ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

...για να μην έχεις καμία πλέον ψευδαίσθηση!


Για μια πιο ολοκληρωμένη αντίληψη της (κοινωνικής, πολιτιστικής, οικονομικής) "παραδείσιας πραγματικότητας" και των αναγκαιοτήτων που αυτή κυοφορεί, συνδέστε τα δυο κείμενα που ακολουθούν και με αυτά τα άρθρα:
ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: "Η καμπύλη του Laffer και η Ελλάδα!" 
 Το τέλος της αθωότητας..
 Οι 100 πλουσιότεροι θα μπορούσαν να δώσουν ένα τέλος στην παγκόσμια φτώχεια πάνω από 4 φορές!



>1. " Οι Έλληνες ολιγάρχες έχουν πλουτίσει από το Δημόσιο"
(σχόλιο δικό μας: αυτό δηλ.που φορολογεί ανελέητα και παρανοϊκά τους "πολίτες"-υπηκόους και πρόσφατα ακούστηκε πως φιλοδοξεί, σαν παγκόσμιας πρωτοτυπίας κι αναλγησίας αιμορουφήχτρα, να απαγορέψει τη γονική παροχή ακινήτων σε οφειλέτες του δημοσίου, ακόμα κι αν τα χρέη προς το δημόσιο βρίσκονται υπό καθεστώς ρύθμισης! Εκτός κι αν το ακίνητο μπει σε υποθήκη, ώστε τα νέα παιδιά να ξεκινήσουν τη ζωή τους με τη στήριξη της σκιάς ενός δικού τους σπιτιού-"θέλετε και ιδιοκατοίκηση, ωρέ ραγιάδες; "-σε υποθήκη στο τόσο στοργικό και φιλάνθρωπο Δημόσιο!)
 " Στην ελληνική οικονομία, ο ρόλος του κράτους είναι πολύ βαθύτερος από το μέγεθος του δημόσιου τομέα. Έχει να κάνει με το πώς το Δημόσιο θέτει το πλαίσιο της λειτουργίας των επιχειρήσεων και με το πώς το Δημόσιο και οι ΔΕΚΟ καλύπτουν τις ανάγκες τους σε προσωπικό, προμήθειες κι εργολαβίες, μεγάλες και μικρές. Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να μας ξενίζει το γεγονός ότι οι σημερινοί Έλληνες οικονομικοί ολιγάρχες έχουν πλουτίσει προστατευόμενοι ή συναλασσόμενοι με το Δημόσιο. Κατασκευές, οδοποιία (βλέπε και το ασύλληπτο, κυριολεκτικά, πάρτυ των διοδίων!), προμήθειες τεχνολογικού εξοπλισμού, εμπόριο πετρελαιοειδών και άλλες δραστηριότητες, στις οποίες το Δημόσιο παίζει ρόλο, συχνά συμπορεύονται με ιδιοκτησία ΜΜΕ (δες κι αυτό το ωραίο παράδειγμα) ή ομάδων ποδοσφαίρου και μπάσκετ (βλέπε γηπεδική αγελαία παράκρουση), για τη διατήρηση της επιρροής στην πολιτική σκηνή".

>2. " Ξέρετε πόσες θέσεις πρέπει να δημιουργηθούν για να αντιμετωπισθεί σε παγκόσμιο επίπεδο η ανεργία; Κάτι ψιλοπράγματα...Μόλις 200.000.000 θέσεις εργασίας. Και δεν το λέει κάποιος τυχαίος. Έχει την υπογραφή της επικεφαλούς του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ. Και μια και περί ανεργίας ο λόγος, εδώ στη χώρα μας το μέσο χρονικό διάστημα που ένας Έλληνας μένει εκτός δουλειάς αυξήθηκε σε 9 μήνες, (δες και τα χυδαία ξεράσματα περί "ωφελούμενων εργαζόμενων" στο ξοφλημένο όπως το πάνε Ραγιαδιστάν) αφήνοντας στην άκρη τη Νότιο Αφρική, που μέχρι τώρα ήταν πρωταθλήτρια. Κι αυτό δεν το λέει κανένας άσχετος, είναι διαπίστωση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας".

Τα παραπάνω πάρθηκαν από "ΤΟ ΠΑΡΟΝ" της Κυριακής 26 Ιανουαρίου του 2014

Τι άλλο πρέπει να συμβεί, να πάθεις και να μάθεις (μήπως κι αυτά τα δεδομένα; που τόσο επιμελώς πασχίζουν να σου κρύψουν: Μαθήματα μνημονιακής οικονομίας), να βιώσεις στο πετσί σου, να δεις και ν'ακούσεις γύρω σου, για να μην έχεις καμία πλέον ψευδαίσθηση! Για το μεσαιωνικό-δουλοκτητικό πολύ κοντινό μέλλον, το δικό σου και των παιδιών σου, που τόσο δικαιολογημένα αύριο θα σε σκατοψυχιάζουν για τη νοσηρή στωικότητα και εθελούσια δουλεία σου που συνεργεί σε ένα τέτοιο αποτροπιαστικό πεπρωμένο! Α! Περιμένεις μήπως να ξεριζωθούν οι παραπάνω τόσο βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες και να αλλάξουν όλα τα στραβά και τα κακώς (επιεικέστατος χαρακτηρισμός) κείμενα και να απεμπολήσουν όλοι οι γύπες έτσι απλά τα "κεκτημένα τους", δηλ. εσένα και τον παραγόμενο από εσένα πλούτο, μέσω κάποιων επερχόμενων "δημοκρατικών εκλογών';
(Χμ! Εδώ κι αν γελάνε οι γύπες και τα όρνια και οι ειδικοί της "ενημέρωσής" σου μαζί σου: Είμαστε με τα καλά μας, ακόμα μιλάμε για δημοκρατία;)  
 Αλήθεια, το πιστεύεις αυτό;
ή μήπως οι φιλοδοξίες σου δεν ξεπερνούσαν ποτέ το "ανήκειν στις πολυάριθμες αγέλες των κυριαρχούμενων"-Η Μικρή Κουκκίδα - TheTinyDot κι απλώς ελπίζεις να πέσεις στα χέρια του όσο γίνεται λιγότερο στυγνού και κακού βασιλιά-φεουδάρχη-καπιταλιστή-εκμεταλλευτή;
 Μήπως εμείς, ο λαός,  οφείλουμε (στους εαυτούς μας και τα παιδιά μας και για χάρη κανενός άλλου -ισμού και των ινστρουχτόρων του) να καταλάβουμε κάποτε τα μέσα παραγωγής; Να αυτοοργανωθούμε; Να δημιουργήσουμε, να στελεχώσουμε και να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού πανίσχυρους αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς και λειτουργικούς, αν χρειαστεί, διάφανους σαν το καθάριο νερό ελεγκτικούς μηχανισμούς; Ή οι κάθε 3-4-5 χρόνια εκλογές: χωρίς ανακλητούς κάθε στιγμή "πασάδες και βοεβόδες" (να χρησιμοποιήσω και τη γλώσσα των αγαπημένων σήριαλ του νεοέλληνα τηλεθεατή), χωρίς καν το δικαίωμα δημοψηφισμάτων του εκλογικού-μάλλον αναπηρικού σώματος, για κάθε σοβαρό θέμα που αφορά τον τόπο και τις ζωές των κατοίκων του, χωρίς ΚΑΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ KAI ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΛΑΪΚΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ...

... πιστεύεις ακόμα ότι αποτελούν το μονόδρομο της διεξόδου κι ευρυθμίας, όπως εσύ την αντιλαμβάνεσαι;

Αν το πιστεύεις, επέτρεψέ μου να διαφωνήσω, ευγενικά μεν ολοκληρωτικά δε, μαζί σου και να σου αφιερώσω το παρακάτω "διδακτικό άσμα"...

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου