ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 5 Απριλίου 2023

"Θου, Κύριε, Φυλακήν Τω Στόματί Μου"


Καταραμένες λέξεις! Σατανικές οι προοπτικές τους! 

"Θου, Κύριε, Φυλακήν Τω Στόματί Μου"! Ο Αόρατος Κύριος μέσω των ιερέων του (Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, για παράδειγμα, και με την τεχνητή νοημοσύνη ως νέο μεσσία...) "έχει ευλογήσει" μια "φυσική τάξη" για τα λασπανθρωπάκια του που τέτοια "βλασφημία" την διασαλεύει! Αλίμονο στους δούλους θεού κι επί λεηλατημένης Γης εκπροσώπων του αν οι ταπεινές μάζες ξεχάσουν ποια είναι η θεάρεστη και χουντάρεστη θέση τους και φαντασιώνονται ανίερες καταστάσεις. Που συνεπάγονται κάποια νοήματα, όπως τα "ξερνούν" κάποιες φράσεις και λέξεις αιρετικές, απόβλητες, δαιμονοποιημένες. Είναι σαν απρόβλεπτες εστίες φωτιάς μέσα στο Πανοπτικόν Σύστημα...

Απορούν, σκιάζονται και "βραχυκυκλώνουν". Τα κάθε παραλλαγής κι ετικέτας ιερατεία, oι φανατικά θιασώτες της "αποψίλωσης πληθυσμών", οι αφέντες, οι μονάρχες, οι άρχοντες και οι πολιτικοί επόπτες τους, οι εμπνευστές των αστικών φυλακών των 15 λεπτών, οι διαφημιστές των τεχνοσκουπιδιών, "λαμπιονιών" και γκάτζετς, οι σπόνσορες των πρέποντων θεαμάτων και των εγκεκριμένων νορμών, οι προπαγανδιστές και κατασκευαστές των σωματικών δηλητηρίων και των νοητικών μπλακ-άουτ, οι κομματάρχες και οι έμποροι έτοιμων συνταγών κονσερβαρισμένου βίου και διασποράς αντι-νόησης, οι μπάτσοι και οι νομοθέτες στην υπηρεσία ελίτ και συνεργατών, οι χαφιέδες και οι σπιούνοι, οι δειλοί και οι γεννημένοι υποταγμένοι, το σταρ σύστεμ και οι ποδοσφαιρικές αρένες, οι οπαδοί και οι κομματικές αγέλες, οι βολεμένοι και οι θυματοποιημένοι, οι φιλήσυχοι μέχρι εξόντωσής τους νοικοκυραίοι, οι ζώσες εκφράσεις του "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" σε όλες τις παραλλαγές και οι απελπιστικά ελλειμματικοί σε φαντασία, οι διόλου σπάνια καθολικά αμόρφωτοι ασχέτως ανώτερης εκπαίδευσης και περγαμηνών (και με έμφυτη σχεδόν απέχθεια προς τις αλλαγές μέσω αυτοδημιούργητων διαδικασιών διαρκούς μόρφωσης του εαυτού), οι σε μυαλό και πράξη ανελεύθεροι, οι ευθυνόφοβοι και όλοι όσοι φοβούνται και τη σκιά τους. Ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την σκλαβιά των σκιών του πλατωνικού σπηλαίου, οι οποίες εκλαμβάνονται ως μοναδική κι άρα παγιωμένη πραγματικότητα...

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΟΥ: Μια φράση βασίλισσα στη θεωρία αλλά πένητας στην πράξη, ως προς το μέγεθος σε κοινωνικοπολιτική εξαργύρωση του αστείρευτου πλούτου που περιέχει από τη φύση της πνευματικής της μεγαλοπρέπειας... Που προϋποθέτει πνευματική ελευθερία η οποία με τη σειρά της προϋποθέτει σύγκλιση ατομικού και συλλογικού συμφέροντος, μέσω και-γιατί όχι; διεργασιών αυτοδιαχείρισης με ανάλογες στην πράξη δομές και με εμφανές το κοινωνικό πρόταγμα. Που εκλύει φωτεινά ανθρώπινα ερεθίσματα , χωρίς όμως να ισοπεδώνει την εξέχουσα αξία της ατομικότητας, την ελευθερία της  σκέψης της και τις εναλλακτικές της ιδέες. Χα! Αυτό κι αν είναι βόμβα στα σάπια θεμέλια μιας ολέθριας και βαθιά άρρωστης κοινωνικής οργάνωσης και πολιτισμικής παράκρουσης της τσιμενταρισμένης-αυτοματοποιημένης ζωής των σε επιθανάτιο ρόγχο καιρών μας....

Και φυσικά οι "δημοκρατικές εκλογές" ουδεμία σχέση δεν έχουν με τέτοιες "καταραμένες λέξεις". Μέσα σε απόλυτα ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα πλαίσια, όπου τα "ζαλισμένα κοπάδια" νομίζουν ότι συμμετέχουν στη διακυβέρνησή τους (το μεγαλύτερο ΑΝΕΚΔΟΤΟ όλων των εποχών!) ενώ στην ουσία καθοδηγούνται από τους "ποιμένες" και παρακολουθούν αποχαυνωμένα τις εξελίξεις αντί να τις καθορίζουν. Εν μέσω απαγορεύσεων στις ερωτήσεις επί παντός επιστητού, στην απόκτηση γνώσεων, στην πρόσβαση στην Πληροφορία κι επεξεργασία αυτής, στη διατύπωση των σωστών και καίριων ΕΡΩΤΗΣΕΩΝ...

Κι όπως είχε γράψει, τόσο εύστοχα ως προς το "προφητικό άλμα" της φαντασίας του,  κι ο Άλντους Χάξλεϋ: "Αυτό που ήταν τρομακτικό και βασάνιζε τους ανθρώπους στον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο", δεν ήταν το ότι γελούσαν αντί να σκέφτονται. Είναι που δεν ήξεραν γιατί γελούσαν και για ποιο λόγο και γιατί είχαν ξεχάσει να σκέφτονται"...

Όμως...δεν φτάνει να σκεφτόμαστε για να υπάρχουμε...Επιβάλλεται να αμφισβητούμε τους πάντες και τα πάντα!

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου