ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2025

Mια βαρυσήμαντη δήλωση και μια απάντηση μέσω "αλήτικων ήχων" ...

 

Αρχηγός βρετανικού Γενικού Επιτελείου, Σερ Ρίτσαρντ Νάιτον: «Οι κόρες και οι γιοι μας θα θυσιαστούν σε πόλεμο με την Ρωσία» και στο youtube: https://www.youtube.com/shorts/ntOpCrQC7ls?feature=share ... 

Υποθέτουμε ότι... ρίγος "πατριωτικού χρέους" και "ιερή ανατριχίλα" πρέπει να διέτρεξε τις ραχοκοκαλιές των "υιών" και "θυγατέρων" και των γονιών τους...Μάλλον όχι των τέκνων των κυβερνούντων και των ελίτ αφεντικών τους, που τέτοιες δηλώσεις τους διασκεδάζουν μέχρι δακρύων από τον γέλωτα...Τα...στοχοποιημένα νιάτα της Βρετανίας (όπως και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών μελών του NATO) , αν ενημερώνονται για τα τεκταινόμενα εντός κι εκτός της (άρρωστης) Γηραιάς Ηπείρου και δεν νοιάζονται μόνο για το football, ίσως εισέπραξαν αυτή τη δήλωση σε συνδυασμό και με μια άλλη "υψηλόβαθμη δήλωση", παρόμοιων συχνοτήτων τρόμου: Η Ευρώπη ίσως έζησε το τελευταίο ειρηνικό καλοκαίρι" (Γερμανός Υπουργός Άμυνας Μπόρις Πιστόριους), ενταγμένες σε αυτό το γενικότερο πλαίσιο: Deals & dealers  κι οπότε:   "ΣΤΑ ΟΠΛΑ"!


Αν λοιπόν είμαστε στη θέση των "γιων" ή "κορών" της πάλαι ποτέ ένδοξης "βρετανικής αυτοκρατορίας"... Ίσως..μέσα στο γενικότερο πνεύμα γενικότερης παράνοιας αυτών των διαταραγμένων βαθιά καιρών (εγκλεισμών λόγω "αόρατων εχθρών" και υποχρεωτικοτήτων σε πειραματικές ιατρικές πράξεις, ως crash test και συγχρόνως εφαλτήριο επελαύνουσας ψηφιακής τυραννίας και άκαμπτης επιβολής κίβδηλων αφηγήσεων)... ίσως να μας έρχονταν αυθόρμητα στο μυαλό, εν μέσω "σαλταρισμένων" συνειρμών, κάποια punk στιχάκια από τα' 70ς:  
" There's no point in asking, you'll get no reply / Oh just remember I don't decide / I got no reason it's all too much....We' re vacant..."
 
ΑΠΟΡΙΑ: Είναι όντως τόσο "vacant" (κενοί) οι νέοι και οι οικογένειές τους, και όχι μόνο στο U.K., που αυτοί οι οποίοι υποτίθεται ότι ξέρουν καλύτερα από τους αναλώσιμους ανθρώπους το "καλό" τους, μπορεί να τους ... "γεμίσουν" με ό,τι επιθυμούν οι ίδιοι και τα συμφέροντα τα μεγάλα... Είναι...??? 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου