ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

"Πουλάνε φύκια για δημοκρατικές κορδέλες κι εμείς τα πληρώνουμε!" Γιατί;




Noμικοί που σηκώνουν ψηλά τα χέρια και ομολογούν πως το Δίκαιο κατάντησε διαστροφική "αλχημεία" στα χέρια των "δημοκρατικών" Αρχών.

Άνθρωποι που εξαφανίζονταν και οι δικοί τους δεν ήξεραν πού ήταν. Για να'μαστε όμως πιο ακριβείς, καταλάβαιναν ότι θα είχαν καταλήξει στο "φιλόξενο χώρο" της Ασφάλειας, άσχετα αν δεν τους απαγγέλονταν κατηγορίες.

15χρονα και 16χρονα καλούνταν δήθεν ως μάρτυρες στην Ασφάλεια Πολύγυρου κι εκεί στριμώχνονταν για να δώσουν δείγμα DNA, λες κι αποτελούσαν ύποπτους τρομοκράτες! Στα φοβισμένα πρόσωπά τους δινόταν ένα σαφές τρομοκρατικό μήνυμα προς μια ολόκληρη τοπική κοινωνία που βράζει κι αντιδρά στα κερδοσκοπικά και περιβαλλοντοκτόνα σχέδια ξένων ιδιωτικών εταιρειών και ντόπιων συνεργών.

Και προχτές, Πέμπτη, η όμορφη κωμόπολη της Ιερισσού Χαλκιδικής, δέχθηκε εισβολή κι άγρια επίθεση με χημικά, απ'τις κατοχικές, στην ουσία, ορδές των κρανοφόρων "φρουρών της τάξης". Και η άνανδρη και πραξικοπηματική αυτή επίθεση περιελάμβανε και ρίψη δακρυγόνων και μέσα στην αυλή σχολείου (γυμνάσιο-λύκειο), όπου τα παιδιά δεν ήξεραν πού να κρυφτούν.

Έτσι, για να μαθαίνουν όλοι, από την παιδική κι εφηβική ηλικία, ότι "τάξη"= ουρά στα σκέλια-δουλικότητα-αναξιοπρέπεια-άγρια κι εκδικητική βία από τα πάνω προς τα κάτω...



Α! ρε Κερατέα, πώς θα μνημονεύεσαι όλο και πιο συχνά πλέον! Και η "μυρωδιά" σου πώς θα απλώνεται όλο και σε πιο πολλά μέρη προς "αξιοποίηση"...

(Στο παρακάτω βιντεάκι, θαυμάστε τους αρματωμένους σαν αστακούς ρομποκοπ των ΕΚΑΜ, με αντιπάλους γιαγιάδες, παππούδες, παιδιά και γενικά φοβισμένους ανθρώπους! ΜΙΑ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ, με κινηματογραφικές φιλοδοξίες, της Εταιρείας "Νόμιμη Κατοχή και Συνεργάτες")


Μη τολμήσει κανείς πια, επίσημος ή "καμαριέρα" του κι ανεπίσημος, να ξαναπιάσει στο στόμα του λέξεις, φράσεις κι έννοιες που εκχυδαΐζονται και αντιστρέφονται πλήρως και μόνο με την προφορά τους:

ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ- ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ- ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ- ΘΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ- ΑΝΑΠΤΥΞΗ- ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΙΣ "ΑΓΟΡΕΣ"(= η Διεθνής των τοκογλύφων).

Και η αναφορά στα υπουργεία να γίνεται με τους ακριβείς προσδιορισμούς:

  • Εξόντωσης του πολίτη
  • Λεηλασίας (όπως εννοούν την οικονομία)
  • Απαλλοτρίωσης (όπως εννοούν την ανάπτυξη)
  • Αμάθειας και σκοταδισμού
  • Έλλειψης πολιτισμού
  • Ανεργίας (ή ενοικιαζόμενης δουλικής εργασίας)
Και ας κυρηχτεί κι επίσημα στρατιωτικός νόμος, με τραπεζικές εγγυήσεις και στήριξη των "αγορών" για να τελειώνουμε με τα "δημοκρατικά νανουρίσματα!"
Γιατί τα παραμύθια όταν προτείνονται κι επιβάλλονται ως πραγματικότητα, απευθύνονται ή σε νοητικά στερημένους ή σε μη αναστρέψιμα λοβοτομημένους ή σε αξιοκαταφρόνητους στρουθοκαμηλιστές ή σε επιτήδειους εκμεταλλευτές καταστάσεων ή σε όλους αυτούς μαζί...


Κι ο περίφημος λαός ας αναλάβει, με πλήρη συνειδητοποίηση, τις δικές του περίφημες ιστορικές ευθυνες. Αφού πρώτα απελευθερωθεί από τις περιοριστικές λογικές των κομματικών μαντριών και τον κατάπτυστο ωφελιμισμό των πελατειακών πολιτικών σχέσεων.
(Κι ας σταματήσουν αυτές οι γελοίες αναθέσεις ευθυνών του ενός προς τον άλλο, για το "βγάλσιμο του λαοκτόνου φιδιού απ'την τρύπα").
Διαφορετικά, αυτός ο λαός είναι άξιος της πιο σκληρής τύχης!

Γιατί, η ρημάδα η τύχη δεν είναι κάτι έξω από εμάς και λειτουργεί κατά πως θέλει, άλλοτε ευνοώντας κι άλλοτε αδικώντας. Δημιουργείται κι ελκύεται (ή το αντίθετο) ανάλογα με τη Δράση ή μη Δράση των ατόμων και των κοινωνιών...

Μια εικόνα από το παρόν και το μέλλον της υπό νέας Κατοχής Ελλάδας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου