" Γιατί το πρόβλημα και η λύση του δε βρίσκεται ποτέ στο ποιος είναι «καλός» ως πρωθυπουργός για να μας κυβερνήσει και στο ποιος καπιταλιστής είναι «υγιής» για να μας εκμεταλλευτεί και να μας πιει νομοταγώς το αίμα, όπως και στην εποχή της Φεουδαρχίας το πρόβλημα δεν ήταν στο ποιος ήταν «καλός» για βασιλιάς ή «υγιής» για φεουδάρχης. Κι όπως και τότε η λύση δεν βρισκόταν στο πρόσωπο αλλά στο αξίωμα και στην κοινωνικοοικονομική θέση και πιο συγκεκριμένα στην κατάργηση του όποιου βασιλιά και φεουδάρχη, «καλού» ή «κακού», έτσι και σήμερα η λύση δεν βρίσκεται στην απάντηση των καθεστωτικών ψευδοερωτημάτων «ποιος είναι καλός πρωθυπουργός» ή «ποιος είναι υγιής καπιταλιστής», αλλά στην κατάργηση των τάξεων και των όποιων καθεστωτικών αξιωμάτων, ώστε να μην υπάρχει έδαφος να τίθενται και τα όποια τέτοια ηλίθια ερωτήματα. "

Ο εξουσιαστικός μύθος του «καλού βασιλιά»

Καλά κρατούν στα μυαλά πολλών ανθρώπων, παρότι πεπαλαιωμένοι, αρκετοί εξουσιαστικοί μύθοι, προσαρμοσμένοι ανάλογα στις συνθήκες διαφόρων εποχών και πολιτευμάτων, από την εποχή της Φεουδαρχίας μέχρι σήμερα. Κι αν κάποτε οι μύθοι αυτοί αφορούσαν την επιθυμία και το αίτημα της άρχουσας τάξης να αναλάβει ένας… «καλός βασιλιάς» την διακυβέρνηση του κράτους της, προσαρμοσμένο στο σήμερα το σχετικό αίτημα αφορά την ανάδειξη στον πρωθυπουργικό «θρόνο» ενός «καλού» πρωθυπουργού και, συνήθως ως αξεσουάρ, μιας κυβέρνησης κατάλληλης να ικανοποιήσει αποτελεσματικότερα τα κυρίαρχα συμφέροντα. [Παρεμπιπτόντως, μέχρι και οι δικοί μας νεοναζί, ως αστικό κόμμα και συνάμα πολιτικo-εγκληματική συμμορία, αντέγραψαν χρυσαβγικώς και προέταξαν στο πρόγραμμά τους το σλόγκαν της Ναζιστικής Γερμανίας «Ein Volk, ein Reich, ein Führer» (ένα λαός, μια χώρα, ένας αρχηγός), ανακηρύσσοντας προφανώς τον αρχηγίσκο τους Μιχαλολιάκο ως τον καλύτερο φύρερ για την διακυβέρνηση του εκφασισμένου αστικοδημοκρατικού μας πολιτεύματος.]

Διάβασα σήμερα (17.11.2013) τους πίνακες με τα αποτελέσματα της τελευταίας έρευνας κοινής γνώμης που διενήργησε η εταιρία Alco κι ανάμεσά τους εκείνο που αφορούσε την απάντηση στο καθεστωτικό ψευδοερώτημα «Μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο ως πρωθυπουργό;». [«Καθεστωτικό», γιατί όποια κι αν είναι η απάντηση, είσαι υποχρεωμένος να επιλέξεις εντός των ορίων που σου επιβάλλει το ίδιο το σύστημα (τι να απαντήσει εκείνος που δε θέλει πρωθυπουργούς, κυβερνήσεις, πολιτικές εξουσίες…) και «ψευδοερώτημα», επειδή η απάντηση περιέχεται ήδη καθοριστικά στο ερώτημα (επίλεξε τον ένα ή τον άλλο, αν πεις «κανέναν» ή «κανέναν απ’ τους δύο» σημαίνει ότι «δεν ξέρεις ή δεν απαντάς»…). Κι αν αμφιβάλλει κανείς, ας κοιτάξει προσεκτικά την τρίτη στήλη των απαντήσεων στο σχετικό ερώτημα και θα δει ότι τέτοιες απορριπτικές απαντήσεις εντάχθηκαν στην κατηγορία «Δεν ξέρω/Δεν απαντώ»… ] Το ερώτημα λοιπόν αυτό ήταν η αφορμή για να θυμηθώ τον μύθο του «καλού» βασιλιά.

Κάποτε (1910), η Πηνελόπη Δέλτα, προγιαγιά του πρωθυπουργού Σαμαρά, επηρεασμένη κι αυτή από τον παραπάνω μύθο κι από τα αστικά αιτήματα και τις καθεστωτικές ιδεοληψίες της εποχής της, εμπνεύστηκε και έγραψε το σχετικό «Παραμύθι χωρίς όνομα». Κι όπως μας ενημερώνει η Βικιπαίδεια «το “Παραμύθι χωρίς όνομα” γράφτηκε μακριά από την Ελλάδα και με μία τελείως ιδεατή εικόνα της στον νου της συγγραφέως του», η οποία, αν και ζούσε με την οικογένειά της μακριά απ’ τη χώρα (στην Αλεξάνδρεια και στη Δυτική Ευρώπη), συντάχθηκε αμέσως με τα αιτήματα του στρατιωτικού κινήματος στο Γουδί (1909), που χαρακτηρίστηκε «αστική επανάσταση» από κάποιους ιστοριογράφους.
«Πρόκειται», γράφει και πάλι η Βικιπαίδεια, «για ένα παραμύθι με φιλοσοφικά στοιχεία, αλληγορικό και ηθικό περιεχόμενο, και διδακτικό τόνο. Ακολουθεί τα προτεσταντικά πρότυπα, κυρίως τα αγγλικά και τα αμερικανικά ηθικοπλαστικά έργα της νεανικής λογοτεχνίας του τέλους του 19ου αιώνα, γεγονός που πιθανότατα οφείλεται και στην επίδραση που είχαν στην παιδική ηλικία της συγγραφέως οι δυτικοευρωπαίες γκουβερνάντες της», κάτι που δεν πρέπει να μας παραξενεύει, μια και τέτοιες επιρροές και γκουβερνάντες κατηύθυναν τα μυαλά των κορασίδων της άρχουσας τάξης.




Πέρα, όμως, από τα όποια φιλοσοφικά, ηθικά και διδακτικά στοιχεία του παραπάνω παραμυθιού, νομίζω πως έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα πολιτικά του μηνύματα, αφού όσα διέπραξε στη «χώρα των Μοιρολάτρων» του «παραμυθιού χωρίς όνομα» ο «κακός» βασιλιάς της (ονόματι «Αστόχαστος») θυμίζουν έντονα τα όσα διέπραξε και διαπράττει αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα ο δισέγγονος τής συγγραφέως και οι γαλαζοπράσινοι συνεργοί του, ως εκπρόσωποι των τραπεζιτών, της άρχουσας τάξης και του διεθνούς Κεφαλαίου. «Η ιστορία αρχίζει», γράφει η Βικιπαίδεια (λήμμα «Παραμύθι χωρίς όνομα»), «όταν ο Αστόχαστος έχει οδηγήσει τη χώρα του στην απόλυτη κατάρρευση, στην οικονομική χρεοκοπία και στην αδυναμία επιβιώσεως, ενώ οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν τον τόπο τους. Σε τέτοιο σημείο έχει φθάσει η κατάπτωση του κράτους, ώστε το εγκαταλείπει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός παίρνοντας μαζί του ό,τι είχε απομείνει στο δημόσιο ταμείο. Το κράτος επιβιώνει μόνο χάρη στην οικονομική βοήθεια από τα γειτονικά βασίλεια, όπου βασιλεύουν ο “Εξάδελφος Βασιλιάς” και ο “Θείος Βασιλιάς”», δηλαδή όλο το εξουσιαστικό σινάφι των βρικολάκων της εποχής εκείνης.

Η λύση που προτείνει η συγγραφέας στο πρόβλημα είναι η κλασική της αλλαγής των προσώπων της πολιτικής εξουσίας, αυτή, άλλωστε, που μας προτείνει και σήμερα ο κάθε αστός της κάθε απόχρωσης. Έτσι, εκεί που στο βασίλειο της εξαθλίωσης του «παραμυθιού χωρίς όνομα» εμφανίζεται ως σωτήρας ο υιός του άρχοντα Αστόχαστου και καταφέρνει ως «καλό» βασιλόπουλο να σώσει από την καταστροφή την «χώρα των Μοιρολάτρων», στην Ελλάδα του σήμερα εμφανίζονται ως σωτήρες ο δισέγγονος της συγγραφέως με την ηρωική συγκυβερνητική συνοδεία του, αλλά και κάποιοι άλλοι επαμφοτερίζοντες πολιτικοί και αντίμαχοί του, που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν ως «καλοί» πρωθυπουργοί. Μόνο που μια τέτοια σωτηρία μέσω της εναλλαγής των αρχόντων (βασιλιάδων, πρωθυπουργών ή όποιων άλλων εξουσιαστών) είναι κατάλληλη για τα αστικά παραμύθια, ενώ για την αστική πραγματικότητα που ζούμε, όποιος ενδοσυστημικός «σωτήρας» εμφανίζεται είναι μόνο για να συνεχίσει, αν όχι για να διαιωνίσει την εκμετάλλευση και την εξαθλίωσή μας, ιδιαιτέρως όταν επικαλείται τη διάκριση των καπιταλιστών σε «καλούς» ή «υγιείς» και «κακούς» ή… «αρρώστους» (;). Γιατί το πρόβλημα και η λύση του δε βρίσκεται ποτέ στο ποιος είναι «καλός» ως πρωθυπουργός για να μας κυβερνήσει και στο ποιος καπιταλιστής είναι «υγιής» για να μας εκμεταλλευτεί και να μας πιει νομοταγώς το αίμα, όπως και στην εποχή της Φεουδαρχίας το πρόβλημα δεν ήταν στο ποιος ήταν «καλός» για βασιλιάς ή «υγιής» για φεουδάρχης. Κι όπως και τότε η λύση δεν βρισκόταν στο πρόσωπο αλλά στο αξίωμα και στην κοινωνικοοικονομική θέση και πιο συγκεκριμένα στην κατάργηση του όποιου βασιλιά και φεουδάρχη, «καλού» ή «κακού», έτσι και σήμερα η λύση δεν βρίσκεται στην απάντηση των καθεστωτικών ψευδοερωτημάτων «ποιος είναι καλός πρωθυπουργός» ή «ποιος είναι υγιής καπιταλιστής», αλλά στην κατάργηση των τάξεων και των όποιων καθεστωτικών αξιωμάτων, ώστε να μην υπάρχει έδαφος να τίθενται και τα όποια τέτοια ηλίθια ερωτήματα.


Άλλο ένα εξαιρετικό άρθρο που διαβάσαμε στον Άπατρι της Πάτρας!