ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Δεν είναι ηλίθιοι, προδότες είναι...


Η συμφωνία για ελληνική αποχώρηση από την ΑΟΖ έχει προηγηθεί και οι περιφερόμενοι πανικόβλητοι καραγκιόζηδες σαν τον Μπέη Βενιζέλο χρειάζονται προκειμένου να αρχίσει επισήμως και η προετοιμασία των πολιτών. Τα οικόπεδα νότια του Καστελόριζου μας τελείωσαν (εξάλλου υπήρξε και η σχετική αμερικανική "παρότρυνση" και "συμβουλή" πως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το θέμα και πως πρέπει να συμφωνήσουμε με την Τουρκία (για να μην ξεχνάμε τις εντολές που δόθηκαν ΚΑΙ επισήμως)...

Ο Μπέης Βενιζέλος, είναι ο πρώτος που πρόθυμα έτρεξε να ικανοποιήσει την διαταγή "βγάλτε το θέμα με το μοίρασμα της ενέργειας με... την Τουρκία".

Ο Μπέης Βενιζέλος ξέρει τώρα που αν αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα, θα καθίσει στο σκαμνί με κατηγορία για εσχάτη προδοσία. Το ίδιο και ο συνεργάτης του Σαμαράς... Αυτή η γνώση της τιμωρίας αν φύγουν από την εξουσία θα τους κάνει πιό σκληρούς (εκτός αν έρθει κάποιος που προωθηθεί από το μεγάλο αφεντικό και τους αφήσει ατιμώρητους, όπως έγινε με τον ΓΑΠ).

Οι καταστάσεις πλέον τρέχουν. Τα αφεντικά βιάζονται, γιατί ο χρόνος τους πιέζει. Και είναι εκείνος ο χρόνος που κάνει τον Έλληνα να συνειδητοποιεί τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Κι επειδή συμβαίνει μία τεράστιου μεγέθους κλοπή, οι κλέφτες φοβούνται μήπως πιαστούν στα πράσα.


Βιάζονται, λοιπόν, να κλείσουν τις κατάλληλες συμφωνίες προκειμένου να δημιουργήσουν σειρά τεράστιων προβλημάτων για τη στιγμή που την Ελλάδα θα την κυβερνούν Έλληνες.

Και τότε, αυτά τα προβλήματα θα μπορούν να λυθούν με δύο τρόπους:

ή στα διεθνή δικαστήρια και θα χρειαστούν πάρα πολλά χρόνια για την επίλυσή τους (ταυτόχρονα θα παγώσει κάθε θέμα εκμετάλλευσης του ελληνικού ορυκτού ενεργειακού πλούτου) ή θα προχωρήσει η Ελλάδα σε πόλεμο απέναντι σε όποιον έχει παραβιάσει την εθνική της κυριαρχία (και εάν είναι η Τουρκία ένας από αυτούς που παραβίασαν την ελληνική εθνική κυριαρχία, τότε ένας πόλεμος κατά των Τούρκων θα σημαίνει πόλεμος κατά του ΝΑΤΟ... -με βάση το καταστατικό λειτουργίας του ΝΑΤΟ- το οποίο αποκτά και καταστατικά πλέον, οικονομικό χαρακτήρα!)

Εδώ, λοιπόν. βρίσκονται τα τεράστια αδιέξοδα που χτίζουν οι συμφωνίες των ολετήρων που υποτίθεται πως μας διασώζουν. Για την ακρίβεια, το μόνο που κάνουν είναι να κλείνουν κάθε διέξοδο, να γιγαντώνουν τα υφιστάμενα προβλήματα και να τοποθετούν την Ελλάδα οριστικά και αμετάκλητα σε έναν μονόδρομο απαξίωσης, σε έναν δρόμο ντροπής και εθνικής ταπείνωσης.

Και οι μαριονέτες αυτές, με χαρά κάνουν αυτό το "έργο", επειδή εκβιάζονται, επειδή είναι απάτριδες, επειδή είναι ελληνόφωνοι, επειδή ξέρουν πως αν χάσουν την εξουσία δεν θα αργήσει η στιγμή που θα χάσουν πολλά περισσότερα από την προσωπική τους ελευθερία...

Το μεγάλο θέμα που ΚΑΝΕΙΣ δεν τολμά να αγγίξει είναι το τι γίνεται στο Αιγαίο... ή για την ακρίβεια, πως έχει σχεδιαστεί να "λειτουργήσει" το Αιγαίο και στο ότι έχουν συμφωνήσει για μισό - μισό (win-win που είπε και ο Ταγίπ) στις συναντήσεις των επιτροπών σοφών των δύο χωρών...

Εκεί είναι "το ζουμί" και στις επιπλέον γκρίζες περιοχές που αυτή τη στιγμή υπάρχουν στο Αιγαίο και όχι μόνο...

Η χώρα αλλάζει. Όλοι οι "υπεύθυνοι" μας λένε πως δεν θα είναι ποτέ πια ίδια με αυτή που γνωρίζαμε. Ίσως ήρθε η στιγμή που κι εμείς πρέπει να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε και το τι ακριβώς εννοούν... Και το μόνο βέβαιο είναι πως δεν αναφέρονται στην οικονομία...



Γεωργίου Μιχαήλ

Από kostasxan μέσω ΓΡΕΚΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου