παρίσι, "Εισαγωγή στη φιλοσοφία του δικαίου του Χέγκελ" και "Σχετικά με το εβραϊκό ζήτημα", υποτίθεται κι ότι αναγγέλουν το θάνατο του θεού των θρησκειών και την υποκατάστασή του από κράτος και χρήμα. Τι ωραίες, εύηχες στα αυτιά των καταπιεσμένων διατυπώσεις, μέχρι να τους βρει ο σεκταρισμός και η μανία εξόντωσης της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ποιου θεού; Αφού εσύ μπορεί να μην έχεις το θεό σου, όπως διακήρυττες αργότερα, αλλά έχεις τον Πρίγκιπά σου που σου πουλάει και ξίφη για να τα κραδαίνεις πάνω από τα κεφάλια των ανυποψίαστων ακόλουθων σου. Αυτό σε κάνει κάτι σαν πριγκιπόπουλο δηλαδή; (κοίταξε με ξέχειλη στο βλέμμα ειρωνεία τον εμβρόντητο Μαρξ). Τα έγραφες αυτά την εποχή που η επιστήμη έκανε γενναία και αποφασιστικά βήματα πλέον απαγκίστρωσης από τα σκοτεινά πλοκάμια της θρησκείας και έχει ειπωθεί ότι ο "μαρξισμός", το πνευματικό σου κληροδότημα, επιχειρεί να εξηγήσει με επιστημονικό πνεύμα τη φτώχεια και τις συνθήκες που την κατασκευάζουν. Αλλά έχω λόγους να πιστεύω ότι εσύ, ποτέ δεν απαλλάχτηκες μάλλον από σκοτεινά θρησκευτικά οράματα και μάλιστα προερχόμενα από "κολασμένες αναθυμιάσεις", έτσι δεν έγραφες σε αυτού του είδους την εργογραφία σου; Που ευτυχώς για την υστεροφημία σου δεν είναι ευρέως γνωστή στο πλατύ κοινό!

  Και ο Μπακούνιν, συνέχισε, άλλωστε είχε πάρει...δαιμονική φόρα:

-Σίγουρα σου αξίζει που βρέθηκες εδώ στο αγαπημένο μέρος της...χε χε! "πρώιμης συγγραφικής σου περιόδου", όπως μου αξίζει ίσως κι εμένα, ασχέτως αν όλη μου τη ζωή περιφρονούσα θεούς και διαβόλους. Και ξέρεις γιατί μου αξίζει "πριγκιπόπουλο του σκότους", που τελικά ανταμείφθηκες με θέση βοηθού δαιμόνων τρίτης διαλογής ή υπηρετικού αλλιώς προσωπικού;

  Γιατί εδώ, πέρα από τα πολλά πωρωμένα καθάρματα και τους χυδαίους υποκριτές, υπάρχουν και πολύ αξιόλογες ψυχές απ'όλες τις καταγεγραμμένες και μη ιστορικές εποχές, που για διάφορους λόγους κατέληξαν εδώ χάμω και μπορώ να κάνω πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις μαζί τους, για μια αιωνιότητα. Όπως ο Διογένης, ο κυνικός φιλόσοφος της αρχαιότητας, που ενώ βρέθηκε αρχικά στον παράδεισο, είπε στον εκεί Μεγάλο, ότι του τη σπάει που δεν έχει ήλιο αλλά αυτό το ενοχλητικό αιώνιο τεχνητό φως των ουράνιων προβολέων, λες και είναι στρατόπεδο συγκέντρωσης ξενέρωτων υπάρξεων και μετά ούρησε κι αφόδευσε πάνω στις παραδείσιες Πύλες κι ο εκεί Μεγάλος θύμωσε και τον σούταρε εκδικητικά, αλλά μάλλον βολικά για τον πρώτο, εδώ κάτω. Μόνο που δεν κατάλαβα στην αρχή γιατί έχω κριθεί ως ευνοούμενος της κόλασης κι έχω ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα τμήματά της. Εκτός από τον Πύργο Ελέγχου και την αίθουσα συμβουλίων κι εκπομπής νοητικών ρύπων επηρεασμού θνητών προσώπων, ασχέτως κοινωνικής τους θέσης στη γη: από πολιτικούς και μεγαλομαφιόζους-ιδιότητες που διόλου σπάνια ταυτίζονται, τραπεζίτες, προέδρους και μετοχους εταιρειών, δικηγόρους, καρδινάλιους, πάπες, πατριάρχες, επισκόπους, μουλάδες, ραβίνους και ιμάμηδες... Μέχρι δημοσιογραφίσκους και κλητήρες, ηλίθιους που θέλουν να ανελιχθούν στο star system και αδίστακτους που θέλουν να κάνουν καριέρα στις big business πουλώντας και την ψυχή τους στο διάβολο, μικροαστούς νοικοκυραίους γεμάτους στενοκεφαλιά και μίσος για τους συνανθρώπους και συχνά και για τους οικείους τους, φτωχοδιαβόλους που μετατρέπονται σε φονταμενταλιστές εκτελεστές σύμφωνα με το "θέλημα του θεού"τους ... Οπότε ο Satan τρίβει τα νύχια του για τα άψογα αποτελέσματα της διαβρωτικής δουλειάς των μυστικών του υπηρεσιών στη γη. Χμ! τελοσπάντων, ίσως και να φταίει αυτή η ατάκα μου εν ζωή, ότι το πάθος για καταστροφή είναι επίσης ένα δημιουργικό πάθος, όπως μου σφύριξε ένας από τους πολλούς ερωτικούς συντρόφους ανεξαρτήτως φύλου του αρχιδαίμονα Ασμοδαίου, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, ότι του άρεσε πολύ του Μεγάλου εδώ και μου επέδειξε φιλική υποδοχή. Δεν με χαλάει καθόλου.
Ο Μπακούνιν έκανε κι άλλη παύση. Ο Μαρξ τον κοίταζε αμίλητος αλλά φανερά έτοιμος να εκραγεί. Τότε ο Μπακούνιν έφαγε νέα φλασιά.

- Δεν τέλειωσα μαζί σου. Η σκατοψυχιά σου φρόντισες να αποτυπωθεί και σε αυτό (γύρισε σελίδες μέχρι να βρει αυτό που έψαχνε στην αλλόκοτη αυτή εργογραφία του Μαρξ): Στο θεατρικό σου έργο Oulanem. Τι φανφάρες είναι αυτές πάλι; Πόσο σκοταδόψυχος ήσουν κατά βάθος όταν γράφεις μισάνθρωπο υποκείμενο πως " έχω δύναμη στα νεανικά μου μπράτσα/ να σε σφίξω και να σε συντρίψω/ με θυελλώδη δύναμη καθώς και για τους δυο μας η άβυσσος χάσκει στο σκοτάδι/ θα βυθιστείς προς τα κάτω και θα σε ακολουθώ γελώντας/ ψιθυρίζοντας στο αυτί σου: κατέβα/ έλα μαζί μου φίλε [...]Σύντομα θα αγκαλιάσω την αιωνιότητα στο στήθος μου και σύντομα θα κραυγάσω γιγαντιαίες κατάρες εναντίον της ανθρωπότητας "   Τέχνη έ; Αλλά ακόμα κι αν αυτά τα λόγια θέλει κάποιος να τα δει υπό την σκοπιά της τέχνης και των συμβολισμών της, δεν παύουν να αντανακλούν τον ψυχισμό του δημιουργού, όποιος κι αν είναι ο συμβολισμός που υποτίθεται ότι υπηρετούν, συχνά η καλύτερη δικαιολογία για στάχτη στα μάτια του χάσκοντος κοινού. Κι όπου αυτός που θα σφίξεις και θα συντρίψεις στα σαλεμένα σου νεανικά μπράτσα, υπερφίαλο ον, είναι ο άνθρωπος, το ίδιο το ανθρώπινο είδος, που αν και το καταριέσαι χάριν τέχνης, αργότερα αποφάσισες να καταδεχτείς να το σώσεις απ΄τους δεσμώτες του και να χτίσεις τη φήμη που θα σε ακολουθούσε και μετά το θάνατο. Όπως επιθυμούνε όλοι οι αλαζόνες, μεγαλομανείς και με σωτηριολογικές βλέψεις σύμφωνα με το δικό τους αποκλειστικό και μόνο "πρέπον" σχέδιο. Μόνο που η δική σου σωτηριολογία ήταν κάπως παράξενης φύσης, αν τη δούμε σε όλο το φάσμα της και στο πρώιμο και στο μεταγενέστερο, σαν να πάσχει από διχασμό προσωπικότητας, σα να έχει τα θεματάκια της που δεν έλαβαν τη δέουσα ιατρική προσοχή όσο ζούσες.

- Φτάνει! Αρκετά! Εξαφανίσου από εδώ όπως ήρθες, τρισκατάρατε! ο Μαρξ δεν άντεξε άλλο. Θα με κατηγορήσεις, ποιον εμένα, για σατανιστή όσο ζούσα; το διαμορφωτή του διαλεκτικού υλισμού, τη διαχρονική πηγή έμπνευσης για εκατομμύρια ανθρώπους ενάντια στο τέρας του καπιταλισμού; Εντάξει, όταν ήμουν νέος είχα κι εγώ κάποιες επιπόλαιες στιγμές, κάποιους πειραματισμούς, με παιγνιώδη ίσως μορφή, πιο πολύ σαν παιχνίδι διανοητικό με..με..
- Με το τερατάκι που κρύβεται μες στον εαυτό σου τον ίδιο; Που ακροβατούσε ανάμεσα στον καλό νερόβραστο θεό και τον γαμίκουλα πρίγκιπα του σκότους που σου πούλησε και σπαθάκι να παίζεις; Στιγμές που φρόντισες και να τις καταγράψεις...Ή μήπως δεν υπάρχουν, τα φαντάστηκα όλα αυτά; Χμ! Οι "διανοητικές αμαρτίες της νιότης" σου χάσκουν σαν τη "σκοτεινή άβυσσο", που τόσο σε γοήτευε, πίσω από το πνευματικό σου κληροδότημα! Και για εμένα δεν είναι και τόσο αποκομμένες από δαύτο, που κατέληξε να μετατραπεί σε κάτι το οποίο και ελάχιστα διαφέρει από... οργανωμένη θρησκεία. Με άκαμπτους, φανατισμένους οπαδούς, ευαγγέλια και δόγμα και ιερατεία. Και με σένα να αποκτάς θεϊκές διαστάσεις, "σκοτεινέ θεΐσκε". Ίσως αυτό να σημαίνει ότι κατάφερες αυτό που τελικά ήθελες! Πετάχτηκε ασυγκράτητος ο Μπακούνιν διακόπτοντας τον αγωνιώδη ειρμό της σκέψης του Μαρξ.

- Εξαφανίσου καταραμένε!

Ο Μαρξ πήγε να κινηθεί απειλητικά προς το μέρος του, αλλά ο πιο άνετος στην κίνηση Μπακούνιν είχε ήδη απομακρυνθεί μα η στεντόρεια φωνή του ακουγόταν σαν να ήταν ακόμη εκεί:
- Μάλλον εσύ μου φαίνεσαι λιγουλάκι πιο καταραμένος με αυτό το σπαθί μόνιμα σφηνωμένο στα οπίσθιά σου, αιώνιο δώρο του Πρίγκιπα για την τιμή που του έκανες εν ζωή!

ανιχνευτής

Μίνι (ηλεκτρονική) "βιβλιογραφία":
Full text of "Marx And Satan"
Η θρησκευτική περιπέτεια του Μαρξ και ο Μαρξισμός-Λενινισμός ως πολιτικοποιημένος σατανισμός