Ελλάς Ελλήνων ΟΥΚάδων

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Όταν ακούω για το DNA των Ελλήνων βγάζω σπυριά. Χοντρά σπυριά. Φλύκταινες. Όπως βγάζω σπυριά όταν ακούω για το DNA των Βουργουνδών ή των Μακεδόνων. Πίσω απ’ τις ηρωικές μαλακίες κάθε έθνους υπάρχει ως γνωστόν ένας ωκεανός αίματος και μιαν απέραντη χαβούζα με πτώματα. Κάθε πόλεμος που πέρασε και κάθε μνήμη που τον θυμίζει μου προκαλεί θανατερή θλίψη. Κάθε κωλομνημείο πόλεμου είναι μια αθεράπευτη αρρώστια που την κουβαλά στο κορμί του ο λαός. Ο λαός που στέλνει τα παιδιά του στα πεδία των μαχών και στις παρελάσεις μίσους. Ο λαός που μαθαίνει παπαγαλία την ιστορία και ζητάει απ’ το μεγαλοδύναμο κύριο καπιταλιστή προστασία, υποβρύχια, φράχτες, πυρηνικά και ανάπτυξη για να περνάει καλά. Ο λαός με τις νεκρόφιλες παραδόσεις του, που τον κολακεύουν οι μετρ της πολιτικής ορθότητας και οι ντόκτορες της ανακωχής του σφοδρού κοινωνικού πολέμου. Ο λαός που γλείφει τ’ αρχίδια της άρχουσας τάξης και περιμένει το καλοκαίρι για να ρουφήξει με όλη τη ραγιάδικη φιλοξενία του τις πεταμένες καπότες των πλούσιων δυτικοευρωπαίων γαμιάδων. Ο λαός που αγαπά αυτόν που τού φέρνει τα φράγκα. Ο λαός που δεν αφήνει παπά και πετραχήλι απροσκύνητο και καυλώνει ανυπερθέτως με το χοντρό παλούκι της ορθοδοξίας. Ο λαός που δέχεται αμάσητη κάθε εθνικιστική κορώνα και κάθε πατριωτική πουτανιά. Ο λαός που θέλει να φορολογηθούν οι πλούσιοι κι όχι να εξαφανιστούν. Ο λαός που ονομάζει τη φτώχια και την εξαθλίωση ανθρωπιστική κρίση γιατί έτσι του είπε το πουλάκι στο τουίτερ και ο κύριος καλοζωισμένος αριστερός της χοντρής πούτσας παρέα με τα κουνέλια της νέο-ορθόδοξης διανόησης. Ο λαός που μουντζώνει και φτύνει τα πρόσωπα αλλά όχι τις πολιτικές. Ο λαός που νιώθει ένα κρυφό φτερούγισμα στην ελληνική του καρδιά και μιαν ανατριχίλα στο ελληνικό του αίμα όταν ακούει τους μπρατσωμένους ΟΥΚάδες να ετοιμάζονται για να πάρουν την Πόλη. Την Αγιά Σοφιά. Όταν ακονίζουν τις βατραχανθρωπίσιες τους ψωλές για να γαμήσουν τα χανουμάκια. Ο λαός που, αφού έκανε τα παιδιά του σχιζοφρενικά τα βρίζει τώρα γιατί μαύρισαν τη μούρη του Παλαμά και γιατί κατούρησαν το πορτραίτο της Μπουμπουλίνας. Ο λαός που έκανε παντιέρα του την υποκρισία της εξουσίας και την αυθάδεια του ανήθικου πλούτου. Ο λαός που δεν τσούζεται απ’ τον καπιταλισμό αλλά απ’ τις μεταρρυθμίσεις. Ο λαός που έμαθε να αγαπάει τις αλυσίδες του. Ο λαός που δεν νιώθει πως το μπούλινγκ της εθνομαλακίας του και το αντριλίκι της δοξασμένης του φυλής ξεσπά στα κεφάλια των παιδιών του. Ο λαός που δεν νιώθει πως το πιο ακραίο μπούλινκγ είναι να στήνει κώλο στον κύριο βουλευτή για να του χαρίσει ένα τετράωρο εργασίας έναντι ευτελούς αμοιβής στα άλφα βήτα Βασιλόπουλος. Ο λαός που προχωρά αγέρωχα προς νέο συμβιβασμό και νέα συνθηκολόγηση με τον θεϊκό και αναλλοίωτο καπιταλισμό, τον μεγάλο κοσμοκράτορα και Κύριο της Μοίρας, τον αυτοδίκαιο δήμιο μιας ανθρωπότητας άρρωστης από αταραξία και δουλικό κομφορμισμό.

To διαβάσαμε στον ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΣΚΥΛΟ