ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 7 Ιουλίου 2020

Συνωμότη και "μάγε" 33 μας... πάρε τα...τρία μας!


(Ένα κείμενο ..."μαγείας". Κάτι σαν ψηλάφηση δυνάμεων που δεν εδράζονται κάπου μακριά, σε κάποιο ουράνιο ή underground playground, όχι δυνάμεις διαταραγμένης, προβληματικής και, το πιο ανιαρό, μεγαλομανούς φύσης. Αλλά που εδρεύουν, έστω κι εν υπνώσει ελλείψει ενεργούς εσωτερικής επικοινωνίας  και δυναμικής αλληλοεπίδρασης του ενός υποψιασμένου με τον άλλον , μέσα στα τόσο κοντινά μα και τόσο μακρινά εδάφη. Της "ανώτερης υπόστασης". Του καθενός.)



33 πολιτικές μαριονέτες κι άλλες τόσες δημοσιογραφικές πόρνες να μιλάνε σαν ρομποτάκια με το ίδιο τσιπάκι, μέσα από οθόνες...
33 κρούσματα σε κάθε Πολιτεία των Η.Ε.Α. (=Ηνωμένες Εταιρείες Αμερικής) και 33 "ηθοποιοί κρίσης" να το παίζουν ψόφιοι μπροστά σε κάμερες καθώς τους αποθέτουν πάνω στα φορεία 33 ασθενοφόρων, που θα τους μεταφέρουν άμεσα στα ασφυχτικά...μισοάδεια νοσοκομεία της κορωνοπαράκρουσης...
33 σερίφηδες και 33 βοηθοί μαζί για να επιβάλουν τη νέα θεσμοποιημένη κανονικότητα σε 33 παραβιάσεις της καραντίνας...
33 μασονικά ποντίκια που σουλατσάρουν μέσα σε 33 "στοές" και αφήνουν τα κουράδια τους πάνω στα σύμβολα και τους μανδύες
"μυστών", υψηλόβαθμων μυημένων και μαθητευόμενων...
33 φορές που εκσπερματώσαμε, παραδομένοι στα εξαρτημένα αντανακλαστικά μιας ανομολόγητης και βιτσιόζας έξαψης, κάθε φορά που ακούγαμε για το 33άρι και τις συνδέσεις του με την κατάντια της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας...
33 εραστές και 33 ερωμένες σε κάθε είδους περιπτύξεις, σε μεγαλειώδη δημόσια ομαδικά όργια έξω από κυβερνητικά μέγαρα, σε 33 πληττόμενες χώρες από τον COVID-33 . Στα συνωμοτικά πλαίσια μαγικής φύσης τελετουργικής παρτούζας εξορκισμού του Κακού των κοινωνικών αποστάσεων  και της δαιμονοποίησης των ανθρώπινων επαφών και της ίδιας της ορμής της ζωής...
33 άρθρα σε 33 εφημερίδες που μιλάνε για επιβολή της τάξης και της ασφάλειας με κάθε μέσο και για την "αναγκαιότητα" εμβολιασμών των υγιών ατόμων...
33 φορές που υψώσαμε το μεσαίο δάχτυλο στα υπνωτικά λόγια των ειδικών "επιστημόνων" και των πολιτικών ηγεσιών που διαχειρίζονται την "υγειονομική κρίση του αιώνα"...
33 φορές που επιδοθήκαμε σε θερμές χειραψίες κι αγκαλιές όλη η παρέα, οι φίλοι σε..."συνωμοτικές συναθροίσεις" άνω των δέκα ατόμων. Και 33 φορές που τσουγκρίσαμε τα ξέχειλα ποτήρια μας από γλυκό πιοτί, φωτεινά χαμόγελα και επαναστατική δίψα για ζωή και τις αιώνιες χαρές της...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου