ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018

Στιγμές ευτυχίας!




Να μια αντιπροσωπευτική φωτογραφία από πρόσφατη ολιγοήμερη δυστυχώς εξόρμησή μου κάπου  όπου βρήκα το συνδυασμό που μου αρέσει: θάλασσα και βουνό στο ίδιο τοπίο να δημιουργούν μια ενότητα ιδανική για σωματική χαλάρωση και πηγή εκπόρευσης φυσιολογικών ρυθμών στη λειτουργία του μυαλού. Φωτογραφία που το σκοτεινό φόντο της αποκτάει μια ποιότητα εκστατικού διαλογισμού από το φεγγαρολουσμένο μονοπάτι στη θάλασσα, με το φεγγάρι να θυμίζει ενεργοποιημένη ανθρώπινη επίφυση ή "τρίτο μάτι" (αμ δεν είστε μόνο εσείς ανιχνευτή κι Ένοικε που την ψάχνετε!)

Και ύπαρξη σπηλίτσας που διέθετε και παράθυρο με θαλασσινή θέα φευγάτη σαν τις σκέψεις μου, όπου χωνόμουνα και την έπεφτα
με το σλίπιν μπαγκ για ύπνο όποτε βαριόμουνα να ανέβω στο δάσος στη στημένη εκεί σκηνή μου. Ελάχιστα πράγματα μαζί μου, τα απολύτως αναγκαία. Παρεάκι λίγων και καλών ατόμων που εγώ και ο κολλητός μου γνωρίσαμε εκεί και δέσαμε γρήγορα. Μουσική από τον παφλασμό του νερού με το κυματάκι να ξεθυμαίνει στην παραλία και από τα ζούδια της φύσης, που έκαναν αχρείαστο οποιοδήποτε τεχνητό μέσο αναπαραγωγής οποιασδήποτε μουσικής μαζί μας. Φωτιά που ανάβαμε το βραδάκι, με ξύλα που μαζεύαμε στο δάσος και με χίλια δυο πράγματα να κουβεντιάζουμε γύρω από αυτή, ακόμη και τα πιο παράξενα του κόσμου. Σχάρα για να εκμεταλλευόμαστε τη θράκα και να ψήνουμε κάνα ψάρι που έπιανε ο ερασιτέχνης ψαράς της παρέας, λαχανικά που αγοράζαμε από ένα μαγαζάκι σχετικά κοντά (μια κοπελιά στην παρέα έφτιαξε τα ωραιότερα μανιτάρια στη σχάρα που έφαγα ποτέ!) και κάνα λουκάνικο που μας έφερνε από το χωριό ο καλοφαγάς της παρέας. Θαλασσινό αλάτι να έχει γίνει ένα με το κορμί μας και μίνι ντουζάκι με μπουκάλια νερού επί το πλείστον. Ντουζιέρες σε αυτή την όμορφη και μη αξιοποιημένη ευτυχώς παραλία δεν υπήρχαν κι εγώ βαριόμουνα να πηγαίνω στην πιο κοντινή ταβέρνα και να δανείζομαι τη μάνικα ή σε κοντινό μαγαζί με ντουζιέρα διαθέσιμη για τους πελάτες του.
 Τέλος, υποσχέσεις με τα παιδιά για συνέχιση επαφών μετά το φευγιό μας από την καλοκαιρινή μας όαση, που ελπίζω να τηρηθούν.
Δεν βλέπω την ώρα να την ξανακάνω!

Και καλό είναι να μην ξεχνάμε παίδες:


Rohalas

(μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου