ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 19 Ιουνίου 2022

"Are we living in a computer simulation ?"

 Θεωρία προσομοίωσης: ΖΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΨΕΜΑ; [Simulation Hypothesis]

Οπότε, οδηγούμαστε εδώ: Ζούμε όλοι μας μέσα σε μια προσομείωση;  Are we living in a computer simulation ?

Το πρώτο που σκέφτομαι: Γαμώτο! Άλλο ένα χαστούκι στην πεποίθηση για την ύπαρξη "ελεύθερης βούλησης";

Όμως..

Φίλοι και φίλες. Αν όλα όσα βιώνουμε ως πραγματικότητα και ο κόσμος που μας περιβάλλει, μας περιορίζει και μας προκαλεί συγχρόνως να υπερβούμε τα όριά του, είναι το δημιούργημα μιας Υπεροντότητας.. ή του υπερ-υπολογιστή ενός υπεραναπτυγμένου πολιτισμού -τύπου ΙΙΙ άραγε;- ή όπως αλλιώς επιθυμείτε να το προσδιορίσετε και εμείς είμαστε oι "ρεαλιστικοί χαρακτήρες", σαν τους ήρωες με τεχνητή συνείδηση που κινούνται μέσα στο τοπίο των γραφικών ενός video game, τότε συγχαρητήρια! Για την εκπληκτική δουλειά στον "σχεδιαστή" ή τους σχεδιαστές του "Παιχνιδιού".  

Που διαθέτει-ουν μάλλον και άφθονο χιούμορ, αν και συχνά σκοτεινό ή κι έστω παράξενο πολύ, που μάλλον εξηγεί πολλές στον ακόμα ανεξερεύνητο κόσμο μας παραδοξότητες, "glitches", "παραφυσικά φαινόμενα", "συμπτώσεις με νόημα" και φαινόμενα όπως η συγχρονικότητα. Αλήθεια, για σκέψου το! 

- Απίστευτα φαντάζουν αυτά αλλά εδώ που βρισκόμαστε μήπως τίποτε τελικά δεν είναι πιο πραγματικό όσο το "εξωφρενικό"; Unreality ...,    " Τι γίνεται όταν και η τεχνητη νοημοσύνη βιώνει το φαινόμενο Μαντέλα…;;;"  -

 Τον "δημιουργό" ή δημιουργούς αδυνατούμε απελπιστικά να κατανοήσουμε με την αντίληψη που διαθέτουμε και χρησιμοποιούμε και ελλιπώς. 

Aλλά αν ίσως..το ultimate game γι' αυτούς -όν είναι, τελικά, η απίθανη πιθανότητα κάποια έστω από τα δημιουργήματα να καταφέρουν -όπως φαίνεται ότι συμβαίνει με τη δική μας τεχνητή νοημοσύνη που τελευταία νέα δείχνουν να αποκτά συνείδηση του εαυτού της!- να επεκτείνουν τη συνείδηση και να προεκτείνουν την αντίληψή τους μέσα στη ΜΗΤΡΑ - MATRIX, ξεπερνώντας τις ίδιες τις .. τεχνητές τους "προδιαγραφές"; Σε τέτοιο βαθμό ώστε να έλθουν κάποια "μοναδική στιγμή" για τη συνέχεια του υπερ-προγράμματος σε επαφή με τον-τους δημιουργούς τους.. 

Υποθέσεις κάνουμε, δεν είναι μέσα στις δοθείσες και πιο τολμηρές ίσως ελευθερίες του "προγραμματισμού μας" ;

Ο Ένοικος...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου