ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

ένα άγιο πνεύμα κι ένας πρόεδρος!




Ανήμερα του αγίου πνεύματος (αυτού που εμπνέει δηλ. όλους τους φωτισμένους ηγήτορες), ο πρόεδρος της Ν.Δ.(=Νέα Δημιοκρατία) κι επίδοξος πρωθυπουργός, δήλωσε με ευλάβεια ότι μακάρι το πνεύμα αυτό (μη ξεχνάτε: πνεύμα και φάντασμα είναι σχεδόν ίδιοι όροι!) να φωτίσει τους πολίτες (δηλ. τα υποζύγιά τους) ώστε να κάνουν το σωστό στις επερχόμενες εκλογές...
                         Μάλιστα!
 (Α! ναι!
Εκλογές= όταν μια φορά κάθε 4-αν αντέξει το όριο-χρόνια μαζεύονται οι πολίτες, καθώς θεωρούνται ώριμοι πολιτικά, κι εκλέγουν τους πολιτικούς άρχοντές τους. Αλλά μετά θεωρούνται ανώριμοι για να έχουν τον παραμικρό λόγο σ'αυτά που αφορούν τις ζωές τους, μέχρι τις επόμενες δημοκρατικές εκλογές! Κι όλοι είναι ικανοποιημένοι!)

           Το σωστό, λοιπόν, για ποιον κ.πρόεδρε;

Το σωστό για σένα; για να συνεχίσεις αυτό που ξεκίνησαν οι σοσιαληστές συνεργάτες σου (πιθανότατα να βρεθείτε πάλι πιασμένοι χεράκι, ε;) και να σώσεις οριστικά τη χώρα, αλλά δίχως τους χωρικούς της;

Το σωστό για το λαό (=οι μελλοθάνατοι, αν όλα πάνε κατά το άγγιγμα του πνεύματος του άγιου); Που οι Γιαπωνέζοι καμικάζι στο Β΄Παγκ.Πόλεμο ήταν πιο συνειδητοποιημένοι από τους Έλληνες ψηφοφόρους στους οποίους απευθύνεσαι! Οι οποίοι, με τη ψήφο που τους ζητάς μίστερ πρέζιντεντ, θα αυτοκτονήσουν μεν οικειοθελώς, αλλά μέχρι τελευταία στιγμή θα προσδοκούν τουλάχιστον τη χορήγηση χάρης και σωτηρίας από τους δήμιούς τους πάνω στην καρμανιόλα;

Το σωστό για τους δανειστές; Που οδηγούν σε κοινωνική γενοκτονία ολόκληρους λαούς για να εξασφαλίσουν τη σωτηρία και τη συνεχιζόμενη κερδοφορία των τραπεζών και των μεγαλομετόχων τους;

  Αφού λοιπόν ο κ.πρόεδρος έχει έντονες θρησκευτικές ανησυχίες και συμμάχους φτερωτά θεία πνεύματα (και σίγουρα θα πηγαίνει συχνά εκκλησία κι ακόμα πιο συχνά θα κάνει το σταυρό του)
κι εφόσον οι δικοί του σύμμαχοι καθίστανται αυτόματα (βάσει της παραπάνω επιχειρηματολογίας εν συντομία) εχθροί του λαού, αφιερώνεται σ'αυτόν, τα τσιράκια και τα αφεντικά του...

     ...η παρακάτω συμβολική φωτο-απάντηση:




Ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου