ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Γιόμ’σε ο τόπος καταλήψεις


Σάββατο 7 Μάρτη 2015, ένα ακόμη κτίριο -επί της οδού Κουρεμένου 5- απελευθερώνεται. Η επί πολλών ετών ρημαγμένη και παρατημένη μονοκατοικία χρησιμοποιείται, πλέον, για την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών ανθρώπων που επιλέγουν τη λύση της κατάληψης. Οι νέοι μας γείτονες δεν κατέφυγαν σε κανένα μεσίτη, σε κανένα επαγγελματία πολιτικό, σε κανένα κόμμα. Αλλά αντίθετα, με ριζοσπαστικούς, αντιιεραρχικούς και αντιεξουσιαστικούς όρους προέβησαν στην πολιτική επιλογή της κατάληψης. Εμείς από τη δική μας μεριά, βλέποντας πως το μπόλιασμα των προταγμάτων μας στη γειτονιά καρποφορεί, δεν έχουμε παρά να καλωσορίσουμε τους νέους μας γείτονες, να τους ευχηθούμε καλό στέριωμα και καλούς αγώνες!

Πηγαίνοντας κάποιες εβδομάδες πίσω και πιο συγκεκριμένα στις 18 του Γενάρη, άλλο ένα γεγονός
που μας γέμισε χαρά ήταν αυτό της ανα-κατάληψης του κτηρίου της Αντιβίωσης στην οδό Γ. Παπανδρέου.
Το συγκεκριμένο κτήριο ανήκει στο Γ.Ν. Χατζηκώστα και επί σειρά ετών κυριολεκτικά σάπιζε και είχε αφεθεί από τη διοίκηση του νοσοκομείου στο έλεος της μούχλας και της υγρασίας. Όμως, στις 4 Οκτώβρη 2008, μια ομάδα ανθρώπων επέλεξε την κατάληψη του κτηρίου προκειμένου να καλύψει τις στεγαστικές και πολιτικές της ανάγκες. Η κατάληψη λειτούργησε για 5 χρόνια, έως την 29η Αυγούστου 2013, οπότε και εκκενώθηκε στα πλαίσια της κρατικής επιχείρησης “εστίες ανομίας”. Σήμερα η Αντιβίωση είναι και πάλι στα χέρια του κινήματος, εμπλουτίζοντας τον αντιεξουσιαστικό χάρτη της πόλης.

Κάποιος καλοπροαίρετος θα μπορούσε να αναρωτηθεί: “γιατί τώρα κατάληψη;”, “αφού η ελπίδα ήρθε αγκαζέ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα φροντίσει για όλους και για όλα”. Για εμάς ο ρόλος της εκάστοτε κυβέρνησης είναι ξεκάθαρος και εχθρικότατος. Ο καπιταλιστικός δράκουλας θα εξακολουθήσει να ρουφάει αδιάκοπα τα ευρώ από τις τσέπες μας, προκειμένου να τροφοδοτείται και να αναπαράγεται. Όσο αριστερή -με ακροδεξιές πινελιές Καμμένου, Παυλόπουλου- ή ριζοσπαστική κι αν διατείνεται πως είναι μια κυβέρνηση, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι, ο εκβιασμός του ενοικίου, η δόση του δανείου, η τιμολόγηση του νερού και του ρεύματος, η εκμετάλλευση της εργασίας θα παραμένουν.

Για εμάς, τους καταληψίες της Σαχίνη 3, η ελπίδα δεν έρχεται ούτε από αριστερά ούτε από δεξιά. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να δημιουργήσουμε αναχώματα και να οργανωθούμε μέσα στις ίδιες μας τις γειτονιές ,να ζήσουμε χωρίς να πληρώνουμε και όχι να ζούμε για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε. Δε τρέφουμε αυταπάτες πως η επίκαιρη ατάκα “πρώτη φορά αριστερά” θα δώσει την όποια λύση. Με την ανάθεση της διαχείρισης της ζωής μας στους εξουσιαστές, δε πρόκειται να έρθει καμία ελπίδα. Αν θέλουμε να βλέπουμε 365 μέρες το χρόνο, 365 άσπρες μέρες μια είναι η λύση, και δεν εννοούμε να πάμε στην Ανταρκτική :

να γιομίσ’ ο τόπος καταλήψεις

να μπούμε στα άδεια σπίτια

αυτοοργάνωση-αλληλεγγύη-αντιεξουσία στις γειτονιές μας

Σαχίνη 3 / κατάληψη στέγης

Το "δανειστήκαμε" από το eagainst

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου