ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018

Κάτι ακόμη να πούμε...

 " Είναι πολύ καλό που ο λαός δεν καταλαβαίνει πώς λειτουργεί το τραπεζικό και το νομισματικό μας σύστημα, γιατί αν το καταλάβαινε, θα γινόταν επανάσταση αύριο το πρωί "  Χένρυ Φορντ 1863-1947, Αμερικανός βιομήχανος, ιδρυτής της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας κι ένας από τους αρκετούς Αμερικανούς υποστηρικτές και χρηματοδότες των ναζί, ακόμα και κατά τη διάρκεια του καταστροφικού παγκόσμιου πολέμου.
( Αλλά όπως λέει κι ο Ένοικος:   Όμως, δημοκρατία έχουμε, οπότε σκασμός!)
" Μ' αρέσουνε οι άνθρωποι που στο γκρεμό σαν φτάξουν, δεν λένε πως θα πέσουνε αλλά πως θα πετάξουν! " μαντινάδα από την Κρήτη

Τελευταία μας έχει πιάσει μια...πώς να το πώ; κάτι σαν ρέκλα, σαν μια έντονη ανάγκη αποχής από διατυπώσεις, αναλύσεις, επισημάνσεις, συγγραφικές ανησυχίες. Όχι γιατί θεωρούμε πως έχουμε πει όλα όσα θα θέλαμε να πούμε, άλλωστε τα ερεθίσματα της "περιρρέουσας κοινωνικοπολιτικής ατμόσφαιρας" είναι, εξακολουθούν να είναι, καταιγιστικά και οι αφορμές για σχολιασμό και σκέψεις πολλές. Αλλά... νά! Νιώθουμε συχνά την ανάγκη να σωπάσουμε λιγάκι, να αφουγκραστούμε ίσως και τις εσωτερικές μας αναταράξεις, να αναλογιστούμε το κατά πόσο μπορούμε να διατηρήσουμε τα λογικά μας, την ευθυκρισία μας και την ψυχραιμία μας, να περιφρουρήσουμε την εσωτερική ηρεμία μας, ώστε να μην παρασυρθούμε σε πολλά λόγια που αντιγράφουν την επιδημική φτώχεια των καιρών  ή χαϊδολογούν τους αμετανόητα μονόφθαλμους. Όσο περί μαζικής τυφλότητας...


( Αλήθεια, βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο; Οι συντάξεις μέχρι τις εκλογές δεν θα πειραχτούν;
Σύμφωνα με τις "έντιμες" προεκλογικές του αποκαλύψεις, ο "θα ιδιωτικοποιήσω ό,τι έχει απομείνει στο Ελλαδιστάν" δεξιός πολιτικός αρχηγός θα αναμετρηθεί με το "γελαστό παιδί" του "αριστερού" Κόφτη  και των "καθαρών εξόδων" από μνημονικά τερατουργήματα; Και από τη στιγμή που μια "πολυεθνική οικογένεια", για παράδειγμα όπως οι Ρότσιλντ, ελέγχει κοντά το 90% του παγκόσμιου χρήματος και το παγκόσμιο χρέος έχει φτάσει σε ύψη διαπλανητικής ψυχολογικής διαταραχής... Και οι μυστικές υπηρεσίες να εκπαιδεύουν ή να κατασκευάζουν τρομοκράτες και να έχουν πολύ ύποπτο ρόλο σε "τυφλά χτυπήματα" με εκατόμβες θυμάτων, ώστε να επιβληθεί ακόμη πιο πολλή "ασφάλεια" στην ήδη αστυνομοκρατούμενη κοινωνία του Homo Consumens... Και τα "μπουμπούκια" της υπερελίτ και οι χαρτογιακάδες, γραφειοκράτες υπαλληλίσκοι και πολιτικατζήδες γραφικοί γλείφτες τους να αποδεικνύονται ότι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει ενσυναίσθηση και συμπόνια... Και με το δίκαιο του ισχυροτέρου μέσα στη ζούγκλα του αυτοκαταστροφικού μας κόσμου, οι πολυεθνικές εταιρείες τους και τα ΔΝΤ τους και οι κεντρικές τράπεζές τους να επελαύνουν σαν φασιστικές λεγεώνες σε ακήρυχτο προς όλους πόλεμο και να ισοπεδώνουν τις έννοιες, τις ιδεολογίες, τους νομοθέτες, τους πολίτες, τα εργασιακά δικαιώματα, τα "κεκτημένα" και τις "ελευθερίες", τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, αλλά τις αυταπάτες όχι ακόμα;...
Κι ακόμα μιλάμε για "δημοκρατικές εκλογές" και πολιτικούς σωτήρες; Γόνους "τζακιών" και πολιτικών οικογενειών "με παρελθόν" ή υπαλλήλους "δυναστειών"-βλέπε πχ Μακρόν, άρα μακριά από κάθε έννοια κατανόησης των πραγματικών αναγκών και προβλημάτων του "λαουτζίκου", από τα γεννοφάσκια τους προορισμένους να αναλάβουν πόστα με σημαίες ιδεολογήματα-άδεια κελύφη...; Που με τον ένα ή άλλο τρόπο δεν είναι αχυράνθρωποι αλλά ασκούν ανεξάρτητη πολιτική;
Πόσο περισσότερο ηλίθιος μπορεί να αισθανθεί κάποιος ότι τον θέλουν κάποιοι; αν μπορεί...)

Ακόμη κι έτσι, έχουμε κάτι ακόμη να πούμε.
Γι' αυτό που μας εμπνέει και μας συνεπαίρνει και μας κάνει να μη σταματάμε να νιώθουμε ακμαίοι και ζωντανοί και μας παρηγορεί όταν όλα μοιάζουν δίχως νόημα και ουσία και μας οπλίζει με δύναμη ακόμη κι όταν μοιάζουν όλα γύρω μας χαμένα και παραδομένα στην προβλεψιμότητα και τον αντι-ερωτισμό της ρομποτοποίησης και στην ομοφωνία της κοπαδοποίησης.
  Γι'αυτό που μας κρατάει στο "παιχνίδι", όσο γίνεται με τους δικούς μας όρους ή έστω με τη δική μας "ουτοπική εμμονή". Μέσω ενός βίντεο με τη μουσική που μας αρέσει, έτσι για να μη γινόμαστε και βαρετοί, γιατί νιώθουμε ότι ίσως, μερικές φορές, αρχίζουμε να πλατιάζουμε ..:


" Είμαστε οι απολωλότες μιας μακρινής εποχής, από μία χώρα που προϋπήρξε όλων των χωρών. Επιζήσαμε άλλοι σε ψηλές βουνοπλαγιές και άλλοι χωμένοι στους πρόποδες, κοντά στις πεδιάδες. Παλιά χορεύαμε μαζί με τους Γαλαξίες. Τώρα, κάτω από αυτόν τον εξαθλιωμένο κόσμο, κείται στην αγκαλιά του Μορφέα ο μεγάλος θυμός, ναρκωμένος αλλά πλημμυρισμένος από όνειρα. Η μεγάλη θλίψη, ναρκωμένη αλλά θρηνούσα. Η αρχαία ηδονή ήμερη, αλλά καταιγιστική και θυελλώδης.
[...] Είσαστε όλοι "ένα αίμα" με τους Άγριους προγόνους σας, μολυνθήκατε όμως από την αηδιαστική πανούκλα του πολιτισμού των εξουσιανθρώπων. Το κορμί σας όμως πάντα ανυπομονεί ν'ακολουθήσει τις μέλλουσες αγέλες των Άγριων που θα κατακλύσουν τον πλανήτη, αν και το υποταγμένο μυαλό σας παραμένει ακίνητο, δαμασμένο, ευνουχισμένο και εκπολιτισμένο και εκεί είναι που θα δοθεί η μεγάλη και τελική μάχη του πολέμου που μένει να σημάνει το τέλος της αλλότριας Ιστορίας. Γιατί ο πολιτισμός των εξουσιανθρώπων είναι ενάντιος στην Φύση. Όταν λοιπόν οι Άγριοι εξεγερθούν και χαιρετίσουν ξανά τα άστρα, ο Μέγας Πόλεμος θα κηρυχθεί αστραπιαία και στην στιγμή θα τελειώσει, συνενώνοντας τον κόσμο ολόκληρο παντοτινά. " FERAL FAUN

"Οργή για μία κοινωνία που έμαθε να ανέχεται τα πάντα!
Που έμαθε να μη μιλά και να σκύβει το κεφάλι , δεχόμενη όλο και περισσότερους εξευτελισμούς!
Που διαστρεβλώνει την αλήθεια και την βλέπει μόνο από την πλευρά που τη συμφέρει κάθε φορά.
Μέχρι μία άλλη κοινωνική ομάδα να γίνει στόχος και οι υπόλοιποι να τη λοιδορούν ...
Μέχρι να έρθει η δική τους σειρά...
Σε μία κοινωνία αναλγησίας , οι άνθρωποι παύουν να είναι άνθρωποι και γίνονται θηρία που κατασπαράσσουν ο ένας τον άλλο, δίνοντας άλλοθι στο λιοντάρι να κυβερνά μέσα στη ζούγκλα του." --> νάμα 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου