ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 19 Ιουνίου 2022

Πύρινα είναι τα φτερά της

 

-Eyes Of Blue: Love Is The Law (1968)- 

Το αηδόνι άνοιξε τα φτερά του και πέταξε ψηλά. Φτερούγισε σαν σκιά πάνω απ' τον κήπο και σαν σκιά πλησίασε στο δάσος. Ο νεαρός βρισκόταν ακόμα εκεί που τον άφησε, πεσμένος στο χορτάρι, ενώ τα δάκρυά του δεν είχαν στεγνώσει στα όμορφα μάτια του.

- Μη στενοχωριέσαι, φώναξε το αηδόνι. Θα έχεις το κόκκινο τριαντάφυλλο που ποθείς τόσο πολύ. Θα το φυτέψω με μουσική κάτω από το φως του φεγγαριού και θα το ποτίσω με το αίμα της καρδιάς μου. Το μόνο που ζητώ σαν αντάλλαγμα είναι να νιώθεις πραγματική αγάπη, γιατί η αγάπη είναι σοφότερη από τη φιλοσοφία και πιο δυνατή ακόμη και από την ίδια τη Δύναμη. Πύρινα είναι τα φτερά της και με τα χρώματα της φωτιάς είναι βαμμένο το κορμί της. Τα χείλη της είναι γλυκά σαν μέλι και λιβάνι νομίζεις πως είναι η ανάσα της.

Ο νεαρός κοίταξε ψηλά και άκουσε το αηδόνι; όμως δεν καταλάβαινε τι του έλεγε, γιατί ήξερε μόνο αυτά που γράφουν τα βιβλία.   

ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ, "Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο".

Πέρα από τον χώρο και χρόνο. Σαν μυστικιστική μουσική που δεν αντιλαμβάνονται οι "κεραίες" των κοιμώμενων με ανοιχτά μάτια και σφραγιστές καρδιές. Πέρα από τα ψέματα, τη διπλωματία που ευτελίζει ακόμα και τις ανθρώπινες σχέσεις, τον εθισμό στο τέλμα της μικροψυχίας, τις φαντασιώσεις και τη ματαιοδοξία της φιλοσοφίας, την ωραιοπάθεια της τέχνης, την προσκόλληση στον υλισμό. Πέρα από τα φετίχ της ιδεολογικής μυωπίας και της διψασμένης για ανθρώπινη ενέργεια και αίμα επανάστασης. Εκ διαμέτρου αντίθετη από τα ευτελή θέλω και τα τσιμενταρισμένα επιβάλλω της ανθρώπινης τύφλωσης. Το φόβητρο κάθε 
πνευματικής και υλικής εξουσίας. Επίγειας και ουράνιας. 
Η φλεγόμενη ώθηση για την είσοδο σε άλλες διαστάσεις, μαγικές, υπερβατικές, χαοτικές για την παγωμένη ψευδαίσθηση της τάξης σε ένα σύμπαν που πάλλεται μέσα σε κοσμικούς ωκεανούς ενέργειας

 Αγαπητοί μου, έχετε σκεφτεί ποτέ ότι η Αγάπη θεωρείται υπερεκτιμημένη από αυτούς που εξαρχής δεν διέθεταν ή στην πορεία απώλεσαν το πιο πολύτιμο παλλόμενο εφόδιο της ανθρώπινης υπόστασης; Οπότε εχθρεύονται και τη λαχτάρα της για υπέρβαση. Το είδος της υπέρβασης που κουρνιάζει σαν κοιμώμενη σπίθα στα σπλάχνα της ύπαρξης και σαν ξυπνήσει τοποθετεί τον άνθρωπο δίπλα στους θεούς..

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου