ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Όχι άλλα εκτρώματα στη ζωή μας!

Το παρακάτω υπέροχο τραγούδι των Goran Bregovic-Iggy Pop, από την εκπληκτική (αν και υποτιμημένη από τους κριτικούς-φελλούς) αμερικανική ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα "Arizona Dream" (ένας ύμνος στη διαφορετικότητα, στους φευγάτους, στα πιο "σαλταρισμένα" όνειρα ενάντια στο τέλμα και αποπνικτική ρουτίνα της ζωής), το αφιερώνουμε σε όλα τα τηλεόπληκτα αδιέξοδα, εντός κι εκτός νεοελληνικών τειχών...


" tv screen makes you feel small
  no life at all! "

Κι ενώ το τηλεκούτι θα μπορούσε ν'αποτελέσει το απόλυτο μορφωτικό και αφυπνιστικό εργαλείο (ότι χειρότερο δηλαδή για τις ελίτ που αντιμετωπίζουν τους λαούς σαν προσωπικό τους λούνα παρκ), μετατράπηκε στο απόλυτο υπνωτικό-προπαγανδιστικό-παραμορφωτικό (της πραγματικότητας) εργαλείο, στα χέρια των φραγκάτων καπιταλο-καναλαρχών, αναπόσπαστα κομμάτια του πολυπλόκαμου μηχανισμού ελέγχου των παγκόσμιων δεσμοφύλακων...

Τι προτείνω λοιπόν; Πάρτε μια βαριοπούλα και σπάστε το τηλεέκτρωμα με όλο αυτό το σιχαμερό συνάφι της "ενημέρωσης" και "διασκέδασης" που εισβάλλει στο σπίτι σας για να σας αποχαυνώσει και καταστείλει πνευματικά και ηθικά, με τη δική σας συναίνεση! (δεν είναι τυχαίοι οι τόνοι φόβου που ξερνάνε τα δελτία ειδήσεων, η αηδία και η ευτέλεια-ξεφτίλα της ανθρώπινης φύσης στα πανηλίθια και ανούσια ριάλιτυ και τα ποτάμια αίματος και διαστροφικών πράξεων που προβάλλουν οι ταινίες στις ώρες υψηλής τηλεθέασης...) Κάντε το και θα εκτονώσετε (προσωρινά τουλάχιστον, μέχρι τη μαζική και οργανωμένη "εκτόνωση;"), αν μη τι άλλο, όλη τη συσσωρευμένη οργή για όλους αυτούς που σας εξαπατούν συστηματικά και σας κλέβουν τις ζωές!

Έχετε πολλά καλύτερα μετά να κάνετε: να διαβάσετε βιβλία (ένας θαυμάσιος τρόπος ν'αλλάξει η οπτική σας για τη ζωή και τα πράγματα), πλησιάστε τους άλλους σε επίπεδο πολυκατοικίας και γειτονιάς, κάντε πράγματα από κοινού, πηγαίντε σε λαϊκές συνελεύσεις και πάρτε μέρος στη ζύμωση για όλα όσα σας αφορούν άμεσα, αυτοοργανωθείτε, κατεβάστε ιδέες, πάρτε τη ζωή στα χέρια σας!

Και μη ξεχνάτε! Αυτή είναι η πραγματικότητα:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου