ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 14 Μαρτίου 2021

" Οι φοιτητές παίρνουν τη ζωή τους πίσω: Λένε «όχι» στο lockdown και κάνουν «δια ζώσης» διάλεξη στο γρασίδι του ΑΠΘ "

(Σχόλιο: Αυτά είναι! Κάθε αλλαγή, και η πιο φρέσκια πνοή ζωής, ξεκινά από τα νιάτα! Για να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα του εξόφθαλμα χυδαίου κυνισμού, των εξόφθαλμα παθολογικών κι επικίνδυνων ψεμάτων για τη δημόσια υγεία και ευημερία, του μισανθρωπισμού, της πασιφανούς εχθρικότητας για τη ζωή και την ορμή της, τη λαχτάρα της για μάθηση και τις αιώνιες χαρές της! Από πότε η"θεραπεία" και "λύση" είναι τρισχειρότερη κι απείρως φονικότερη από το "πρόβλημα", από πότε επαναλαμβανόμενα διαδοχικά και αποδεδειγμένα τραγικά σφάλματα μας κάνουν το "σωστό"; Και γιατί η Λογική να δεχθεί να αλωθεί από το Παράλογο, επειδή έτσι το θέλει μια κακοποιός Ελίτ κι εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα και τις χουντολάγνες ατζέντες της;)

Πίσω παίρνουν τις ζωές τους οι φοιτητές, οι οποίοι έχουν παραμείνει εδώ και έναν περίπου χρόνο (με εξαίρεση ένα διάστημα ενδιάμεσα) εκτός αιθουσών.

Φοιτητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης διοργάνωσαν δια ζώσης διάλεξη στα γρασίδια της Φιλοσοφικής στέλνοντας το μήνυμα πως «το πανεπιστήμιο ανήκει στους φοιτητές».

Οι φοιτητές αψήφησαν τις κυβερνητικές απαγορεύσεις και πραγματοποίησαν δια ζώσης διάλεξη υπό την παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης στο campus.

Η διάλεξη από δικηγόρο και υποψήφιο διδάκτορα της Νομικής στο Ποινικό Δίκαιο είχε θέμα «Εισαγωγή στο Ποινικό Δίκαιο & στη Θεωρία της Ποινής» και, όπως αναφέρουν οι φοιτητές, μέσω της διάλεξης «στείλαμε το μήνυμα πως το πανεπιστήμιο ανήκει στους φοιτητές και τις ανάγκες τους» και το μήνυμα «να γίνουμε φοιτητές ξανά».

Παράλληλα, οι φοιτητές κατήγγειλαν την παρουσία αστυνομικών δυνάμεων μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου, δίπλα στα γρασίδια φιλοσοφικής όπου διεξαγόταν η διάλεξη. «Τους κάναμε ξεκάθαρο: δεν έχουν θέση στις σχολές μας!» αναφέρουν σε σχετική ανακοίνωση και προσθέτουν:

«Η πολύμορφη δραστηριότητα, η ζωντανή παρουσία των φοιτητών είναι που μπορεί να εμποδίσει στη πράξη την εφαρμογή του νέου απαράδεκτου νόμου Κεραμεως - Χρυσοχοΐδη, είναι αυτή που απαντάει στη καταστολή. Συνεχίζουμε τη πλούσια δραστηριότητα των συλλόγων! Επιστρέφουμε στα πανεπιστήμια μας».

Να σημειωθεί πως η διάλεξη διοργανώθηκε μετά από σχετική απόφαση του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής.


Το διαβάσαμε ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου