ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

"...μας τσακίζουν κάθε μέρα στον μονόλογο..."

Mε αφορμή το πολύ καλό παρακάτω τραγούδι των Pirates City " H Συμφωνία της Γκράβας ", από την τελευταία τους δουλειά "Στο Φινάλε"2016 (ελεύθερο κατέβασμα όλων των άλμπουμ τους από εδώ: http://piratescity.gr/el/), μου έρχονται στο νου κάποιες παλιότερες μα ποτέ φευγάτες σκέψεις:

ΠΑΙΔΙΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! Να ξέρετε πως ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΚΤΗΜΑ ΚΑΝΕΝΟΣ!
Δεν ανήκετε καν ούτε στους ίδιους τους γονείς σας. Δεν είστε με τίποτα υποχρεωμένοι, ούτε και πρέπει, να αναπαράγετε και διαιωνίζετε όσα "τα βρίσκετε έτσι"!
... Μη γίνετε ΠΟΤΕ οι προδότες των πιο ζωηρών σας χρωμάτων της καρδιάς σας (Αφιερωμένο σε όλους τους "εξωγήινους εφήβους"!), πόσο περισσότερο των συνανθρώπων σας! Αλλά οι τιμητές και φορείς όλων αυτών που εμείς απωλέσαμε στην άσπλαχνη και άνιση πορεία της ενηλικίωσής μας, δίχως συχνά να το συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα ή πραγματικά...
από το  "ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ" ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ: Συντρίψτε την κανονικότητα, στην τελευταία ίσως ευκαιρία του κόσμου για ωρίμανση κι ενηλικίωση..!

 Και κάτι αφιερωμένο στο "εκπαιδευτικό όραμα" ωμής κακοποίησης των εφήβων, που λαμβάνει χώρα αυτές τις ημέρες στη χώρα του "ό,τι δηλώσεις είσαι", του "ό,τι αρπάξει ο κώλος σου" και των φιδιών που μια χαρά βολεύονται μέσα στις τρύπες τους, μετατρέποντάς τες σε άντρα χαφιέδων και επαγγελματιών προδοτών στη δούλεψη διεθνών μεγαλο-εγκληματιών, σε διοικητήρια σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης, σε κέντρα διακίνησης βαριά τοξικών ουσιών για το σώμα και τη συνείδηση, σε πλυντήρια χρήματος και εγκεφάλων και σε "οικογενειακά τζάκια":
 Να το φωνάξουμε άλλη μια φορά: " Βία ειναι οι πανελλήνιες και όλη η γαμημένη σας παιδεία. " (κι ένα βίντεο)

Για να δούμε τι έχουν να πούνε και οι "Πειρατές":


" Γεννήθηκες και μεγάλωσες με αγάπη μα δεν πέρασες τα πάθη οπότε επιβίωσε
μες στην δική τους ειρωνεία γαντζωμένος στην ανία δεν υπάρχει πια ουσία
γιατί χάθηκε
κι όλοι τρελαίνονται απ' τα ζάρια μες στης κόλασης τα πάρκα μια βολή να μου θυμίζει ότι αιμορραγώ
βλέπω κάδους νεκρούς κατάντια υποχθόνια τομάρια και τα παιδιά μέσα στα σπίτια
παθαίνουν πανικό

 τα ‘χουν χαμένα
 αμφιβάλλουν για εσένα
παρακμή και σήψη
 οργανική αποσύνθεση θυμίζει

μέσα σε γνώριμες οθόνες και ασπρόμαυρες εικόνες συναισθήματα που οδηγούν στο τζόγο
καυτές σκηνές πρέζα και πόρνες όλοι γνώριμοι προδότες το απολαμβάνουμε αυτό καιρό
πυρηνικά μέσα στις χώρες ξεδιάντροπες στιγμές
Φιλήσυχοι δεινόσαυροι σε τρώνε κ' όλο κλαις...
Δούλοι του χρήματος φονιάδες υποψήφιοι μπαμπάδες
μας τσακίζουν κάθε μέρα στον μονόλογο..."

Και κάτι τελευταίο από τον Ένοικο:


Aν σε νουθετούν με δάχτυλα υψωμένα και σου γρυλίζουν με προβλέψεις μελλούμενων δεινών εφόσον δε συμμορφωθείς. Αν σου υποδεικνύουν συνεχώς μονοδρομημένες οδούς. Αν σου εκθειάζουν όλα τα σκυλάκια του καναπέ, για το πόσο καλούλια και "στρωμένα" είναι...
Να τους πεις πως αν πάρεις τα εξημερωμένα κατοικίδιά τους και τ'αφήσεις σε μια άγρια ερημιά, τότε δεν θ'αργήσουν αυτά να ξαναγίνουν λύκοι!
Κι αν αυτοί κουνάνε με νόημα το κεφάλι, χαμογελώντας περιπαιχτικά, εσύ..ξαφνικά ούρλιαξε! Άφησε να δραπετεύσει από μέσα σου μια πανάρχαια, άγρια, αξημέρωτη κραυγή που θα κάνει τα πλέγματα και τους φύλακες αναμεσα στους κόσμους να ριγήσουν! Και το Φόβο που φυλάει τα έρμα να σκιαχτεί, διαισθανόμενος πια ότι αν χρειαστεί δε θα περιοριστείς μόνο στο ουρλιαχτό:

Αουουουουουουουουου!
Γκρρρρ!


O Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου