ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

ένα τραγούδι για την Αργεντινή... κι ένα για την Ελλάδα...και μια ολόκληρη ορχήστρα για όλο τον κόσμο!


κι ένα τραγούδι στα σκαριά για την Ελλάδα...

για τη δικαιοσύνη χωρίς δίκαιο
για τη λογική χωρίς Λόγο
για τους παράνομους με τις γραβάτες
για τους νόμους χωρίς ανθρωπιά 
για τη νομιμότητα που σκοτώνει
για ανθρώπους που το μόνο που νομίζουν πως τους απομένει 
είναι η τελευταία θέα από ταράτσες
για την ομορφιά που πνίγεται κάτω από μπάζα
για εκείνους που δεν κλείνουν τα μάτια
για τους νέους που φτύνουν την αγχόνη
για τους δήμιους που ορέγονται σάρκα νεανική
για τους γέροντες που πετιούνται στα σκουπίδια
για το παιδί που γεννιέται μες στα σκουπίδια
για τους αλήτες που διαταράσσουν την τάξη
για τις υψωμένες γροθιές που δεν μένουν στα λόγια
για έναν πλανήτη που σα νεογέννητο ξαναγεννιέται
μέσα απ'τις θεσπέσιες φλόγες του σήμερα και του χθες

για μια νέα πρωτάκουστη ιστορία από στόμα σε στόμα 

για ό,τι παίρνεται χωρίς παρακάλια και ευχές...


ανιχνευτής


Posted by
Labels: , ,

2 σχόλια:

  1. ασωτος γιος29 Νοεμβρίου 2013 στις 12:25 π.μ.

    τι ωραια ανάρτηση, ανατρίχιασα
    καλβς σε βρήκα κι από δω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανιχνευτής29 Νοεμβρίου 2013 στις 6:08 μ.μ.

      Πολλές φορές είναι πιο σημαντικό να εκφράζεσαι με την καρδιά, παρά με το μυαλό. Όλες τις φορές είναι σημαντικό έως ζωτικό να ψάχνεις τρόπους να ξεβολεύεσαι λίγο λίγο από την οικειότητα της φυλακής που μας έχουν περιορίσει, αποβάλλοντας συνήθειες-τρόπους σκέψης κι έκφρασης-πεποιθήσεις και φοβίες. Είναι η δράση που οδηγεί τον καθένα (κι όσους άλλους το επιθυμούν) στο ροκάνισμα των τειχών του μαντότοιχου και στο κοίταγμα προς τα έξω, "στα ελεύθερα πεδία"! Έτσι κι αλλιώς η πληρωμή του τιμήματος υπάρχει κι εντός των τειχών...

      Διαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)