ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 2 Ιουλίου 2023

Αυτό κι αν είναι "colpo grosso"...Banksters vs πρώτης κατοικίας (και όχι μόνο...)

 

Μετά την κοροϊδία και καταλήστευση των "πολιτών", από τα "πέτρινα χρόνια" των μνημονίων (που στην ουσία ουδέποτε απαλλαγήκαμε από τη μέγγενή τους) με τη λεγόμενη "ανακεφαλαιοποίηση" των παρασιτικών οργανισμών που λέγονται τράπεζες, έρχεται τώρα αυτό. Την εποχή της κυβέρνησης που ήδη έχει δώσει δείγματα γραφής με την απέχθειά της προς κάθε έννοια δημόσιας δομής & υποδομής & στήριξης του ... "πολίτη-υπήκοου", κι όπου οι τράπεζες μέσω funds και servicers έχουν βρει τον τρόπο να αρπάξουν πρώτες κατοικίες και όχι μόνο... Χωρίς καν να τελεσιδικήσουν οι προσφυγές στα αρμόδια δικαστήρια των δανειστών, που όλο και περισσότεροι αδυνατούν να αποπληρώσουν το δάνειό τους, λόγω απώλειας εργασίας ή λουκέτο στην επιχείρησή τους μετά και τα αδικαιολόγητα παρατεταμένα καταστροφικά lockdowns και με την "ξαφνική" αστρονομική αύξηση των επιτοκίων...Άκου συνμαλάκα μου, γιατί αν ισχύουν και αυτά που αναφέρονται στο video, από τη δικηγόρο κα. Αριάδνη Νούκα για την προστασία πρώτης κατοικίας και τον πτωχευτικό κώδικα, τότε μιλάμε για "COLPO GROSSO"...Ήδη είχαμε επισημάνει, μέσω σχετικής ανάρτησης πριν τρία περίπου χρόνια, το τι σημαίνει " Πτωχευτικός Κώδικας... Πλήρης παράδοση των πάντων στις τράπεζες! " (Και μια ολόκληρη ακολουθία συσχετίσεων...)

 Πώς οι τράπεζες "ξεπλένουν κόκκινα δάνεια" και  αρπάζουν σπίτια μέσα από "εταιρείες φαντάσματα"(!) - video :

Το video το είδαμε αρχικά στο youtube και "το πειράξαμε" λιγάκι για να το προβάλουμε εδώ.

Θυμήσου και αυτό: big business ή it's a funds world ? "Ο Ηρακλής και η κόπρος τού Αυγεία", απ' όπου και αυτή η σπαραχτική φωτογραφία με το σχετικό απόσπασμα:

H μόλις δύο χρονών Diana Sofia Melitton κάθεται έξω από το σπίτι της με τα πράγματα της οικογένειάς της, λίγο μετά την έξωση από το σπίτι τους με τη...δυναμική συνδρομή της αστυνομίας και κοιτάζει ακτιβιστή να "μπουκάρει" στο διαμέρισμα των γονιών της για να το ξανανοίξει! Bραβευμένη φωτο του φωτογράφου του Associated Press, Adres Kudacki

ΘΥΜΗΣΟΥ..."λαέ"...μια ανάρτηση (απ' όπου και η φωτό) όπου "χτυπούσαν τα καμπανάκια" από το όχι και τόσο μακρινό 2016: Σπίτι μου σπιτάκι τους...

Θα γίνει ότι έγινε στην Ισπανία (;;;) όπου 2.000.000 κατασχεμένα διαμερίσματα είναι κλειστά. Έχουν γίνει περιστερώνες, όμως αυτοί που τα έχουν πάρει πλουτίζουνε! Διότι αυτά έχουν μετατραπεί σε ομόλογα έναντι μελλοντικών προσδοκιών σε διεθνή χρηματιστήρια...

Και για τον επίλογο ως παραπομπή μια ανάρτηση από το "μακρινό" 2015:  ας το ξαναπούμε: οι δανειστές χρηματοδοτούν επί της ουσίας τους εαυτούς τους! Και όχι την (αγ)Ελλάδα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου