ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

Ιδιωτική ζώνη - La zona ( Οι "μέσα" και οι έξω")

(" Η χειρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια " - Γκάντι )

Ιδιωτική ζώνη - La zona

Στην πόλη του Μεξικού οι γειτονιές της φτώχειας και της εξαθλίωσης καταλαμβάνουν μια τεράστια έκταση. Δίπλα ή και ανάμεσα σ’ αυτές φυτρώνουν συχνά νησίδες ευκατάστατων συνοικιών. Για να προστατευτούν από τη φτώχεια που τις περιβάλει και τις απειλεί, οι συνοικίες αυτές (με τις πολυτελείς μονοκατοικίες τους, τα πάρκα τους και τους μεγάλους δρόμους) προστατεύονται με τείχη, συρματοπλέγματα, κάμερες και οπλισμένους φύλακες. Η απόλυτη φτώχεια συνυπάρχει, δίπλα – δίπλα, με την προκλητική χλιδή. Η συνύπαρξη δεν είναι αρμονική. Υπάρχει μια αδιάκοπη ένταση, ένας άσβεστος φθόνος των φτωχών και ένας συνεχής φόβος των πλουσίων. Και ένα τυχαίο γεγονός, πχ. μια καταιγίδα, μπορεί να δώσει την ευκαιρία στον κόσμο της φτώχειας, να εισβάλει στον κόσμο του πλούτου.

Η ταινία “Ιδιωτική ζώνη” (“La zona”) του Ροντρίγο Πλα αφηγείται κάτι τέτοιο. Τρία παιδιά βρίσκουν την ευκαιρία να εισβάλουν στην πλούσια συνοικία για να κλέψουν. Τα πράγματα όμως δεν είναι απλά. Οι πλούσιοι είναι οπλισμένοι και… έχουν συνεχώς τον νόμο στα χέρια τους.

Μια εφιαλτική αφήγηση για το παρόν και το μέλλον των σύγχρονων πόλεων, όπου οπλισμένες συμμορίες πλουσίων αφανίζουν ό,τι και όποιον απειλεί την άνεσή τους.

(Για να δουμε την ταινια:

1- παταμε Proceed to video...,
2- κλεινουμε τις διαφημισεις που ανοιξε
3- παταμε στο κουμπι 'play' πάνω στην εικόνα
4- ξανακλείνουμε τις διαφημίσεις
5- ΜΗΝ πατήσετε πουθενά αλλού )

Πατήστε εδω
ή
εδω

ή
εδω
ή
εδω
ή
*πατήστε και στο cc για εμφάνιση των υποτίτλων
εδω

Κι εδώ κολλάει γάντι η ρήση του Κλάες Άντερσεν: "Να φοβάσαι όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους ήσυχα και ειρηνικά. Είναι αδίστακτοι"
Kαι μέσω των παρακάτω εικόνων εκφράζουμε τα δικά μας σχόλια σχετικά με τη νέα πραγματικότητα των ιδιωτικών οικισμών ή "μίνι πόλεων", που μέσα τους κλείνουν την αγωνιώδη ανάγκη των "καθώς πρέπει", ευκατάστατων, "φιλήσυχων" κατοίκων τους για "ασφάλεια" και ξεφυτρώνουν μέσα σε πόλεις ή έξω από πόλεις με "υψηλό δείκτη εγκληματικότητας" (άραγε ποιες είναι οι βαθύτερες αιτίες αυτών των δεικτών και τα πρότυπα που τους εκτρέφουν;)...



("Ανακεφαλαιώνοντας, μια ιεραρχική κοινωνία δεν είναι δυνατή παρά μόνο αν βασίζεται στη φτώχεια και στην άγνοια " - Τζορτζ Όργουελ )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου