ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2020

Περί άρνησης - Ο ανατριχιαστικός επιθανάτιος ρόγχος του περίφημου Δυτικού Πολιτισμού

(Διορθωμένο και εμπλουτισμένο σε σχέση με την αρχική δημοσίευση)


Δεν είμαι αρνητής για την άρνηση. Αυτό θα σήμαινε ότι αρνούμαι να λειτουργώ ως έλλογο ον, ως φορέας φαιάς ουσίας με περιεχόμενο που δεν μοιάζει με την τροφή των συμπαθών αμνών, αυτό θα σήμαινε ότι είμαι ένα τέρας εγωισμού αν θέλεις, ένας ισχυρογνώμων ξερόλας, για να μην πω βλάκας με κορώνα.

Αρνούμαι όμως αντιλήψεις και νοοτροπίες που επιφέρουν συγκεκριμένες συνέπειες και θεωρώ κρίσιμης σημασίας το γεγονός να μην συντελούν στην παγίωση συγκεκριμένων καταστάσεων και "θέσφατων" συνθηκών επί του ατομικού και συλλογικού βίου. Μάλιστα με δογματικό ζήλο και παντελή περιφρόνηση ειλικρινούς δημοκρατικού διαλόγου με σοβαρούς εμπλεκόμενους κοινωνικούς κι επιστημονικούς φορείς διαφοροποίησης και διαφωνίας. Καταστάσεις δυσχερείς για μια ισορροπημένη ζωή μέσα σε μια κοινωνία που θα όφειλε, υποτίθεται, να μεριμνά για την πνευματική ισορροπία, για την ψυχοσωματική υγεία και για την υλική ευημερία των μελών της. Τα οποία αποδεικνύει έμπρακτα ότι σέβεται, ακόμη και ... σε επίπεδο έστω τήρησης στοιχειωδών προσχημάτων...

Αρνούμαι να μου στερούν το δικαίωμα της όποιας άρνησης με επιχειρηματολογία, που τροφοδοτείται από την αγωνία μου για μια ισορροπημένη ζωή και οι σκέψεις μου και ο ειρμός τους, η ίδια η υπόστασή μου, να κρίνεται σκόπιμο να κατατάσσονται από τους "επιτηρητές του new normal" σε υλικό για τη χωματερή της ψηφιοποίησης και επιβαλλόμενης ανυποληψίας.

Αρνούμαι να μου φοράνε ένα πέπλο αορατότητας και να με διατάζουν να προσαρμοστώ σε αυτήν. Γιατί είμαι εδώ. Κάνω όνειρα και κερδίζω ή χάνω φίλους, ερωτεύομαι, απογοητεύομαι, ανακαλύπτω νέες μουσικές με εφηβική λαχτάρα, τραγουδάω στο μπάνιο και στο δρόμο και όπου συχνά βρίσκομαι στιχάκια από αγαπημένα τραγούδια, δίνω και παίρνω προσπαθώντας να μην απομυζώ, διαβάζω και αποκοιμιέμαι με το βιβλίο στα χέρια και τα γυαλιά στη μάπα, χαμογελάω και παρηγοριέμαι μερικές φορές με μια καλή κουβέντα και πολύ περισσότερες με μια  αγκαλιά από τους αγαπημένους μου. 

Οι κοινωνιοπαθείς άλλωστε δεν απεχθάνονται την ανθρώπινη επαφή και τους λείπει η συνείδηση, ως βασικό σύμπτωμα της ασθένειάς τους; Υπάρχει επιστήμονας, σε πόστο ευθύνης σημαίνουσας, που θα σύσταινε ποτέ σε γονείς να μην φιλάνε και να μην αγκαλιάζουν τα ήδη επιβαρυμένα ψυχολογικά παιδάκια τους, λόγω όλων αυτών των πρωτοφανών καταστάσεων που βιώνουμε όλοι, μέσα στη θαλπωρή του σπιτιού τους; Όπου οι τρομαχτικοί θόρυβοι των καιρών μπορούν να εισβάλουν μέσα από την ανοιχτή τηλεόραση. Aρχικά. Σύντομα (ήδη συμβαίνει σε Αυστραλία, ΗΠΑ, Αγγλία και αλλού) θα μπορούνε να σπάνε και την πόρτα του οικογενειακού ασύλου για να ελέγξουν αν τηρείται κατά η γράμμα η νέα κανονικότητα, και μόνο στην υποψία ή με την "πληροφορία" κάποιου "υπεύθυνου" (η λεκτική αναβάθμιση του όρου "χαφιές") γείτονα. Και να προχωρούνε ακόμα και σε συλλήψεις γονέων μπροστά στα παιδιά τους. Οι οποίοι ίσως αρχίσουν και να μετανιώνουν που τα έφεραν σε έναν τέτοιας

"ποιότητας" και τέτοιου κυρίαρχου συστήματος αξιών κόσμο...

Αρνούμαι η γνώμη μου να μην θεωρείται καν άξια λόγου ύπαρξης από τα διευθυντήρια και τα κέντρα λήψης αποφάσεων, η τύχη μου να  αποφασίζεται ολοκληρωτικά ερήμην εμού, η καλή μου υγεία να γίνεται αφορμή στέρησης των πολύ πιο πολύτιμων θεμελιωδών ελευθεριών μου. Θεωρώ πολύ υποτιμητικό  να μου αμφισβητείται εμφανώς η ικανότητα να λαμβάνω γενικώς όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας του εαυτού μου και των άλλων, όταν αυτό αποδεικνύεται αναγκαίο. Άλλωστε, αν έπραττα το αντίθετο (ο οποιοσδήποτε) με μόνο κριτήριο το σύνδρομο της άρνησης χωρίς κρίση και υπευθυνότητα, τότε ίσως αυτό αποδείκνυε και υφέρπουσα ψυχασθένεια. Οπότε ένας καλός ψυχίατρος με την πρέπουσα και με το στανιό συνταγή θα ήταν ίσως μια θετική και υποχρεωτική εξέλιξη ;  (κι ας μην το παραδέχεται ο ασθενής, μέχρι να "ηρεμήσει" με τη βοήθεια της χημείας)

Έχω όμως την έντονη αίσθηση ότι, σε όλη αυτή την πολύμηνη ακολουθία αφηγήσεων και πεπραγμένων, δεν είμαι εγώ ανισόρροπος, ο επίφοβος ψυχάκιας εδώ...

Αρνούμαι να ζω μέσα σε ένα κολοσσιαίο ενισχυτή φόβου και άγχους και μόνιμης ανασφάλειας (με μοναδική θεραπεία, όπως ακούμε σε καθημερινή υπνωτική βάση, ένα αμφίβολης αποτελεσματικότητας δυνητικό εμβόλιο), καθώς και κοινωνικών αυτοματισμών που παραπέμπουν σε συμπεριφορές κοινωνιοπαθών ή ατόμων με ανησυχητικά, νεοαποκτημένα ψυχολογικά προβλήματα. Δεν είναι υγιές και καθησυχαστικό να υπάρχω μέσα σε μία ιατρική διάγνωση με πολλά γκρίζα σημεία και ασαφείς τοποθετήσεις. Και να μην μπορώ καν να αναρωτηθώ δυνατά. Και κυρίως να μοιάζει πια αδύνατο να εισακουστώ και να λάβω σαφείς και υπεύθυνες απαντήσεις από αυτούς που πήραν τις αποφάσεις για το τι είναι αρρώστια και τι αποτελεί θεραπεία της και να αντιμετωπίζομαι σαν παρίας αν θέλω να μάθω και να επεξεργαστώ με σύνεση όλες τις απόψεις και όλα τα διαθέσιμα στοιχεία από όλες τις πλευρές. Για κρίσιμα θέματα που έχουν άμεση σχέση με τη ζητούμενη ισορροπία που έλεγα, ό,τι τελικά κι αν σημαίνει ο πληθωρικός αυτός όρος. Και αν χρειαστεί να λάβω και υπογεγραμμένες διαβεβαιώσεις, των καθ ύλην αρμόδιων και ειδικών, για την ασφάλεια και αξιοπιστία διαδικασιών και αναγκαιοτήτων που επηρεάζουν σε καθοριστικό βαθμό τη ζωή μου. Και την ομαλή συνέχεια της, ποικιλοτρόπως θα έλεγα.  

Αρνούμαι να πιάνω τον εαυτό μου κακοπροαίρετο και καχύποπτο χωρίς σοβαρή υπαρκτή αιτία και απλά και μόνο γιατί αυτοϊκανοποιούμαι με έναν τόσο ηλίθιο και συχνά επιβλαβή για μένα και τους άλλους τρόπο. Αλλά αρνούμαι και να θεωρούμαι παντελώς άσχετος ή παθητικά αδιάφορος επί παντός επιστητού, κυρίως για καθετί που έχει άμεση σχέση με την ισορροπία της ζωής, του σώματος, του μυαλού και της ψυχής μου. Εμένα και όλων όσων θεωρώ ότι έχω λόγο να τους σέβομαι, πρωτίστως.

Η δαιμονοποίηση της έκφρασης, η συστηματική φίμωση στομάτων και το κυνήγι μαγισσών αποτελούσαν ανέκαθεν το πιο ισχυρό σημάδι πνευματικής κατάπτωσης και οπισθοδρόμησης και εκφυλισμού της ανθρωπότητας...

Ανατριχιαστικός ο επιθανάτιος ρόγχος του περίφημου Δυτικού Πολιτισμού, των αγώνων για την κατάκτηση ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, αδικαίωτο το ποτάμι χυμένου αίματος μέσα στις δίνες της ανθρώπινης ιστορίας. 
Και ίσως σε κάποιο ρευστό πεδίο πραγματικότητας, ο Νίτσε χαμογελά με πικρία που αυτός βρήκε καταφύγιο στην τρέλα και οι Χάξλεϋ  και  Όργουελ μονολογούνε συγχρονισμένα: "τους τα' χαμε πει, τους είχαμε προειδοποιήσει...". Ενώ ο Ιονέσκο ξεσπάει σε τρανταχτό νευρικό γέλιο, βλέποντας τα στοιχεία, τις συλλήψεις και τις τεχνικές του θεάτρου του παραλόγου να αποτελούν μεγαλοπρεπώς τα δομικά υλικά της πραγματικότητας των "ζώντων"...


"O συντομότερος δρόμος καταστροφής ενός ανθρώπου είναι να του αποσπάσεις την αίσθηση νοήματος και ελευθερίας. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτισμούς"

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου