ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2020

Είναι αυτή η αντιεξελικτική παγίωση το παρόν και μέλλον των ανθρώπινων πλασμάτων;

Ο κύκλος των χαμένων ποιητών φαίνεται πως τελικά τετραγωνίστηκε


Πώς είναι δυνατόν;

Γίνεται να είναι αυτό το πεπρωμένο σου άνθρωπε!;; 

Πού είναι η διαίσθησή σου σε συνεργασία με τη χρήση των ανώτερων νοητικών λειτουργιών;

Δεν είναι συμβατές με την εξέλιξη του είδους μας αυτές οι "έξυπνες πόλεις" - στάνες, οι αποστειρωμένες γυάλες μιας κίβδηλης ασφάλειας που τα χνώτα της μεταφέρουν οσμή θανατίλας ενώ βρισκόμαστε ακόμα στη ζωή, αυτές οι ψηφιολάγνες χοάνες πνεύματος και ψυχής, οι τεχνολογικές υπερπαγίδες ψηφιακής καταγραφής και ολοκληρωτικής εποπτείας των κοπαδιών, τα σφαγεία μεγάλων και μικρών αναλώσιμων "κρεάτων". Τα οποία και δυστυχώς φαίνονται να κοιμούνται με ανοιχτούς οφθαλμούς, μέσα στη μακαριότητα της παρεχόμενης "προστασίας". Αυτής που προσφέρουν πεινασμένοι για κατανάλωση εκπομπών Φόβου και για  έλεγχο -κι ενίοτε ικανοί για χύσιμο ποταμών αίματος - ιδιοκτήτες ποιμνίων. 

Αυτή η αόρατη Υπέρτατη Αρχή πίσω από όλους τους  αχυράνθρωπους του πολιτικού θεατρινισμού και της ψευδοεπιστημονικής αγυρτείας, που ξερνάει δηλητήρια μέσα στην καρδιά και το σώμα εκατομμυρίων στόχων. Και που τόσο καλά γνωρίζει  τις ψυχολογικές τεχνικές και στομφώδεις αφηγήσεις για να σκεπάζει με σάβανα καθησυχαστικής μιζέριας, μικροψυχίας και εθελοδουλίας τις επιθυμίες και τα όνειρα των κρατουμένων αυτής της κοσμοϊστορικά πρωτοφανούς φυλακής.

Οι μάσκες πέφτουν μέρα με τη μέρα επιδεικτικά μπροστά σε μυριάδες αποσβολωμένα βλέμματα που καλύπτουν τα δικά τους ανθρώπινα χαρακτηριστικά με μάσκες και θρέφονται με παράνοια. "New normal", ναι, αλλά τίποτα δεν θα είναι πια φυσιολογικό στο πλανητικό θέατρο του εύηχου για ά-νοες Αφύσικου.

Η αλήθεια δεν είναι πια κρυμμένη, δεν ήταν ίσως ποτέ.. Οι άνθρωποι επιμένουν να κρύβονται από αυτήν! 

Κι ένα παιδάκι τρέχει με την αθωότητα της ηλικίας, στο προαύλιο του σχολείου διάπλασης "σκεπτόμενων κι ελεύθερων πολιτών", προσπαθώντας να παίξει στο διάλειμμα, μα και ανασαίνοντας παράδοξα και μουσκεύοντας το πανί στο προσωπάκι του, με την άγρυπνη ματιά του πιστού στην ολοκαίνουρια κανονικότητα δασκάλου πάνω του.

Ο κύκλος των χαμένων ποιητών φαίνεται πως τελικά τετραγωνίστηκε !

Ο Ένοικος...

-πηγή άντλησης βίντεο-
Κι ένα μικρό δείγμα απόδειξης ότι αν οι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν το ποιόν και τις διαθέσεις εκείνων οι οποίοι τους θεωρούν κτήμα τους  θα μπορούσαν και να ουρλιάξουν από τρόμο, σαν να έχουν να αντιμετωπίσουν επικίνδυνους ψυχοπαθείς:   Οι ναζί ποτέ δεν ηττήθηκαν - Οι Καναδοί σκέφτονται να ανοίξουν στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους φορείς του COVID 19! - https://crashonline.gr/perierga/1472709/anatrichiastiko-senario-oi-kanadoi-skeftontai-na-anoiksoun-stratopeda-sygkentrosis-gia-tous-foreis-tou-covid-19-ti-mas-thymizei-afto-deite-apokalyptiko-vinteo/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου