ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2022

Να ευχηθούμε για "Υγεία", αλλά αυτές οι "διαβολικές συμπτώσεις" σαμποτάρουν τη διάθεσή μας...Εκτός κι αν επιλέγουμε να κρυβόμαστε πίσω από τη σκιά της πραγματικότητας...

"Children are not supposed to die like this!"


Δύο παιδιά πεθαίνουν ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες στην Ιταλία:
Ένα 15χρονο αγόρι πεθαίνει από καρδιακή ανακοπή ενώ έκανε σκι στην πίστα Alagna.(πολλοί αθλητές έπαθαν ανακοπή αυτή την περίοδο που διανύουμε) Ένα 14χρονο κορίτσι έπεσε σε κώμα δύο μέρες μετά το εμβόλιο της Pfizer και πέθανε! Παράπλευρες απώλειες ή απλές τραγικές συμπτώσεις;
ΠΗΓΗ

(Ακολουθεί σχετικό tweet, καθώς κι ένα μικρό αλλά αδυσώπητα"μαύρο οδοιπορικό" στην Ιταλία για γερά νεύρα, δυστυχώς, καθώς αφορά νεότατους ανθρώπους και παιδιά, με όμορφα και λαμπερά πρόσωπα και οικογένειες από πίσω...)



OΣΟ για την ΙΤΑΛΙΑ; Η "εγχείρηση" προχωρά αλλά οι "ασθενείς" (ΠΟΛΛΟΙ νεότατοι ηλικιακά) αποχαιρετούν. ΚΑΙ ΜΙΛΑΝΕ ΑΚΟΜΗ ΓΙΑ..."ΥΠΟΧΡΕΩΤIΚΟΤΗΤΑ" ΚΑΙ "ΑΣΥΣΧΕΤΙΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΆ";;; {European Youth Deaths Rise Sharply - And Nobody Dare Ask Why --- "Οι θάνατοι των νέων στην Ευρώπη (και όχι μόνο)αυξάνονται απότομα! Και κανείς δεν τολμά να ρωτήσει γιατί..." ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ!} AΠΟΚΑΡΔΙΩΤΙΚΟ "ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ", ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΑΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ (αν διαθέτεις):

O OΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ: Με διαφορά δύο μηνών πέθαναν τα δυο αδέλφια στην Ιταλία !


Εμβολιασμένη και με τις 2 δόσεις της Pfizer μια 27χρονη πέθανε από ”καρδιακή ανακοπή με πνευμονικό οίδημα, που πιθανόν σχετίζεται με μυοκαρδίτιδα” σύμφωνα με τη νεκροψία! Την βρήκε νεκρή στο κρεβάτι της ο τραγικός πατέρας!!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου