Το "καπετανάτο" της αυτόκλητης διανόησης, αρέσκεται στην ύψωση διανοητικών φραγμάτων. Ανάμεσα στην πνευματικότητα και τις δεξιότητες της καθημερινής πρακτικής δράσης.Η πρώτη σαν συνωμοτικό συνάφι "ανώτερων" νοητικών δονήσεων, υποτίθεται ότι κατέχει τις ακριβοθώρητες για την "πλέμπα" απαντήσεις σε όλες τις σημαντικές ερωτήσεις ή "ερωτήσεις-κλειδιά" γύρω από τα του ανθρώπου, τα της Φύσης, τα των "ουρανών".
Η δεύτερη υποβιβάζεται σε αναγκαίο κακό, συχνά άξιο χλευασμού από την πρώτη και υπάρχον μόνο για να μοχθεί και να παράγει. Και να σιτίζει τις ακόμα πιο συχνές μπουρδολογίες, τις αυθαιρεσίες που επιβάλλονται ως αξιώματα και δόγματα, τις διαπλοκές με τα εκάστοτε εξουσιαστικά κέντρα και το γενικότερο σνομπισμό της πρώτης απέναντι στο "λαϊκό". Ένας βολικός, με άλλα λόγια, δυισμός, τόσο για τους εξουσιαστές της ύλης όσο και του πνεύματος (πάνε συνήθως χέρι χέρι), όπου οι μεν νομιμοποιούν τους δε κι αντίστροφα.
Και οι δε διανοούμενοι (που χτίζουν ολόκληρες ακαδημαϊκές καριέρες με μότο την ελευθερία του πνεύματος και του λόγου, υπέρ των οποίων τόσο πολύ κόβονται), όταν έρχονται στιγμές-σαν σήμερα ας πούμε-που οφείλουν να καταγγείλουν θαρρετά τους παραλογισμούς και καταχρήσεις, το σκοτεινό ρόλο και βαραβαρότητα των κοινωνικών εξουσιαστών...Τότε, επί το πλείστον, τηρούν σιγή ασυρμάτου ή και στρατεύονται υπέρ των εξουσιαστών, παρέχοντάς τους τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας διανοητικής νομιμοποίησης.
Κατά τ'άλλα, το συνάφι της ψευδοδιανόησης, ξέρει καλά να βγάζει πύρινους λόγους, μα ακίνδυνους(για τους παγκόσμιους δεσμώτες) στην ουσία τους και άχρηστους στην...πρακτική τους εξαργύρωση από το λαϊκό κοινό. Κι απ'την άλλη να περιφρονεί τους "λαϊκούς ανθρώπους" ως ελλιπείς θεωρητικά και ικανούς μόνο να υπηρετούν την πράξη. Και να σιτίζουν τα διανοουμενίστικα-συχνότατα ξεχειλωμένα στομάχια τους.
Κάνοντας πως ξεχνούν κι ότι:
- Θεωρία δίχως πράξη=δίψα που δεν βρίσκει νερό να ξεδιψάσει. Ή, ακόμη χειρότερα, πέφτει πάνω σε θαλασσινό νερό που τη διψάει περισσότερο.
- Όλα τα πτυχία. Τα βραβεία, οι τιμητικές διακρίσεις κι ανάλογες δεξιώσεις. Η κατάληψη πανεπιστημιακών εδρών και ακόλουθη δημιουργία κλειστών ακαδημαϊκών ιερατείων (κλικών), όπου η τολμηρή καινοτομία και γενναία διαφοροποίηση εξοβελίζεται και διώκεται. Η στελέχωση ερευνητικών κέντρων , τα οποία και χρηματοδοτούνται απ'αυτούς που θέλουν να κατέχουν αυθαίρετα και διαχειρίζονται μονοπωλιακά-έως αποδομητικά για την ανθρωπότητα ΟΛΕΣ τις απαντήσεις στα ερωτήματα για την πραγματικότητα του κόσμου...
Όλα τα προηγούμενα ΔΕΝ προσδιορίζουν αποκλειστικά την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου. Που ακόμη κι αν δεν έχει πάρει απολυτήριο απ'όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης(ο μηχανισμός κατασκευής άβουλων υπήκοων), ή δεν έχει συλλέξει για το βιογραφικό του μεταπτυχιακά και διδακτορικά...Αλλά ωθούμενος από μια ακατανίκητη εσώτερη ανάγκη κι εμπνευσμένος από φυσικό τάλαντο, μπορεί να έχει διαβάσει βιβλιοθήκες ολόκληρες, εργαζόμενος παράλληλα σε σκληρές χειρωνακτικές εργασίες για τα προς το ζειν! Κι έχοντας ταξιδέψει ίσως και πολύ, μελετώντας από κοντά ανθρώπους, καταστάσεις, φαινόμενα, άρα συλλέγοντας πλούσια και μορφωτική εμπειρία!
Αποκτώντας έτσι αυτό που ονομάζουμε σοφία!
Κι ας μη ξεχνάμε τους τόνους μελανιού που έχουν γραφτεί από διανοουμενίστηκα χέρια για τη "σοφία του απλού λαού"
Η πολυπόθητη σοφία, που ΔΕΝ διαχωρίζει ποτέ σώμα και πνεύμα, όπως δηλώνεται και στις Παραδόσεις των λαών, όπου το ένα συμπληρώνει το άλλο στη μακρά και δύσκολη πορεία της ατομικής ολοκλήρωσης.
" Για τον τυπικό σαμουράι ο γραμματοσοφός είναι ένας μεθυσμένος από τη μυρωδιά των βιβλίων. Ο άνθρωπος που'χει διαβάσει λίγο μυρίζει λίγο σχολαστικός κι ο άνθρωπος που'χει διαβάσει πολύ μυρίζει έτσι ακόμη περισσότερο. Και οι δυο είναι το ίδιο δυσάρεστοι. Η πραγματική γνώση υπάρχει μόνο όταν αφομοιώνεται στο νου του μαθητευόμενου και φαίνεται αυτό στο χαρακτήρα του". Μπουσίντο, η ψυχή της Ιαπωνίας. Του Ιναζό Νιτόμπε.
Στο εισαγόμενου δυτικού νόθου τύπου-κι ενάντια σε όλες τις παραδόσεις του, όπως η κοινοτική διοίκηση νεοελληνικό κρατικό έκτρωμα, η ψευδοδιανόηση ζει, ταΐζεται με τους αγώνες, μόχθους και λαϊκούς πόθους, βασιλεύει και...κωφεύει στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και στα πρωτοπόρα επιστημονικά οράματα. Μην έχοντας-ή μη θέλοντας να προτείνει καμιά τολμηρή, ουσιαστική και εξαργυρώσιμη στην πράξη διέξοδο από κρίσεις! Τόσο υλικές-κοινωνικές όσο και πνευματικές.
Ελάχιστα γνωστές στο πλατύ κοινό σπουδαίες πνευματικές όσο και τραγικές προσωπικότητες, όπως ο Περικλής Γιαννόπουλος, απ΄τις αρχές του 20ου αιώνα είχαν επισημάνει τις ήδη κακοφορμισμένες πληγές στη ζωή της χώρας: "Μας κυριαρχούν σήμερον οι ανεύθυνοι, οι δημοσιογράφοι, οι σαλτιμπάγκοι του κοινοβουλευτισμού. Και το χειρότερον; Μας κυριαρχούν και συγχρόνως μας κοροϊδεύουν, αφού τυραννούν εν ονόματι των λαϊκών ελευθεριών".
Όχι πολλά χρόνια αργότερα, Έλληνες πραγματικοί εκφραστές του πνεύματος όπως ο τεράστιος Καβάφης, μέσα σε περίπου 2000 στίχους τα είπε όλα κι αποφεύγοντας τους πλατιασμούς, υπερβολές κι εμπλοκές έμπνευσης άλλων ποιητών που έφτιαξαν ρεύματα και σχολές και δημοσίευσαν δεκάδες χιλιάδες στίχους. Ο Καβάφης. Προσδιορίζοντας κι αδράττοντας όλα τα σημαντικά ιστορικά, κοινωνικά και πνευματικά-ψυχικά ζητήματα όχι μόνο του Έλληνα αλλά κατά προέκταση του ίδιου του πλανητικού ανθρώπου. Με εκπληκτική μεστότητα, ανυπέρβλητο λυρισμό και με μια μεγαλοσύνη ουσίας που σαστίζει! "Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ να πούνε".
Η ψευδοδιανόηση όμως γνωρίζει καλά να μιλάει για "φωτιές" που ούτε καν τις έχει πρώτα υψώσει στη δική της φαντασία. Απλά τις δανείζεται έτοιμες, συχνά νωπές ακόμα από αίμα, από την πλούσια και ηρωική κι επίσημα αποκηρυγμένη φαντασία άλλων.Και γνωρίζει ακόμη καλύτερα να αποφεύγει με τη δειλία που τη χαρακτηρίζει να "αναμοχλεύει κάρβουνα". Όμως όπως έγραψε κι ένας κολοσσός του πνεύματος: "Από όσα είναι γραμμένα μ'αρέσουν πιο πολύ όσα κανείς τα έγραψε με το αίμα του. Γράψε με αίμα και θα μάθεις ότι το αίμα είναι πνεύμα". ΝΙΤΣΕ
Κάτι, δηλαδή, που η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των διαστρεβλωτών της αλήθειας "διανοούμενων" (και βέβαια και στην εγχώρια αποικία χρέους όπου χρησιμεύουν και ως "ειδικοί" του Συστήματος) αποστρέφεται όπως ο διάβολος το λιβάνι...
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου