ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 3 Μαΐου 2020

Aυτά τα περιβαλλοντικά "απόνερα" τα σκέφτηκε κανείς και ειδικά οι "ευαίσθητοι" με το περιβάλλον και την "πράσινη οικονομία";



 Μια σημείωση: Πλέον, από 4 Μάη Δευτέρα, υποχρεωτικά θα φοράμε, υπό την απειλή τσουχτερού προστίμου, μάσκες σε κλειστούς χώρους (αν κι ακόμα και τώρα το πλαίσιο έχει ασαφή σημεία), ενώ μέχρι πρόσφατα μας έλεγαν οι ειδικοί ότι δεν είναι απαραίτητο αυτό έως κι ότι μπορεί να είναι επικίνδυνο... Και φυσικά ένας εργαζόμενος σε κλειστό χώρο θα πρέπει να μην
μένει όλες τις ώρες με τα ίδια γάντια ή μάσκα, για ευνόητους λόγους, αλλά να αλλάζει δύο και τρεις φορές μάσκα, με ό,τι σημαίνει αυτό-θα τις παρέχει δωρεάν το κράτος; Ενώ, κάποτε (πόσο παλιά και πόσο εν μέσω "ανησυχητικής αύξησης αριθμών";) διακήρυτταν (και όχι μόνο ο κ. Τσιόδρας): ότι η χρήση μάσκας ενδείκνυται μόνο για εργαζόμενους σε υγειονομικές δομές και σε επισκέπτες σε ασθενείς μέσα σε ιογενείς χώρους, όπως τα νοσοκομεία...
Αλλά ακόμα και τώρα οι κερδοφόρες "επενδύσεις" δημιουργούν άλλα δεδομένα στην αθάνατη Ελλάδα της από παλιά γνωστής παθογένειας-κλίκαρε για να προβληματιστείς, αναπόφευκτα, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ισχύουν οι καλύτερες των προθέσεων...Φταίμε εμείς αν είμαστε πια τόσο καχύποπτοι με όλα όσα συμβαίνουν;

Οχι-ναι σε "πάρτυ-μασκέ"...

 πηγή εικόνας
 Δηλαδή,  που αν όχι οι πιο πολλοί άνθρωποι τουλάχιστον οι μισοί (και κυρίως οι νεότεροι σε ηλικία) μπαίνανε μέσα σε φαρμακεία, φούρνους, τυροπιτάδικα και καντίνες για έναν στιγμιαίο καφέ στο χέρι και σε σούπερ μάρκετ και σουβλατζίδικα, χωρίς να φοράνε μάσκες (όπως και αρκετοί εργαζόμενοι), μέχρι τώρα 3 Μαΐου, αυξήθηκαν ή μειώθηκαν στη χώρα τα κρούσματα και οι θάνατοι; Ειδικά οι τελευταίοι δεν τους βγαίνουν με τίποτε σε νούμερα... ("χαριτολογώντας": γιατί μειώθηκαν και οι θάνατοι από εποχική γρίπη που ίσως τους απέδιδαν στον "κορωνοϊό";)

  Όμως, ας απαντήσουν υπεύθυνα και σε αυτό το πολύ σημαντικό:
 Η υπεριώδης ακτινοβολία του λαμπρού ήλιου καταστρέφει το DNA ιών, ιώσεων και βακτηριδίων; Όπως του μεσογειακού ήλιου, ας πούμε, της περιοχής δηλαδή με τις πολλές ευεργετικές ιδιαιτερότητες ων κλιματολογικών συνθηκών, γνωστές από την αρχαιότητα..!

Α!  Μην κάνετε περίεργους συνειρμούς και σκεφτείτε ότι ίσως αυτός να είναι κι ένας πολύ καλός κλιματικός λόγος που υπάρχουν χαοτικές διαφορές σε θανάτους και κρούσματα-ο θεός (σας) να τα κάνει όλα κρούσματα και θανάτους που οφείλονται αποκλειστικά σε αυτόν τον ιό: διαφορές ανάμεσα σε νότια και βόρεια Ιταλία, νότια με κεντρική και βόρεια Ισπανία, Μάλτα και Ελλάδα αλλά και Αφρική με κεντρική, δυτική και βόρεια Ευρώπη...
Τι και αν ο κλινικός διευθυντής στο τμήμα λοιμωδών νόσων του περιβόητου Johns Hopkins, δόκτωρας Πωλ Αουβέρτερ, δήλωσε πως τα σταγονίδια στον αέρα σε αποστάσεις μεγάλες δεν αποτελούν αιτία για τη μετάδοση της ασθένειας που προκαλεί ο κορονοϊός...  Που σημαίνει ότι ο ιός αυτός, από τη μία, δεν πετάει τελικά σαν τα πετούμενα τ' ουρανού και ότι εσείς, από την άλλη, μετά από τόνους των "πρέπει και δεν πρέπει" μέσα στα κεφάλια σας και δύο μήνες lockdown, δεν τους πείθετε ακόμη ότι εμπεδώσατε τις βασικές κινήσεις αυτο-προστασίας και προστασίας των άλλων.

 Και, τελικά, αυτή την καθόλου ασήμαντη συνέπεια την έχει σκεφτεί σοβαρά κάποιος από τους "ευαίσθητους οικολόγους" και λάτρης της προστασίας του περιβάλλοντος, από αυτούς ειδικά, όπως λέμε "ειδικοί", που χαράζουν "περιβαλλοντικές" (κι άρα οικονομικά "προσαρμοσμένες") πολιτικές;
{ Χρήσιμη παραπομπή: (ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ) Άνθρωπος και Περιβάλλον United - Ρύπανση 1-0!}

(κλίκαρε να μεγενθύνεις την εικόνα)
"Coronatrash" (κορωνοσκουπίδια) - Emanuele Del Rosso 
" What will happen to all the single-use face masks and gloves we are wearing every day to protect ourselves from the coronavirus?" (Τι θα συμβεί με όλες αυτές τις μάσκες μιας χρήσεως και τα γάντια που θα πρέπει να φοράμε κάθε μέρα για "να προστατεύουμε τους εαυτούς μας"; Πού θα καταλήξουν;)

Προς (πάντα χρήσιμη) μελέτη:



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου