Συζητώντας με ένα δάσκαλο τις προάλλες, άκουσα το παρακάτω περιστατικό που μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση, γιατί είναι ενδεικτικό μιας συγκεκριμένης νοσηρής νοοτροπίας που διαβρώνει τους ανθρώπους από την ευαίσθητη παιδική κιόλας ηλικία:
Το σχολείο που εργάζεται ο δάσκαλος αυτός βρίσκεται σε μια περιοχή όπου συνυπάρχουν πολλές εθνότητες και πλήττεται από μεγάλη ανεργία: ο Αγ.Ιωάννης Ρέντης. Το σχολείο είναι, θα'λεγε κανείς, πολυπολιτισμικό και τα 2/3 των παιδιών είναι αλλοδαπά, με ένα πολύ μεγάλο μέρος απ'αυτά να έχει γεννηθεί στην Ελλάδα. Τα παιδιά, απ'ότι μου είπε, τα βρίσκουν, επί το πλείστον, μια χαρά μεταξύ τους, έτσι όπως και ο ίδιος τα βλέπει κάθε μέρα να λειτουργούν εντός και εκτός τάξεων. Αν και αυτό που του κάνει εντύπωση, είναι, σε κάποιες μεμονωμένες γενικά περιπτώσεις, η κοροϊδία κάποιων παιδιών προς κάποια άλλα για το θέμα της καταγωγής τους, αλλά όχι (όπως θα περίμενε κανείς ίσως) Ελληνόπουλων προς τα άλλα παιδιά. Αντίθετα: Αλβανών προς Ρουμάνους, Ρωσοπόντιων προς Αλβανούς ή μουσουλμάνους (κάτι που αποδεικνύει ότι ο ρατσισμός μπορεί να λάβει "κολλητικές" διαστάσεις και ν'απλωθεί ανάμεσα και σε άλλες εθνικές ομάδες που κατοικούν σε μια χώρα, όπου ψάχνονται να βρεθούν "οι ανώτεροι ανάμεσα στους κατώτερους" μιας ασφυχτικής κοινωνικής πραγματικότητας).
"Α!" απάντησε γελώντας ο δάσκαλος, "αυτό συμβαίνει γιατί είσαι ομορφόπαιδο!" για να λάβει από το Δημητράκη την-με πολύ σοβαρό ύφος-απάντηση, που του έκοψε μαχαίρι το γέλιο: "μα... εγώ κύριε δεν είμαι Έλληνας!"
Mάλιστα! Δεν είναι, φαίνεται, πρέπον ή "πολιτικά ορθό" να αρέσει σε μια ελληνοπούλα ένας Ουκρανός ή Ρώσος ή Αλβανός ή Αφρικανός κτλ., ακόμη κι αν πρόκειται για μικρά παιδιά! Κι αυτό, φαίνεται πάλι, το έχει ενστερνιστεί και η "άλλη πλευρά", γιατί φαντάζομαι και πάρα πολλοί από το "εγχώριο στρατόπεδο" δεν θα έχουν και πολύ διαφορετική άποψη-καθρέφτισμα μιας ολόκληρης αρτηριοσκληρωτικής, διχαστικής νοοτροπίας...
Και ναι! Δεν είναι ή δεν νιώθει Έλληνας, αν και θα μπορούσε κάλλιστα να νιώσει Έλληνας υπό άλλες συνθήκες, αν η χώρα στην οποία γεννήθηκε και "μυείται" στην παιδεία της του έδινε όλα τα εφόδια και του εξασφάλιζε όλες τις συνθήκες για να νιώσει αυτός (και προφανώς και η οικογένειά του από την οποία αυτός επηρεάζεται και η οποία τα φέρνει πολύ δύσκολα βόλτα, όπως η ντροπιαστικά συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα) εμπιστοσύνη και ασφάλεια. Και κίνητρα! Κι εδώ έγκειται ο κρίσιμος και νευραλγικός ρόλος των δασκάλων να βοηθήσουν όχι μόνο τα ελληνόπουλα (που δεν τραβάνε λίγα κι αυτά και οι οικογένειές τους απ'το βάρβαρο & τελείως παράλογο κομμάτιασμα του κοινωνικού ιστού) αλλά και όλα αυτά τα άλλα παιδάκια (που έχουν γεμίσει τα ελληνικά σχολεία βοηθώντας τα τελευταία-προ μνημονίων-χρόνια την απορρόφηση και διορισμό πάρα πολλών δασκάλων) να νιώσουν αποδεκτά και ισότιμα με τα άλλα.
Γιατί, μα το παγωμένο χαμόγελο της Μέρκελ και το πότε μελοδραματικό πότε "σωτήριο" ύφος του πρωθυπουργού και το γεμάτο μίσος πρόσωπο του chief της χρυσής αυγής, τα παιδάκια, όποιο χρώμα ή καταγωγή κι αν έχουν, δεν παύουν να θέλουν να παίζουν όπως όλα τα παιδιά, κι αν δεν έχουνε πολλά παιχνίδια στο σπίτι τους δεν πειράζει, έχουν φαντασία και μπορούν να ανακαλύψουν ένα σωρό "μαγικά", όπως το παιχνίδι με μια πλαστική σακούλα ή "η εκτόξευση διαπλανητικών σκαφών" με μορφή σαΐτας. Και δεν παύουν να αγνοούν, ως αγνά πλάσματα που είναι (ακόμα), όλες τις ιδεολογικές α-νοησίες, όλες τις αγκυλώσεις, όλη τη χολή και τα δηλητήρια των ενηλίκων και να μας αποδεικνύουν με το παράδειγμά τους, κάθε στιγμή, πως οι άνθρωποι μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, να συνυπάρξουν αρμονικά, να αγαπήσουν ο ένας τον άλλο, να δεθούν μεταξύ τους, να πορευθούν μαζί χωρίς να φοβούνται να χαμογελάσουν ή να ανταποδώσουν ένα χαμόγελο...Κι όταν μεγαλώσουν και να ερωτεύονται χωρίς να ζητούν πρώτα επίδειξη διαβατηρίου ή πράσινης κάρτας!
Εμείς έχουμε τα μάτια να τα δούμε όλα αυτά;
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου