Απώλεια ..

 Ένα παράξενα γοητευτικό τραγούδι, μέσα στη σκοτεινή μελαγχολία της πολύ ιδιαίτερης ατμόσφαιράς του. Ως αφυπνιστική μελωδική δόνηση που διαταράζει τον βαθύ ύπνο, ο οποίος συχνά δεν διαφέρει και πολύ από τον θάνατο.

 Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί κι ένα είδος "άσπονδης" αφιέρωσης. Έτσι όπως προεκτείνουμε το μήνυμά του προς όλες τις κατευθύνσεις της καθημερινότητας μέσα στην ανελέητη πάροδο του χρόνου.

Σε αυτούς που παραδόθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη ή με πένθιμες δικαιολογίες σε ψυχαναγκαστικά, εκβιαστικά αφηγήματα και ιστορίες για ανεγκέφαλα υποκείμενα. Που πρόδωσαν τον εαυτό τους οδηγούμενοι σε αδιανόητες σε βάρος του επιλογές, που πρόδωσαν τους συνανθρώπους τους, ακόμη και τα ίδια τα παιδιά τους. Για να απολέσουν την ίδια τη ζώσα πνοή τους, καταντώντας ζωντανοί-νεκροί. Που πιστεύουν οτιδήποτε δεν βλέπουν κι αγνοούν πεισματικά τα μάτια τους. Που πίστεψαν και πιστεύουν ότι ο κόσμος αλλάζει με προσευχές, ευχολόγια και ψηφοφορίες πιο σωστά φαρσοκωμωδίες. Υιοθετώντας το βλέμμα του ολιγόμυαλου αγελαίου ζώου και το πνεύμα του αυτόχειρα, ή την συμβιβαστική "οσφυοκαμψία" του "εγώ το θύμα", από τους πιο δημοφιλείς ρόλους μέσα στις κοινωνίες-ταφόπλακες της ανεξαρτησίας του ανθρώπου. Που οι συνειδήσεις τους ενίοτε αποτελούν ανάλογα μεγέθη, ή ποσά, με τις χαντρούλες, τα βραχιολάκια και παρεμφερή "δωράκια" τα οποία πρόσφεραν οι "πολιτισμένοι" κατακτητές στους ανυποψίαστους ιθαγενείς. Μέχρι να τους κλέψουν τα πάντα, την ίδια τους την ύπαρξη και να τους εξαλείψουν.  Που υπεραμύνονται της πολύπτυχης εθελούσιας δουλείας τους και της κακομοιριάς που τη χαρακτηρίζει, αυτή την αξιοκαταφρόνητη ευπιστία και απαξιωτική παθητικότητα. Που επιλέγουν παθητικά τα ψέματα γιατί διδάχτηκαν από πολύ νωρίς  να δαιμονοποιούν, να αποστρέφονται τις αλήθειες. Με την πραγματικότητά τους να ξεπέφτει σε μονόδρομο εντός του σύμπαντος των άπειρων πιθανοτήτων. Που νιώθουν ανακούφιση με τη μετριότητα ή ανικανότητα των ηγετών τους, ως αδιάψευστου καθρέφτη των εαυτών τους. 

Ένα ράπισμα με νότες και στίχους σε όλους όσοι πείστηκαν να ανακηρύξουν τη μιζέρια σε και τον διαρκή Φόβο σε αρετή και σωφροσύνη. Που συμβιβάστηκαν με την ακινησία και τον βαθύ λήθαργο της δήθεν "ασφάλειας". Κι όσοι έχουν διατηρήσει έστω και στοιχειώδη επίγνωση ίσως να διαπιστώνουν έντρομοι πλέον ότι η πολυπόθητη "ασφάλεια" δεν υπήρχε παρά μόνο ως ευλύγιστο εργαλείο ελέγχου αναλώσιμων μαζών. Αλλά ακόμη κι όταν συναντήσουν μια ρωγμή απ' όπου περνάει το φως, τους βλέπεις να βιάζονται να καλύψουν το πρόσωπο και την καρδιά. Γιατί; Ίσως γιατί γαλουχήθηκαν μέσα στο σκοτάδι, επιτρέποντάς του να κερδίσει τα μέσα τους.. 

 'Οχι άλλες δικαιολογίες, τόσο για τον εαυτό μας -πρώτα και με επιθυμία μάλιστα επανακάλυψής του- όσο και για λογαριασμό των άλλων με τους οποίους μας λένε ότι "οφείλουμε" να μάθουμε να συνυπάρχουμε. Όμως εμείς ενδιαφερόμαστε για τους ζώντες ανθρώπους γύρω μας και για το πώς μπορεί πραγματικά να γίνει καλύτερος ο κόσμος γι' αυτούς κι εμάς, όχι για τα πτώματα που -είτε το ξέρουν είτε όχι- βρίσκονται και σε μη αναστρέψιμη αποσύνθεση..

Ο Ένοικος...