ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2023

Εξαιρετικό: "ΑΠΟΨΙΛΩΣΗ – ΑΠΟΔΑΣΩΣΗ – ΑΠΕΡΗΜΩΣΗ – ΑΠΟΒΙΩΣΗ"


 (ΣΥΝΔΕΣΗ: Ένας όμορφος πλανήτης όμορφα καίγεται...)


Στην ατζέντα των αφεντικών σας – εμάς των Επικυρίαρχων – το κεφάλαιο που έχουμε εισέλθει ονομάζεται “κλιματική αλλαγή”. 


Όχι παράλογα, αφού αυτή -η κλιματική αλλαγή- προωθείται ως το επόμενο βήμα απερήμωσης από τα Έμβια όντα του πλανήτη.

Πλαστικές αγελάδες, εργαστηριακά γουρούνια, κοτόπουλα που γίνονται κότες σε μια βδομάδα, άνθρωποι απάνθρωποι με τσιπάκια στα χέρια, τα πόδια, τον εγκέφαλο.

Το έμβιο είναι καταζητούμενο – ζήτω η ασχήμια, ζήτω η τεχνολογία, ζήτω η αποβίωση του πλανήτη. Εμείς είμαστε τα αφεντικά, εμείς οι Επικυρίαρχοι, εμείς οι δημιουργοί της πραγματικότητάς σας. Και όσο εσείς δουλεύετε για να αγοράσετε τα αμάξια που σας πουλάμε, για να βάλετε υποθήκες τα παιδιά σας και να αγοράσετε τα σπίτια που θα σας πάρουμε, όσο εσείς μαθαίνετε τα φίλτρα στο ίνσταγκραμ και κάνετε κανάλια στο τικτοκ για να γίνετε διάσημοι, εμείς αποτελειώνουμε οτιδήποτε θα σας κρατούσε στη ζωή αυτόνομα. Σύντομα – πολύ σύντομα – θα χαρίζετε τα παιδιά σας για μια φιάλη οξυγόνου.

Η κλιματική αλλαγή είμαστε εμείς. Εμείς σχεδιάζουμε και δρομολογούμε την αλλαγή όψης του πλανήτη μέσω της αποδάσωσης και της απερήμωσης, εμείς υλοποιούμε τις ανταλλαγές πληθυσμών ώστε σύντομα να μη θυμάστε ποιοι είστε, εμείς προωθούμε την εξάλειψη των φύλων ώστε να αποξηλωθεί κάθε τι φυσικό και ανθρώπινο από μέσα σας.

Ίσως να χαίρεστε που δήθεν ο κόσμος ξυπνάει και βλέπει. Και τι μας νοιάζει; Έχουμε πιάσει όλα τα πόστα: πωλιτικοί, νομικάντηδες, γιατράκηδες, δασκάλοι, όλοι ακολουθούν το notebook που έχουμε μοιράσει. Κάποιοι είναι απλά ηλίθιοι και γι αυτό επιλέχτηκαν, άλλοι μας βγήκαν πιο ξύπνιοι και αναγκαστήκαμε να τους αγοράσουμε, ενώ ορισμένοι προκύψανε ηθικοί και τελικά υπέκυψαν στον εκβιασμό. Μέχρι να πάρετε χαμπάρι τι γίνεται, σας έχουμε έτοιμα πακέτα διαμαρτυριών, συγκεντρώσεων, αντιρρήσεων, κινημάτων και δε συμμαζεύεται, όλα by the book ώστε να νομίζετε πως κάτι κάνατε.

Το μόνο που θα μπορούσατε να κάνετε για να αντισταθείτε, δεν το έχετε πάρει χαμπάρι. Κι όλο κάποιον αναμένετε, σε κάποιον μεσσία ελπίζετε και κάποιον πολιτικό ψάχνετε να αλλάξει τα πράγματα. Ωρέ βλήματα, που η πλύση εγκεφάλου που σας κάναμε είχε θαυμαστά αποτελέσματα, τόσα χρόνια κι ακόμη δεν πήρατε χαμπάρι πως οι πολιτικοί που ευδοκιμούν έχουν βγει από τις αγκαλιές μας;

Θα αρκούσε να αναλάβετε π ρ ο σ ω π ι κ ά ο καθένας την ευθύνη της ύπαρξής του, την ευθύνη του δέντρου του, την ευθύνη του παιδιού του, την ευθύνη του τόπου του, να
ν ο ι ά ζ ε τ α ι προσωπικά ο καθένας για την κοινωνία. Θα αρκούσε απλά να είστε ενεργοί και εστιασμένοι, αλλά εσείς – ω πόσο εύκολα – υπνωτιστήκατε από την ύλη, και τώρα η ύλη σας τραβά στο χώμα.

Εσείς στο χώμα
κι εμείς όχι στη φυλακή.


Το δανειστήκαμε από ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου