Τις πιο πολλές φορές όταν ξεκινάμε να κάνουμε διάλογο με κάποιον(-ους), άρα να επι-κοινωνήσουμε, με άλλα λόγια ν'αλληλεπιδράσουμε, αυτό που-δυστυχώς-συμβαίνει είναι ότι είμαστε τόσο παθολογικά προσκολλημένοι στις γνώμες μας, αόριστες ιδέες, φοβίες, εντυπώσεις, τραύματα, εμμονές, που τελικά δεν ακούμε τον άλλο(-ους) αλλά το θόρυβο των δικών μας σκέψεων!
Κι έτσι μπορεί να μας ξεφεύγουν κάποια σημαντικά μηνύματα που πιθανώς έχει να μας προσφέρει ο άλλος ή (ακόμη χειρότερα) να τα προσπερνάμε ως ασήμαντα... Και, τελοσπάντων, σε καμιά περίπτωση να μην επωφελούμαστε από τη μεγάλη ευκαιρία της επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους, ώστε να γίνουμε πιο "πλούσιοι". Κι ακόμη και αν διαφωνούμε σε κάποιο ή κάποια ή πολλά θέματα, εντούτοις να δεχτούμε πολύτιμα ερεθίσματα που μπορεί να πλατύνουν τους ορίζοντές μας, να μας υποδείξουν νέους δρόμους, να μας προτείνουν λύσεις σε προβλήματα, ικανοποίηση σε απορίες, να μας φωτίσουν με καινούριες γνώσεις, να μας αλλάξουν ακόμη και την ίδια τη ζωή...Ή απλώς να μας προσφέρουν χαλάρωση και παρηγοριά μέσα στην τρέλα και τις εξοντωτικές ταχύτητες της σύγχρονης ανελέητης πραγματικότητας.
Αυτό που συμβαίνει πολύ συχνά, όμως, είναι και να ξεπέφτουμε σε κόντρες, ανούσιους διαξιφισμούς, άσκοπη σπατάλη ενέργειας, ακόμη και ανάμεσα σε φαινομενικά ομοϊδεάτες. Άλλωστε, πόσες φορές έχετε αισθανθεί θιγμένοι, οργισμένοι και τελικά "άδειοι" μετά από μια τέτοια ψυχοφθόρα κατάσταση που ξεκίνησε από μια απλή "συζήτηση;" Βλέπετε, ο άκρατος εγωισμός και το πείσμα για το πείσμα είναι κακοί σύμβουλοι του εαυτού. Όχι! δεν είναι απαραίτητο "να έχει κάποιος την τελευταία κουβέντα" ως έπαθλο (α-νοησίας) σε μια ουσιαστική τιποτολογία! Προτιμότερο να κάνει κανείς πίσω όταν νιώσει ότι έχει πέσει στα πλοκάμια μιας τέτοιας ευτελούς κατάντιας κι ας έχει τη χαρά ο άλλος ότι λεκτικά είναι υποψήφιος για...ολυμπιακό μετάλλιο, αν υπήρχε το ευγενές αγώνισμα του μαραθώνιου σε "ανώμαλο έδαφος μπουρδών" ή της λεκτικής κοκορομαχίας (με δυνατότητες και επερχόμενης ελληνορωμαϊκής πάλης ή απλώς κλωτσοπατινάδας...)
Α!ναι! μια και ξεκινήσαμε να μιλάμε για επικοινωνία (που από ανύπαρκτη κι ανούσια μπορεί να γίνει ως και ιδιαίτερα βίαιη) μη ξεχάσουμε να εκθειάσουμε και το λαμπρό παράδειγμα της τηλεόρασης, που πάντα πρωτοπορεί σε σχετικά μαθήματα πολιτισμού και υψηλής διαλεκτικής. Ειδικά σε κάτι παραθύρια στα δελτία υποτιθέμενων ενημερωτικών δελτίων ή ανάλογων εκπομπών, όπου ξεπροβάλλουν σαν ξωτικά κάτι μουντές, βαριεστησμένες, εντομοαπωθητικές φάτσες πολιτικάντηδων, "ειδικών", δημοσιοκάφρων-σχολιαστών, συνδικαλισταράδων που "δε μασάνε", λογής τσιρακίων και άλλων πολλών πιθανών κι απίθανων. Και ξαφνικά, σαν να πέφτει σύρμα από κάποιο αόρατο νεύμα, αρχίζουν όλοι μαζί να ωρύονται, να γαβγίζουν, να λένε ασυναρτησίες που δε σημαίνουν τίποτε το πραγματικό, να μιλάνε ο ένας πάνω στα λόγια του άλλου, να τους στάζουν τα σάλια και τελικά να μη καταλαβαίνει κανείς πού στο διάβολο κατέληξαν (αν κατέληξαν κάπου), αν βγήκε κάποιο σαφές συμπέρασμα ή υπήρξε κάποιο μίζερο ίχνος εποικοδομητικής προσέγγισης. Που μπορεί να αφορά ζητήματα ιδιαίτερα σοβαρά ή κρίσιμα για τις ζωές των απλών ανθρώπων, οι οποίοι περιμένουν μια... σταράτη κουβέντα ή έστω κατανοητή! Και όταν τελειώνει ο τηλεοπτικός χρόνος της μαλακίας, γιατί έρχονται τα πραγματικά σοβαρά: οι διαφημίσεις, ξαναπέφτει το σύρμα και όλοι ξαφνικά το βουλώνουν σα να μην έγινε τίποτα (που δεν έγινε!). Όσα περίγραψα πριν συμβαίνουν συχνότατα, βέβαια, και σε πιο "πολιτισμένες" τηλεσυζητήσεις, γύρω από σικάτα τραπέζια με "ιλλουστρασιόν περιτύλιγμα" τη σοβαροφάνεια και τα κοστούμια ή ταγεράκια των υψηλών ή σημαίνοντων συμμετέχοντων, με "διαιτητή" κάποιο μεγαλοδημοσιογράφο ή "ελπιδοφόρο" πουλέν της ενημέρωσης.
Βέβαια, δεν μας περνάει ποτέ απ'το μυαλό ότι όλα τα παραπάνω τηλεπαρατράγουδα μπορεί και να είναι στημένα, για να πέφτουν φτιαριές οι στάχτες στα μάτια και τ'αυτιά των αιωνίως κορόιδων! Όχι βέβαια! Κι αν η "αριστερά της ευθύνης" έχει χωθεί σαν το λιγούρη με το φαναράκι μέσα στις "ερωτικές περιπτύξεις" σοσιαληστών και δεξιών (όλα αυτά είναι ορισμοί κενοί γράμματος!) και δεν βλέπει τίποτα μεμπτό σε ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία, είναι γιατί πρόκειται για κάτι εντελώς τυχαίο ή...καλοπροαίρετο! Στα πλαίσια της καλύτερης συνεννόησης και...ορθού διαλόγου μεταξύ των φατριών των κυβερνώντων ώστε να παίρνουν ομόφωνα τις καλύτερες αποφάσεις! Για το καλό μας και την εξέλιξή μας σε πιο πνευματικά όντα! (αφού σύντομα θ'αρχίσουμε να αποδημούμε στους ουρανούς από την ασιτία, τις κακουχίες και την μανιοκατάθλιψη).
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου