ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Άνθρωποι των τεχνών και των αγραμμάτων

ένα πάρα πολύ καλό κι εμπνευσμένο άρθρο!





Έπειτα από ένα σύντομο διάστημα απορίας, δισταγμού και σπαρταριστών σκετς (κυρίως στα σόσιαλ μίντια), ήρθε η ώρα να υποδεχτούμε μια καινούργια, ηγέτιδα φουρνιά της ελληνικής διανόησης, που θα πάρει τη χώρα απ’ το χεράκι για να την οδηγήσει στη νέα εποχή: ο Χρήστος Χωμενίδης ως καναλάρχης, ο Πέτρος Φιλιππίδης ως θεατρική πρωτοπορία, ο Σάκης Ρουβάς ως τραγωδία, χωρίς να λείπουν και κάμποσοι άλλοι μπαλαντέρ ως συγγραφείς, σκηνοθέτες ή αρθρογράφοι με ειδίκευση στις βαρύνουσες απόψεις που έπονται εγκεφαλικών εκκενώσεων. Ας πιάσουμε λοιπόν στασίδι κι ας απολαύσουμε τις τελευταίες στιγμές ενός μαγευτικού ταξιδιού προς την οριστική, αμετάκλητη και άκρως ανακουφιστική λοβοτομή μας.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα μας κρατήσουν συντροφιά στο εγγύς μέλλον, που θα κρατάνε το φανάρι για να βλέπουμε τον δρόμο. Με πρώτο και καλύτερο τον Χωμενίδη, που θα συνεχίσει την πολυεπίπεδη επαφή με το κοινό του:
ως μέλος του εποπτικού συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ-κρατικού τηλεοπτικού Παρθενώνα, ως οπίνιον μέικερ στις ιντερνετικές μολόχες που φύονται στο μποστάνι του κάθε Σταύρου Θεοδωράκη, ως λογογράφος σε δυσλεκτικούς πολιτικούς ηγέτες, ως ανειδίκευτος υδραυλικός που παλεύει να ξεβουλώσει λούκια, ως διαδρομιστής σε κανάλια και «πράσινα» ή «υπεύθυνα αριστερά» μαντριά που φροντίζουν να σιτίζουν τα τυχερούλια αμνοερίφια – αρκεί το λογοτεχνιλίκι να παραμείνει σε μόνιμο καθεστώς αργίας, θεωρούμενο και επισήμως ως πάρεργο.

Θα ξεχνάμε τις δυσκολίες βλέποντας εκστασιασμένοι τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον Λάκη Λαζόπουλο να καθαγιάζουν το σανίδι του Εθνικού Θεάτρου, τώρα που φαίνεται να περνά η πρόταση του καλλιτεχνικού διευθυντή Σ.Χατζάκη και να ξεπερνιούνται οι αντιρρήσεις του τέως προέδρου Στ.Ξαρχάκου. Με τηλεοπτικά γούστα γεννηθήκαμε, με τηλεοπτικά γούστα ζούμε, μ’ αυτά θα ψοφήσουμε – αρκεί να μην μας προλάβει ο Χάρος προτού αποφορτιστούν οι μπαταρίες του τηλεκοντρόλ.

Θα χειροκροτούμε την σκηνοθεσία του Διονύση Σαββόπουλου στον αριστοφανικό «Πλούτο», όπου ανέδειξε τη βαθύτερη αλήθεια της ιστορικής παγκάλειας ρήσης «Μαζί Τα Φάγαμε» – αρκεί τα εισιτήρια της τουρνέ να τα φάει μόνος του ο Νιόνιος και όχι μαζί με το πόπολο, το οποίο άλλωστε οφείλει να τρώει μόνο την προπαγάνδα που του σερβίρουν.

Θα χαζεύουμε ξελιγωμένοι το λευκό σλιπάκι του Σάκη Ρουβά καθώς υποδύεται τον Διόνυσο στις «Βάκχες» του Ευρυπίδη, με τις ορμόνες μας να στήνουν τρελό πάρτι αγλαΐζοντας το ξυρισμένο βυζί και τα καλοσχηματισμένα μπούτια του τραγουδιστή τραγωδού – αρκεί να μην μας διακοπεί η τακτική δόση της λάιφ στάιλ πρέζας και πάθουμε στα καλά καθούμενα κάνα στερητικό.

Θα απονέμουμε τα βραβεία Μπούκερ (της ανοιχτής παλάμης) στη συγγραφική πένα της Σώτης Τριανταφύλλου καθώς θα περιγράφει τον παράδεισο του νεοφιλελευθερισμού, της ναζιστικής ευταξίας και της ελεύθερης αγοράς, τον οποίο και ανακάλυψε εκδιωκόμενη απ’ τα Εξάρχεια με συνοδεία ιπτάμενων γιαουρτιών. Παράλληλα, θα επιβραβεύουμε τον Πέτρο Τατσόπουλο που θα αναλύει τις συμμαχίες των αστικών κομμάτων καθώς θα φυστικώνει την άλλη μισή Αθήνα, αλλά και τον τομεάρχη Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ και έτερο συγγραφέα Θανάση Χειμωνά, καθώς θα συνεχίζει την άνιση μάχη με το ασήκωτο επώνυμό του, υποδυόμενος τον οργίλο λαχαναγορίτη του Φέισμπουκ που δεν σηκώνει μύγα στο πασοκικό σπαθί του – αρκεί να μην πάθουν κάνα ουρανοκατέβατο κακό οι κομματικοί μηχανισμοί που τους φιλοξενούν και τους χάσουμε στα ξαφνικά.

Και με όλους αυτούς τους συνοδοιπόρους, θα διατηρείται ανέγγιχτος ο Κύκλος της Ζωής στην ελληνική πραγματικότητα: οι διανοούμενοι με το μπρόκολο που κατοικοεδρεύει εντός του κρανίου τους, θα ακτινοβολούν ως ζωογόνοι ήλιοι πάνω από τα κεφάλια μας, βοηθώντας έτσι να φωτοσυνθέσει αντίστοιχα και το δικό μας μπρόκολο. Αλληλεπίδραση, αλληλοβοήθεια, το’ να χέρι νίβει τ’ άλλο, μήπως και εμείς τα μηδενικά μετατρέψουμε άλλα μηδενικά σε νούμερα.

Άλλωστε, με αποκορύφωμα τα τρία τελευταία χρόνια, είναι ολοφάνερο ότι η μεγαλύτερη επίθεση δεν γίνεται στην τσέπη του μέσου πολίτη. Γίνεται στο μυαλό του – και υπολογίζοντας πόσο ξύπνιος και υποψιασμένος είναι ο κάτοχος αυτού του μυαλού, είναι ακόμα πιο φανερό πόσο εύκολος αποδεικνύεται αυτός ο στόχος.


To διαβάσαμε στο ΡΕΣΑΛΤΟ, ως αναδημοσίευση από ΕΔΩ
Αρχική πηγή του άρθρου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου