ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 1 Ιουλίου 2017

Να φοβάσαι την πολλή ανησυχία τους!




Διαβάζουμε και ακούμε ότι η αριστερή μας κυβέρνηση ανησυχεί λόγω του πρωτοφανούς καύσωνα για την καλή υγεία των ευπαθών ομάδων. Όπως οι γέροντες και τα μικρά παιδιά. Αλήθεια, ε;
Από πότε ανησυχεί ο δήμιος για την καλή υγεία των θυμάτων, λίγο πριν οδηγηθούν στην αγχόνη; Ή πριν τους πάρει τα κεφάλια με το νεοταξικό τσεκούρι πάνω στη νεοφιλελεύθερη εξέδρα της βιωσιμότητας χρέους και εξορθολογισμού της δημόσιας οικονομίας;
 Αν ανησυχούν οι κοινωνικά ευαίσθητοι κρατικοί αξιωματούχοι για εκείνες τις ομάδες ανθρώπων που πλήττονται περισσότερο από τα καυτά γυρίσματα του καιρού, τότε τι έχουν να δηλώσουν δημόσια;


Για τις δεκάδες εκείνες περιπτώσεις, κι όλο και με πιο ανησυχητική αύξηση, των γονιών που εξαναγκάζονται να αφήνουν τα παιδιά τους σε δημόσια ή ιδιωτικά ιδρύματα γιατί αδυνατούν να ανταπεξέλθουν πια και στα στοιχειώδη έξοδα που απαιτούνται για τη φροντίδα τους; Και μιλάμε για περιπτώσεις πολύ μικρών παιδιών ως και στην προεφηβεία. Άραγε πώς τα πάμε από τέτοιου είδους υποδομές φροντίδας ανηλίκων, υπάρχουν πολλές για να καλύψουν τις ολοένα μεγαλύτερες ανάγκες αφού τα προαπαιτούμενα δεν καταλαβαίνουν από οίκτο και παιδική ηλικία; Και τι να πει κανείς για τόσες οικογένειες με ανήλικα μέλη που φυτοζωούν κάτω από το όριο της φτώχειας ή έστω στις παρυφές του; Μήπως αυτός είναι ο τρόπος για τη σωστή και φυσιολογική ανατροφή των παιδιών, σε ξένα χέρια και μακριά από την αγκαλιά των γονιών τους, για να μην πεθάνουν πρώτα απ'όλα από την πείνα; Έτσι όπως τον αντιλαμβάνεται η πολυπόθητη ανάπτυξη, που μας έχει ειπωθεί τόσες φορές από επίσημα χείλη, από τα μεγάλα στόματα όλων σχεδόν των παρατάξεων, των οποίων τα στελέχη απολάμβαναν υψηλότατες κοινοβουλευτικές αμοιβές αν και απλοί διεκπεραιωτές των εντολών των δανειστών και των κερδοσκόπων. Ώστε στο τέλος μπορεί και να το πιστέψουμε!
Πως η σωτήρια ανάπτυξη είναι κάπου στο δρόμο και κοντεύει να έρθει σαν το μεσσία για να μας βγάλει από το τέλμα. Αυτό που δημιούργησαν οι ίδιοι πολιτικοί και τα φιλαράκια τους, με την απληστία και έπαρση των χειρισμών τους. Και σε διαρκή γνώση των δανειστών και παρόχων επιδοτήσεων κοινοτικών, πριν ακόμη σκάσει η βόμβα του δημόσιου χρέους. Και σε συνεννόηση στη συνέχεια με τους γνωστούς ανά τις αγορές τοκογλύφους και αποκαλούμενους επιχειρηματίες, οι οποίοι ρημάζουν λαούς και καταληστεύουν δημόσιους πόρους και πλούτο που ανήκει σε νυν και επόμενες γενεές.


Επίσης, αν οι κρατικοί μηχανισμοί ανησυχούν μήπως τα τινάξουν οι ηλικιωμένοι από τη ζέστη, τότε γιατί με τα νέα μέτρα υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο τις γελοίες συντάξεις πείνας; Εκείνα τα μέτρα που δήλωναν πριν λίγους μήνες ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πλήξουν επιπλέον τον υπό ολοκληρωτική κατάρρευση κοινωνικό ιστό κι ότι αν έρχονταν θα παραιτούνταν: «Ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα»...και ειδικά με τον παράτυπο τρόπο που σπρώχτηκαν όπως τονίζεται στον προηγούμενο σύνδεσμο και μετά κι από τις "σκληρές διαπραγματεύσεις": Τι γραβάτα πήραμε μετά από 10 μήνες διαπραγμάτευσης με τους δανειστές 
Να και μια ωραία  συλλογή δηλώσεων πρωθυπουργών, υπουργών και παρατρεχάμενων των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ από το 2010 έως το 2017 για το ότι "Δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα": Δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα [2010-2017]  Έτσι, για να μη ξαναμαλώσουμε τα παιδάκια, μικρά και μεγάλα, αν πιαστούν να λένε ψέματα ακόμη και κατ'επανάληψη μες στα μούτρα μας. Με τέτοια πρότυπα από τα πάνω τι περιμένεις να συμβεί και στα από τα κάτω, ειδικά όταν η επιτυχία και η κονόμα έχει συνδεθεί με την εξαπάτηση και τη ρεμούλα.

Ας αφήσουν λοιπόν την ανησυχία και τον κοινωνικό προβληματισμό στην άκρη και ας κοιτάξουν να τη σκαπουλάρουν εκείνοι από τον καύσωνα και από τις σκοτούρες, καλοκαιριάτικα, με καμία βουτιά σε κάποια πισίνα ή ιδιωτική παραλία καλών συνεργατών και κολλητών τους. Ή με τίποτα μίνι κρουαζιερούλες με κάνα δικό τους ή φιλικό κοτεράκι και μπανάκι σε κάποιον γαμάτο πριβέ προορισμό.
 Κι όσο για όλους αυτούς που πλήττονται από καιρικές, οικονομικές, κοινωνικές, σαδιστικές συνθήκες κι έπεται μεγάλη και ακόμη πιο σκληροπυρηνική συνέχεια;
Ελάτε τώρα προβληματισμενοι μου ψηφοφόροι! Μην τρελαθούμε κιόλας, ε; Ποιος ζει ποιος πεθαίνει....

"Rohalas"



(Mας το έστειλε ο φίλος μας "rohalas")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου