Περί Θεμελιωδών Εννοιών Πολιτείας

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (REPUBLICUM)
ΔΙΚΑΙΟΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (LIBERTY, FREEDOM)
ΚΡΑΤΟΣ (STATE –αγγλ, STAAT –γερμ, STATUS –λατιν)

1.      Δημοκρατία =κράτος του δήμου. Το κράτος. Τι σημαίνει; Στα λεξικά ερμηνεύεται ως ισχύς, δύναμη, κυριαρχία. Ας δούμε μερικές φρασούλες κι ας αφήσουμε τη γλώσσα να μιλήσει από μόνη της. « οι αμυνόμενοι κράτησαν τις θέσεις τους», «κράτα λίγο ρε συ να δω που έβαλα ……..», «κράτησε με γιατί ζαλίζομαι». Βλέπουμε ότι έχει το στοιχείο της δύναμης και της ισχύος, χωρίς όμως να ταυτίζεται μ’ αυτές. Δεν μπορείς να κρατήσεις κάποιον ή οι αμυνόμενοι την θέση τους αν δεν έχεις τις ιδιότητες δυνατός, ισχυρός. «κρατέω-κρατώ» εννοιολογικά ταιριάζει με το «αποτρέπω την μεταβολή τινός, διατηρώ το ίσταμαι, το status της κατάστασης». Ο δήμος. Ουδαμώς σημαίνει λαός!!! Δήμος είναι διαμέρισμα υπαίθρου-εδάφους-γεωγραφικού χώρου σχετιζόμενο με ανθρώπους και την διαμονή τους επ’ αυτού.

Κατ’ επέκτασιν σημαίνει τους ανθρώπους αυτού και μόνο του χώρου, δηλαδή το χωριό! Συνεπώς «δημοκρατία» σημαίνει την διατήρηση του χωριού ως έχει, είτε εδαφικά είτε πληθυσμιακά, το «βαστάτε να κρατήσουμε το χωριό μας», που οδηγεί αυτομάτως στο συμπέρασμα ότι ως μορφή διοίκησης αφορά μικρές ομάδες, μικρούς πληθυσμούς ανθρώπων, όπου έκαστος γνωρίζει προσωπικά έκαστον! Γι αυτό και η δημοκρατία ποτέ δεν γίνεται να είναι αντιπροσωπευτική, παρά μονάχα άμεση.


Για οποιοδήποτε αντιπροσωπευτικό σύστημα διοίκησης ο όρος «δημοκρατία» επιεικώς είναι αδόκιμος. Οι δυτικοί, με βαθιά την επιρροή της λατινικής, χρησιμοποιούν τον όρο «re-public”, όπου “publicum” η συνάθροιση ανθρώπων, π.χ. στο θέατρο στην αγορά ή και το χωριό το ίδιο, είναι ένα publicum. Αυτό που οι δυτικοί με τον όρο “republic” εννοούν, αντιστοιχεί στο αρχαιοελληνικό «το κοινόν» π.χ. των Κυπρίων , των Θεσσαλών. Γι αυτό και το “democratic” μπαίνει ως επίθετο μπροστά από το “republic”. Διότι η μορφή του κράτους είναι «το κοινόν» (ντεμέκ, λέμε τώρα!) με διοίκηση «δημοκρατική». Το τελευταίο όμως το εξηγήσαμε.

2.      «Δίκαιος» στα λεξικά είναι ο «σωστός – αμερόληπτος – νόμιμος». Το «νόμιμος» έχει εξωτερική σχέση με το «δίκαιος», ενώ τα δύο πρώτα εσωτερική. Δηλαδή: Το δίκαιο πάντα έχει τις ιδιότητες του σωστού και του αμερόληπτου εγγενώς. Αφορά εσωτερικές του υποθέσεις. Ο δε ορισμός του κατά Πλάτωνα, μολονότι θα υποπέσουμε σε σοβαρά λάθη αν πάρουμε τα λεχθέντα του ως θέσφατα, εντούτοις ο ορισμός «δίκαιον εστί ενί εκάστω το προσήκειν αποδιδόναι» είναι στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού, άψογος.

Ο νόμος από την άλλη, βγαίνει από το «νέμω =μοιράζω», που σημαίνει «αυτός που κανονίζει τη νομή =τη μοιρασιά». Έτσι λοιπόν διαπιστώνουμε ότι ο νόμος δύναται να χρησιμοποιήσει το δίκαιον ως εργαλείο μοιρασιάς, αλλά δεν είναι και απαραίτητο!!!

Συνεπώς, επειδή η δικαιωσύνη αποτελεί την ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας, ο δικαστής συμφώνως με την ετυμολογία του λειτουργήματος του, οφείλει και υποχρεούται να απονέμει το δίκαιον και ΟΧΙ να ετυμηγορεί κατά νόμο!
Να λοιπόν άλλη μια συστημική στρέβλωση, η οποία περνάει απαρατήρητη λόγω ανύπαρκτης παιδείας και δει της σε βάθος εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας. Διότι οι λέξεις εκφράζουν τις σκέψεις. Χωρίς λεξιλογικό πλούτο, η έκφραση της σκέψης καθίσταται ασαφής, θολή αόριστη με συνέπεια την αδυναμία επικοινωνίας των μελών της κοινωνίας. Με αποτέλεσμα, αυτό που βλέπουμε. Έναν όχλο, μια μάζα «ανθρώπων».

3.      ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την πλέον βάναυσα βιασμένη έννοια της ανθρώπινης διάνοιας! «ελευθερία» = «ελεύθειν έρω» δηλαδή κινούμαι κατά που με τραβάει, με έλκει. Έχει χυθεί τόνους το μελάνι περί αυτής και κυρίως αν όντως ο άνθρωπος είναι ελεύθερος ή όχι.

Δεν χρειαζότανε! Η ελευθερία –για να μιλήσουμε μαθηματικά, είναι αξιωματικός όρος. Δηλαδή αυτοπροσδιορίζεται. Τον αν όμως ο άνθρωπος την έχει ή όχι, αυτό είναι θεώρημα και ως τέτοιο επισείει απόδειξη. Απόδειξη: Για να μπορείς να κινείσαι προς τα ‘κει που σε έλκει, δεν πρέπει να έχεις εμπόδιο, ή αν υπάρχει, να μπορείς να εξουδετερώνεις την αντίρροπη επίδραση του.
Λοιπόν, ο άνθρωπος πριν καν ακόμα γεννηθεί βρίσκεται ΥΠΟ το κράτος (βλέπε ανάλυση) της ΑΝΑΓΚΗΣ. Μας το ‘χει πει προ πολλού ο Θαλής με το «ισχυρότατον ανάγκη· κρατεί γαρ πάντων». Ανάγκη τροφής και οξυγόνου, αλλιώς μετοίκηση στον κόσμο του Άδη οριστικά και αμετάκλητα.

Άρα για όσο διάστημα ο Homo Sapiens Idiotus ελέγχεται από την ανάγκη, θα τον παγιώνει, θα τον ακινητοποιεί σε φυσικό και πνευματικό επίπεδο, ποτέ δεν θα ‘ναι ελεύθερος. Απλώς θα ‘ χει την ψευδαίσθηση της κίνησης, λόγω idiotus. Σπουδαία ανάλυση περί ελευθερίας στο έργο “Die Philosophieder Freiheit” (η φιλοσοφία της ελευθερίας) του RudolfSteiner. Εξαιρετική!
Δεν έχω τα λεξικά δίπλα μου, αλλά αν δεν κάνω λάθος το liberta σημαίνει την ΑΠ-ελευθέρωση, άρα η liberty είναι μια δράση με στόχο, σκοπό την freedom. Ο απελεύθερος εν σχέση με τον ελεύθερο, μάλλον συμπεριφέρεται ως der Libertin = ο ακόλαστος, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό. Η εκτόνωση της καταπίεσης βλέπετε!

 4.      Κράτος. Αναλύθηκε ήδη στο 1). Ανήκει κι αυτή η λέξη στην πλειονότητα των λέξεων που παραποιήθηκε ή διαστρεβλώθηκε το εννοιολογικό περιεχόμενο τους. Η λέξη «κράτος» ταυτίστηκε εννοιολογικά με την δύναμη με την ισχύ, ενώ αυτά αποτελούν ιδιότητες με τις οποίες πετυχαίνει το εννοιολογικό περιεχόμενο της. Της κατάστασης αμεταβλητότητας, δηλαδή της παγιωμένης κατάστασης. Μα τα πάντα ρει, μας λέει ο Ηράκλειτος. Και δεν χρειαζότανε να μας το πει, είναι ολοφάνερο! Άρα το κράτος είναι … αφύσικο!
 

Οι άνθρωποι πρέπει να πετύχουν οπωσδήποτε το άλμα συνειδητότητας (εντάξει sorry, είναι η αγαπημένη μου χλεβοσάτυρα) αν όντως θέλουν να ζουν σε Κοινόν και όχι Κράτος. Ελεύθεροι (με μόνο περιορισμό την ανάγκη της φύσης που φτάνει και περισσεύει για το πνεύμα του Ανθρώπου) και όχι δούλοι του ό,ποιου  συστήματος – μηχανισμού – ιδεολογίας – θρησκείας. Ένα διαφωτιστικό αστείο του AndreasPoppσε μια ομιλία του.

«Ο νυν πρόεδρος της Deutsche Bundes republic (Γερμανίας), είναι πάστορας, η δε καγκελάριος κα Μέρκελ, κόρη πάστορα. Αν το δούμε από την σκοπιά των Αράβων, τότε και η Γερμανία είναι ένα θεοκρατικό κράτος!»

Παιδεία; Του πνεύματος; Επικίνδυνο πράγμα για το Satusείτε λέγεται United States, είτε λέγεται Deutscher Staat, είτε όπως θέλει. Θανάσιμα επικίνδυνος εχθρός του. Γιατί λοιπόν αναρωτιούνται οι Goin‘ Throug «που είναι η παιδεία σας, που είναι η υγεία σας κύριοι υπουργοί, γαμώ τα υπουργία σας» !!! Προφανώς δεν καταλάβανε!

Ας πω και κάτι για τον εξόχως διαβρωτικό μηχανισμό ενός Κοινού ή Κράτους ή Πολιτείας. Το χρήμα! Στην τελική το χρήμα ετυμολογικά σχετίζεται με την χρήση. Είναι ο μηχανισμός, το εργαλείο, δια του οποίου κάτι –αγαθά ή υπηρεσίες, καθίστανται χρηστικά για το κοινόν, την κοινωνία. Στην πράξη όμως, αυτό καθ’ εαυτό, είναι απλώς ένα ζωγραφιστό χαρτάκι και τίποτε άλλο. Κάποιοι μας το μοστράρουν στη μούρη μας παραμυθιάζοντας μας για την όποια δήθεν αξία του, κι εμείς συμφωνούμε, αποδεχόμαστε και πειθόμεθα ηλιθίως.

Η μόνη του χρήματος αξία πραγματική, εκ του πράγματος που αυτό καθ’ εαυτό είναι, έγκειται στο μελάνι και τον πάπυρο από τα οποία αποτελείται. Όλα τ’ άλλα υπάρχουν μονάχα στο «μυαλό» και στην απληστία του «ανθρώπου».

To διαβάσαμε στο terra papers