Διαβάζοντας για την καθημερινή εφιαλτική πραγματικότητα στην Ελλάδα: Eurostat: Το 34,6% του πληθυσμού στην Ελλάδα βρIσκεται ή απειλείται από τη φτώχεια, Σκέψεις πάνω σ'ένα άρθρο: "Σιγά μην πέσουμε για τα κωλόσπιτα των φτωχών " και ανάλογες ειδήσεις μιας καταιγιστικής πραγματικότητας σε άλλα -όχι και τόσο μακρινά- μέρη της πλανητικής γειτονιάς μας: Μήνυμα αλληλεγγύης από την Ισπανία των 500.000 εξώσεων, σκέφτομαι ότι αν τελικά αυτή η ζωή είναι κάτι σαν όνειρο, τότε δεν μας πρέπει να είμαστε παραπαίουσες σκιές στα όνειρα κάποιων άλλων. Που μπορούν να μας διαγράφουν από αυτά με την ίδια ευκολία που παίζουν μαζί μας μέσα σε αυτά. Αλλά να είμαστε οι πρωταγωνιστές, δημιουργοί και προπάντων εμπνευστές των δικών μας, ολόδικών μας ονείρων. Μέση λύση δεν υπάρχει και η πρώτη είναι κόλαφος για την ανθρώπινη φύση.
Και κανείς δεν μας εγγυάται ότι τα όνειρα δεν αποτελούν το ίδιο πραγματικές πραγματικότητες με τους εφιάλτες μιας σημαδεμένης και ψευδαισθητικής "εγρήγορσης".
Κι αν πολλοί άνθρωποι νιώθουν ξεκουρδισμένοι από τους αφύσικους και δυσβάσταχτους ρυθμούς της "πραγματικότητας" που κάποιοι άλλοι ενορχηστρώνουν για λογαριασμό τους..Δεν έχουν παρά να ξανακουρδίσουν οι ίδιοι τις "χορδές" τους. Με το να εξετάζουν κάθε στιγμή με ειλικρίνεια τα κίνητρά τους, αν θέλουν να είναι αληθινά υπεύθυνοι για τις επιλογές τους. Και να κάνουν κάτι τόσο απλό όσο και σχεδόν ηρωικό, μέσα σε αυτές τις εποχές που η ψυχή είναι στο στόχαστρο σαν τη μυθική μάγισσα του μεσαίωνα. Να σιμώσουν τον Άλλον, να τον ακούσουν και να του μιλήσουν και να μοιραστούν μαζί του. Την αγάπη για τη ζωή και τα θαύματά της, αλλά και το σθένος για την αντιμετώπιση των προκλήσεών της.
Η μεγαλύτερη χαρά είναι η γνήσια κι άδολη ανθρώπινη επαφή. Η αφύπνιση της τρυφερότητας μεταξύ των ανθρώπινων πλασμάτων. Που συγχρόνως είναι και η μεγαλύτερη φοβία του μισάνθρωπου τυράννου. Και η αρχή των συχνά απρόβλεπτα αλυσιδωτών εξελίξεων που δρομολογούν την πτώση του!
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου