...που δεν έπαψε να υφίσταται και στη μεταπολίτευση, όχι μόνο για την ελληνοχριστιανική κοινωνία αλλά και για την εγχώρια αριστερά! Ως τις μέρες μας...
Τα παρακάτω αποτελούν αποσπάσματα από το ενδιαφέρον άρθρο του ΥΠΝΟΒΑΤΗ με τίτλο: "ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑ". Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ
"...Κατά τη γνώμη του γράφοντος, (εννοεί τον εαυτό του ο αρθρογράφος και όχι το συγγραφέα του βιβλίου της εικόνας) η σύγκρουση μεταξύ Διαφωτισμού και ελληνοχριστιανικού βυζαντινισμού εξακολουθεί να υποβόσκει στην Ελλάδα, όσο κι αν ο δεύτερος δείχνει να έχει επικρατήσει. Γιατί μπορεί, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, η χριστιανορθόδοξη εκκλησία να έχει απωλέσει την πλειοψηφία της νεολαίας, αλλά ο βυζαντινισμός παραμένει πανίσχυρος στο πεδίο των πελατειακών σχέσεων, της παντοειδούς αναξιοκρατίας, της γενικευμένης διαφθοράς/διαπλοκής, της εξίσου γενικευμένης υποκρισίας και σεμνοτυφίας, της ενσυνείδητης και καθόλου επιβαλλόμενης χαμέρπειας και δουλικότητας απέναντι στην εξουσία. Όλα τα προηγούμενα είναι καταστάσεις κληρονομημένες από το Βυζάντιο (ούτε καν από την οθωμανοκρατία, όπως έντεχνα έχει δρομολογηθεί να πιστεύει ο πολύς κόσμος). Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια η νεολαία (ή τουλάχιστον το υγιές κομμάτι της, που "κοιτάει" δυτικά) δεν θα μπορούσε να μην έχει εξακολουθήσει να αποτελεί "πρόβλημα".
Μόνο που στην μεταπολιτευτική περίοδο, τον ρόλο του αυτόκλητου θεματοφύλακα της "εθνικής παράδοσης" ανέλαβε η επανακάμψασα εγχώρια αριστερά (άλλωστε η ρωμηοσύνη αποτελεί κοινό σέβασμα και αντικείμενο εξύμνησης, τόσο για δεξιούς, όσο και για αριστερούς σε αυτή τη χώρα). Τα ντοκουμέντα δεν λείπουν ούτε κι εδώ. Π.χ. τα άρθρα του Ριζοσπάστη και του Οδηγητή στις δεκαετίες 1970, 1980 κ.ε. είναι γεμάτα κομπλεξισμό και μοχθηρότητα για μια νεολαία (ή τουλάχιστον για ένα καθόλου αμελητέο αριθμητικά τμήμα της), η οποία ελεύθερη πλέον από τις χουντικές απαγορεύσεις, εξακολούθησε να εκφράζεται μέσω της εμβληματικής ροκ μουσικής και τού ό,τι αυτή σήμαινε και αντιπροσώπευε σε πολιτικό και φιλοσοφικό επίπεδο: ερωτική ελευθερία και υγεία (σε αντίθεση με τον "κεντρικώς" ελεγχόμενο έρωτα εντός των σταλινικών, ή ελληνοχριστιανικών ρωμηοοργανώσεων), απαξίωση της "τακτοποιημένης" καταναλωτικής ζωής
(και της αντίστοιχης νεοπλουτίστικης νοοτροπίας, του "βολέματος" κλπ.), αναζήτηση του ευδαιμονισμού (=ισορροπημένη σχέση με τον εσώτερο "δαίμονά" μας), πολιτική στάση που κυμαινόταν από το ενστικτωδώς αντιεξουσιαστικό έως το απόλυτα συνειδητοποιημένο ανατρεπτικό, αναρχικό, κλπ.. Η αριστερά έβλεπε αμήχανη τη νεανική της "πελατεία" να φυλλοροεί (ακριβώς όπως την έβλεπε επί χούντας η χριστιανοβυζαντινή εκκλησία) και καλούσε όλα αυτά τα "απολωλότα πρόβατα" να αποκτήσουν "αληθινά ιδανικά" και να καταταγούν μαζικά στις στρούγκες της (όπως ακριβώς επί χούντας η εκκλησία καλούσε τους "χίππυς" να γραφτούν στα κατά τόπους κατηχητικά σχολεία). Αλλά η ελληνική αριστερά δεν περιορίστηκε στην -ούτως ή άλλως απαρχαιωμένη- προπαγάνδα της και ηθικολογία της: από τα τέλη κιόλας της δεκαετίας του 1970, κάνουν την εμφάνισή τους τα αποκαλούμενα "Κ.Ν.Α.Τ.", διάδοχη κατάσταση της περιβόητης Ο.Π.Λ.Α. (κομματικής αστυνομίας του Κ.Κ.Ε. επί κατοχής, που αντί να πολεμάει τον "καταχτητή", όπως διατυμπάνιζε προς τα έξω, "εκκαθάριζε" το εργατικό κίνημα της χώρας από αναρχικούς, αρχειομαρξιστές, τροτσκιστές κ.α. "αντιδραστικούς" εργάτες). Το άτυπο αυτό μπουλούκι σταλινικών τραμπούκων δίνει το -κατασταλτικό- παρόν σε κάθε διεκδίκηση της εξαγριωμένης, "αναρχορόκ" αποκαλούμενης, νεολαίας: το βρίσκουμε συχνά να προσπαθεί να υποσκάψει καταλήψεις σχολών, να συνεργάζεται με την αστυνομία στην καταστολή ταραχών (π.χ. να πραγματοποιεί συλλήψεις), ή απλώς να δέρνει κλπ. (θυμίζουν όλα αυτά τη μεταγενέστερη και πολλαπλώς επιβεβαιωμένη συνεργασία αστυνομίας και Χρυσής Αυγής;). Ο εξίσου γεροντοκορίστικος αυτός τρόπος αντίδρασης, φανερώνει ότι η εγχώρια αριστερά (όχι μόνο η αυτοαποκαλούμενη "ορθόδοξη" σταλινική, αλλά και οι καταγέλαστες "αιρετικές" θεραπαινίδες της, που ουδέποτε τόλμησαν να έρθουν σε πραγματική ρήξη μαζί της, αναγνωρίζοντάς της με αυτόν τον τρόπο την ιδεολογική πρωτοκαθεδρία) αποτελεί απλώς την αριστερόστροφη όψη του βυζαντινορωμαίικου νομίσματος -και της οπισθοδρόμησης- και όχι φυσικά κομμάτι ενός Διαφωτισμού, που ποτέ δεν κατόρθωσε να ολοκληρωθεί στην Ελλάδα. Αποδεικνύει επίσης ότι η νεολαία (ή τουλάχιστον ένα σεβαστό κομμάτι της) ως φορέας νέων σημασιών και προταγμάτων, υπήρξε για την εγχώρια αριστερά μεγαλύτερος κόλαφος και πρόβλημα, από ό,τι υπήρξαν οι κομματικοί της συναγωνιστές στον δρόμο για την πολυπόθητη κατάληψη/διαχείριση της εξουσίας.
Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα μεταπολιτευτικής ελληνικής ροκ: "Σταμάτα να μιλάς για θάνατο" από τους Αντί (1986)
...Τό ότι η νεολαία εξακολουθεί να αποτελεί πρόβλημα για τη νεοβυζαντινή ελληνική κοινωνία, φαίνεται και από τη γενικότερη απαξιωτική και σαδιστική αντιμετώπιση που τής έχει θεσμικά και εκ προθέσεως επιφυλαχθεί.
Προπάντων, το ότι η νεοελληνική κοινωνία παραμένει επιρρεπής στον ελληνοχριστιανικό φασισμό αποδεικνύεται κι από τα μεγάλα -και συνεχώς αυξανόμενα- εκλογικά ποσοατά της νεοναζιστικής ελληνοχριστιανικής( σχόλιο ανιχνευτή: μόνο για όσο αυτό θα την συμφέρει, γιατί δεν φημίζονται και τόσο για τις χριστιανικές τους πεποιθήσεις) Χρυσής Αυγής: είναι αφελές να πιστεύουμε ότι οι ψηφοφόροι του εν λόγω κόμματος δεν είναι "γνήσιοι" φασίστες, αλλά ξαφνικά "ξεφύτρωσαν" εκεί συγκυριακά. Πιο λογική εξήγηση είναι ότι πρόκειται για καιροσκοπικά ελληνοχριστιανικά φασιστοειδή που επί χρόνια κρύβονταν στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., στο ΛΑ.Ο.Σ., ή στη Ν.Δ., είτε γιατί είχαν βολευτεί πελατειακά εκεί, είτε γιατί κρινόταν σκόπιμο να μην εκδηλωθούν ανοιχτά, είτε πιθανότατα και για τα δυό. Ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός τους, όπως κάθε τόσο δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, βεβαιώνει απλώς ότι, κατά το κινηματογραφικώς λεγόμενο, "ζούσαν ανάμεσά μας". Και έπονται κι άλλοι...
Τα παρακάτω αποτελούν αποσπάσματα από το ενδιαφέρον άρθρο του ΥΠΝΟΒΑΤΗ με τίτλο: "ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑ". Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ
"...Κατά τη γνώμη του γράφοντος, (εννοεί τον εαυτό του ο αρθρογράφος και όχι το συγγραφέα του βιβλίου της εικόνας) η σύγκρουση μεταξύ Διαφωτισμού και ελληνοχριστιανικού βυζαντινισμού εξακολουθεί να υποβόσκει στην Ελλάδα, όσο κι αν ο δεύτερος δείχνει να έχει επικρατήσει. Γιατί μπορεί, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, η χριστιανορθόδοξη εκκλησία να έχει απωλέσει την πλειοψηφία της νεολαίας, αλλά ο βυζαντινισμός παραμένει πανίσχυρος στο πεδίο των πελατειακών σχέσεων, της παντοειδούς αναξιοκρατίας, της γενικευμένης διαφθοράς/διαπλοκής, της εξίσου γενικευμένης υποκρισίας και σεμνοτυφίας, της ενσυνείδητης και καθόλου επιβαλλόμενης χαμέρπειας και δουλικότητας απέναντι στην εξουσία. Όλα τα προηγούμενα είναι καταστάσεις κληρονομημένες από το Βυζάντιο (ούτε καν από την οθωμανοκρατία, όπως έντεχνα έχει δρομολογηθεί να πιστεύει ο πολύς κόσμος). Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια η νεολαία (ή τουλάχιστον το υγιές κομμάτι της, που "κοιτάει" δυτικά) δεν θα μπορούσε να μην έχει εξακολουθήσει να αποτελεί "πρόβλημα".Μόνο που στην μεταπολιτευτική περίοδο, τον ρόλο του αυτόκλητου θεματοφύλακα της "εθνικής παράδοσης" ανέλαβε η επανακάμψασα εγχώρια αριστερά (άλλωστε η ρωμηοσύνη αποτελεί κοινό σέβασμα και αντικείμενο εξύμνησης, τόσο για δεξιούς, όσο και για αριστερούς σε αυτή τη χώρα). Τα ντοκουμέντα δεν λείπουν ούτε κι εδώ. Π.χ. τα άρθρα του Ριζοσπάστη και του Οδηγητή στις δεκαετίες 1970, 1980 κ.ε. είναι γεμάτα κομπλεξισμό και μοχθηρότητα για μια νεολαία (ή τουλάχιστον για ένα καθόλου αμελητέο αριθμητικά τμήμα της), η οποία ελεύθερη πλέον από τις χουντικές απαγορεύσεις, εξακολούθησε να εκφράζεται μέσω της εμβληματικής ροκ μουσικής και τού ό,τι αυτή σήμαινε και αντιπροσώπευε σε πολιτικό και φιλοσοφικό επίπεδο: ερωτική ελευθερία και υγεία (σε αντίθεση με τον "κεντρικώς" ελεγχόμενο έρωτα εντός των σταλινικών, ή ελληνοχριστιανικών ρωμηοοργανώσεων), απαξίωση της "τακτοποιημένης" καταναλωτικής ζωής
(και της αντίστοιχης νεοπλουτίστικης νοοτροπίας, του "βολέματος" κλπ.), αναζήτηση του ευδαιμονισμού (=ισορροπημένη σχέση με τον εσώτερο "δαίμονά" μας), πολιτική στάση που κυμαινόταν από το ενστικτωδώς αντιεξουσιαστικό έως το απόλυτα συνειδητοποιημένο ανατρεπτικό, αναρχικό, κλπ.. Η αριστερά έβλεπε αμήχανη τη νεανική της "πελατεία" να φυλλοροεί (ακριβώς όπως την έβλεπε επί χούντας η χριστιανοβυζαντινή εκκλησία) και καλούσε όλα αυτά τα "απολωλότα πρόβατα" να αποκτήσουν "αληθινά ιδανικά" και να καταταγούν μαζικά στις στρούγκες της (όπως ακριβώς επί χούντας η εκκλησία καλούσε τους "χίππυς" να γραφτούν στα κατά τόπους κατηχητικά σχολεία). Αλλά η ελληνική αριστερά δεν περιορίστηκε στην -ούτως ή άλλως απαρχαιωμένη- προπαγάνδα της και ηθικολογία της: από τα τέλη κιόλας της δεκαετίας του 1970, κάνουν την εμφάνισή τους τα αποκαλούμενα "Κ.Ν.Α.Τ.", διάδοχη κατάσταση της περιβόητης Ο.Π.Λ.Α. (κομματικής αστυνομίας του Κ.Κ.Ε. επί κατοχής, που αντί να πολεμάει τον "καταχτητή", όπως διατυμπάνιζε προς τα έξω, "εκκαθάριζε" το εργατικό κίνημα της χώρας από αναρχικούς, αρχειομαρξιστές, τροτσκιστές κ.α. "αντιδραστικούς" εργάτες). Το άτυπο αυτό μπουλούκι σταλινικών τραμπούκων δίνει το -κατασταλτικό- παρόν σε κάθε διεκδίκηση της εξαγριωμένης, "αναρχορόκ" αποκαλούμενης, νεολαίας: το βρίσκουμε συχνά να προσπαθεί να υποσκάψει καταλήψεις σχολών, να συνεργάζεται με την αστυνομία στην καταστολή ταραχών (π.χ. να πραγματοποιεί συλλήψεις), ή απλώς να δέρνει κλπ. (θυμίζουν όλα αυτά τη μεταγενέστερη και πολλαπλώς επιβεβαιωμένη συνεργασία αστυνομίας και Χρυσής Αυγής;). Ο εξίσου γεροντοκορίστικος αυτός τρόπος αντίδρασης, φανερώνει ότι η εγχώρια αριστερά (όχι μόνο η αυτοαποκαλούμενη "ορθόδοξη" σταλινική, αλλά και οι καταγέλαστες "αιρετικές" θεραπαινίδες της, που ουδέποτε τόλμησαν να έρθουν σε πραγματική ρήξη μαζί της, αναγνωρίζοντάς της με αυτόν τον τρόπο την ιδεολογική πρωτοκαθεδρία) αποτελεί απλώς την αριστερόστροφη όψη του βυζαντινορωμαίικου νομίσματος -και της οπισθοδρόμησης- και όχι φυσικά κομμάτι ενός Διαφωτισμού, που ποτέ δεν κατόρθωσε να ολοκληρωθεί στην Ελλάδα. Αποδεικνύει επίσης ότι η νεολαία (ή τουλάχιστον ένα σεβαστό κομμάτι της) ως φορέας νέων σημασιών και προταγμάτων, υπήρξε για την εγχώρια αριστερά μεγαλύτερος κόλαφος και πρόβλημα, από ό,τι υπήρξαν οι κομματικοί της συναγωνιστές στον δρόμο για την πολυπόθητη κατάληψη/διαχείριση της εξουσίας.
Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα μεταπολιτευτικής ελληνικής ροκ: "Σταμάτα να μιλάς για θάνατο" από τους Αντί (1986)
...Τό ότι η νεολαία εξακολουθεί να αποτελεί πρόβλημα για τη νεοβυζαντινή ελληνική κοινωνία, φαίνεται και από τη γενικότερη απαξιωτική και σαδιστική αντιμετώπιση που τής έχει θεσμικά και εκ προθέσεως επιφυλαχθεί.
Προπάντων, το ότι η νεοελληνική κοινωνία παραμένει επιρρεπής στον ελληνοχριστιανικό φασισμό αποδεικνύεται κι από τα μεγάλα -και συνεχώς αυξανόμενα- εκλογικά ποσοατά της νεοναζιστικής ελληνοχριστιανικής( σχόλιο ανιχνευτή: μόνο για όσο αυτό θα την συμφέρει, γιατί δεν φημίζονται και τόσο για τις χριστιανικές τους πεποιθήσεις) Χρυσής Αυγής: είναι αφελές να πιστεύουμε ότι οι ψηφοφόροι του εν λόγω κόμματος δεν είναι "γνήσιοι" φασίστες, αλλά ξαφνικά "ξεφύτρωσαν" εκεί συγκυριακά. Πιο λογική εξήγηση είναι ότι πρόκειται για καιροσκοπικά ελληνοχριστιανικά φασιστοειδή που επί χρόνια κρύβονταν στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., στο ΛΑ.Ο.Σ., ή στη Ν.Δ., είτε γιατί είχαν βολευτεί πελατειακά εκεί, είτε γιατί κρινόταν σκόπιμο να μην εκδηλωθούν ανοιχτά, είτε πιθανότατα και για τα δυό. Ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός τους, όπως κάθε τόσο δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, βεβαιώνει απλώς ότι, κατά το κινηματογραφικώς λεγόμενο, "ζούσαν ανάμεσά μας". Και έπονται κι άλλοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου