ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Mην εξαρτάσαι από ταμπέλες και μη γυρεύεις επίμονα ορισμούς...


..για να αποδείξεις ποιος είσαι και τι πιστεύεις. Αποδεικνύεται από την πράξη ή μη-πράξη σου.


Η ελευθερία σκέψης, έκφρασης, κίνησης, όπως και το δικαίωμα των ανθρώπων για αυτοδιάθεση, αυτοθέσμιση κι αυτοδιαχείριση, δεν περικλείονται μέσα σε μονολεκτικούς ορισμούς (-ισμούς). Είναι πολύ πιο πέρα από νοητικές δικλείδες ασφαλείας.

Και οι κοινωνικές κάστες, η δαιδαλώδης γραφειοκρατία, οι πολύπλοκοι και μυστηριώδεις για τον πολίτη κρατικοί μηχανισμοί -όπως εύστοχα επισήμαινε και ο Μπακούνιν- η ιδεολογική ή φυλετική καθαρότητα και ο καπιταλισμός με την κυρίαρχη τρέλα του, απέχουν παρασάγγας από την αυθεντική έννοια της δημοκρατίας. Που όσο πιο συχνά κι αν προφέρεται αυτή η λέξη τόσο περισσότερο ευτελίζεται και κακοποιείται.

Πίστευε ό,τι σε εκφράζει μέχρι να βρεθείς σε θέση να το αποκαθηλώσεις κι αυτό. Κι άντλησε δύναμη από τις ιδέες που σε εμπνέουν. Το νου σου όμως μην ξεχάσεις διάπλατα ανοιχτή την κερκόπορτα από -την τόσο βολική για τους "αρχιποιμένες"- παρόρμηση που καταλήγει σε ανάγκη να ανήκεις, σώνει και καλά, σε μια "αγέλη". Για να νιώσεις ασφαλής; Επαναστατικότητα, Κίνηση, τόλμη, πάθος για ζωή ΔΕΝ συμβαδίζουν με την αναζήτηση ασφάλειας. Ή  με τη στασιμότητα και διαιώνιση πανομοιότυπων μοντέλων ή παρωχημένων ιδεολογημάτων. Σ'ένα σύμπαν κοχλάζον, δομημένο με θαυμαστούς μαθηματικούς τύπους κι όχι γελοίες φαντασιώσεις, όπου "τα πάντα ρει" και δονούνται από ενέργεια.

Κι από κερκόπορτες προσωπικής ανασφάλειας ή διαρκούς εθελοτυφλίας, εισχωρούν στο έδαφός σου "γλυκόλαλοι ποιμένες" που σε σέρνουν, χωρίς να το καταλάβεις συχνά, μέσα στις στάνες με τα ποίμνιά τους. Μικρά ή μεγάλα.

Όμως, εσύ και οι σύντροφοί σου ΔΕΝ χρειάζεστε πραγματικά ούτε ηγέτες ούτε ηγετίσκους ούτε καταστατικά ή συμβόλαια. Για να βρίσκεστε σε συνοχή, να είστε ενωμένοι και με στοχεύσεις που κάνουν τη διαφορά. Συντροφικότητα δεν σημαίνει προσωπική υποτέλεια ή ομοφωνία σε όλα, οπότε η ευθυκρισία πάει περίπατο. Συντροφικότητα= ευρύτητα πνεύματος κι αμφισβήτηση, αν χρειαστεί, και της ίδιας της τής υπόστασης.
 Με πολύτιμο καύσιμο την ενεργητική παιδεία, που δεν προκύπτει απαραίτητα από τα απολυτήρια και πτυχία των κρατικών και μη εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ή από κομματικές πλύσεις εγκεφάλου, αλλά είναι προϊόν ακούραστης προσωπικής προσπάθειας και μελέτης.

Κι αν με ρωτήσεις για περισσότερα, θα πω τα εξής:
 Μη λες πολλά και διάβαζε τα πάντα! Με όχημα την Ενεργό Περιέργεια, ψάξου, κινήσου κι εμπιστεύσου τη σοφή γλώσσα της διαίσθησης. Και σύγκρινε, επεξεργάσου, αφουγκράσου, επέλεξε. Χωρίς να ταυτίζεσαι. Όλοι σχεδόν σου λένε να γίνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που λαχταρά η φύση σου, από αυτό που είσαι πραγματικά. Που θα μπορούσες να γίνεις.

Σαφώς και υπάρχουν πολύτιμοι οδηγοί στο Δρόμο του ανθρώπου. Αλλά και ο πιο καλός, ο πιο σοφός οδηγός είναι τυφλός μπροστά σ'εκείνο το κομμάτι της Πορείας που αναλογεί αποκλειστικά σ'εσένα και μόνο σε σένα. Και η προσωπική ατραπός του καθενός μπορεί να εξελιχτεί και σε συλλογική ατραπό. Διαπνεόμενη όμως από το φύσημα αγέρηδων ελευθερίας και ευελιξίας κι από πνεύμα δημιουργίας και σοβαρού πειραματισμού. Όχι υπό τη βαριά σκέπη διανοητικών παγίδων και συγκαλυμμένης ή απροκάλυπτης δουλικότητας.

Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου