ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Τα ψυχοτρόπα πωλούνται σαν τις τσίχλες: Το Μάρκετινγκ της Τρέλας - Ψυχοφάρμακα και ΜΜΕ


( Δείτε επίσης: ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ και ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΚΑΡΤΕΛ: ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ!
και  Πάρε Αυτά τα Σπασμένα Φτερά: για την αποθεραπεία από τη σχιζοφρένεια χωρίς φάρμακα! )

...ένα βουνό διαφήμισης και μια προπαγάνδα υπέρ των ψυχιατρικών φαρμάκων για να μας πείσουν ότι "είμαστε άρρωστοι κι αυτοί έχουν τη λύση, οπότε ας συμβουλευτούμε το γιατρό μας!"...και να θησαυρίσουν από την αποδόμησή μας!


  • Ψυχοφάρμακα και ΜΜΕ - Ενας γάμος στη Γουόλ Στριτ. 
Στα μέσα της δεκαετίας του 70, ο Henry Gadsden, διευθυντής της Merck, μιας από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες του κόσμου, είπε στο περιοδικό Fortune ότι ήθελε η εταιρεία του να είναι σαν την εταιρεία Wrigley, που παράγει τσίχλες και να "πουλάει σε όλους", ακόμη και σε υγιή άτομα.

 Να ένα μόνο παράδειγμα της σχέσεις μεταξύ ΜΜΕ και φαρμακευτικών εταιρειών.

Μέχρι πρόσφατα, ήταν σπάνιο να δει κανείς διαφήμιση ψυχοφαρμάκου στην τηλεόραση, διότι, από το νόμο, οι φαρμακευτικές εταιρείες έπρεπε να αναφέρουν όλες τις παρενέργειες και η λίστα ήταν πάρα πολύ μεγάλη για ένα διαφημιστικό σποτ 30 ή 60 δευτερολέπτων. Αλλά το 1997, εκπρόσωποι των συμφερόντων φαρμακευτικής εταιρείας πίεσαν το Κογκρέσο των ΗΠΑ να μετριάσει αυτόν τον περιορισμό και να τους επιτρέψει να αναφέρουν μόνο μερικές από τις παρενέργειες. Με αυτή την απλή αλλαγή κατέστη ξαφνικά δυνατή η διαφήμιση ψυχοτρόπων φαρμάκων στην αμερικάνικη τηλεόραση. Και αυτό άνοιξε τις πύλες για ένα χείμαρρο διαφημίσεων που εκτοξεύτηκαν από τα 595 εκατ. δολάρια το 1996 στα 4,7 δις δολάρια σήμερα - μια αύξηση περίπου 700%. Στις ΗΠΑ, η διαφήμιση φαρμάκων στην τηλεόραση αποτελεί το 55% του προϋπολογισμού της διαφήμισης της φαρμακοβιομηχανίας προς τον καταναλωτή.
Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν το γεγονός ότι οι όμιλοι των ΜΜΕ απεχθάνονται να δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει.
Έτσι οι ψυχίατροι και οι φαρμακευτικές εταιρείες μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν κάθε δίοδο επικοινωνίας που μπορούν να επηρεάσουν, για να δώσουν το εξής απάνθρωπο μήνυμα: «Είσαι άρρωστος, έχουμε τη λύση, συμβουλέψου το γιατρό σου».

Μήπως το πράγμα τράβηξε πολύ μακριά; Εξαρτώνται άραγε τα ΜΜΕ τόσο πολύ από τα χρήματα της διαφήμισης των φαρμακευτικών εταιρειών ώστε να προωθούν τους στόχους των διαφημιστικών εκστρατειών των ψυχιατρικών φαρμάκων; Με άλλα λόγια ... έγινε πραγματικότητα το όνειρο του Gadsden; Είναι μήπως το μάρκετινγκ τώρα αυτό που κινεί τον μηχανισμό μιας από τις πλέον κερδοφόρες βιομηχανίες στη Γη;

( Κεφάλαιο 8 - Από το ντοκιμαντέρ της Επιτροπής Πολιτών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (CCHR) -Το μάρκετινγκ της Τρέλας.
Περισσότερες πληροφορίες : http://cchrgr.blogspot.com )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου