ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2020

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΣΕ ΑΚΡΙΒΟΘΩΡΗΤΕΣ ΜΑΖΩΞΕΙΣ: " ευχαριστήστε το θεό και τον ατζέντη σας και άντε γαμ...τε!"



(To παραπάνω βίντεο μας το' στειλε αναγνώστρια την οποία και ευχαριστούμε!)

Εφ' όλης της "κινηματογραφικής και τηλεοπτικής ύλης", των stars και producer της, και όχι μόνο!
  Απρόσμενα εκπληκτικός μονόλογος του Ricky Gervais. στην φετινή τελετή απονομής των "Χρυσών Σφαιρών", που θεωρούνται ως προπομπός των Όσκαρ...

Αποσπάσματα:

" Ας ρίξουμε ένα γέλιο εις βάρος σας.
Μπορείτε να δείτε (σημείωση: αφού σατιρίζει εύστοχα την κατάσταση με το συνδρομητικό κανάλι Netflix) την πρώτη σεζόν του After Life...Έρχεται και δεύτερη σεζόν, αφού στο τέλος δεν αυτοκτόνησε όπως ο Τζέφρυ Επστάιν (άμεση σύνδεση με το μέγα σκάνδαλο στις ΗΠΑ που προσπαθούνε με νύχια και δόντια να κουκουλώσουν: Καμάρωσε παγκοσμιοποιημένε υπήκοε τις κεφαλές της "κοινωνίας"..!) Σκασμός, ξέρω ότι είναι φίλος σας, αδιαφορώ....Ήταν μεγάλη χρονιά για παιδοφιλικές ταινίες (σύνδεση: Η "θεόπνευστη" πτυχή μιας τεράστιων διαστάσεων εγκληματικής μάστιγας...

Η Apple όρμηξε στο τηλεοπτικό παιχνίδι με το Morning Show , ένα έξοχο δράμα για την αξιοπρέπεια και το να κάνεις το σωστό. Παραγωγή μιας εταιρείας που έχει εργοστάσια με δουλεργάτες στην Κίνα. Δηλώνετε αφυπνισμένοι αλλά δουλεύετε σεεταιρείες...Απίστευτο !
Apple, Amazon, Disney. Αν ξεκινούσε υπηρεσία αναματαδόσεων το ISIS θα τηλεφωνούσατε στον ατζέντη σας.
Αν κερδίσετε βραβείο απόψε μην πάρετε το βήμα για πολιτικό λογίδριο. Δεν μπορείτε να κάνετε υποδείξεις στον κόσμο. Δεν ξέρετε τίποτα για τον πραγματικό κόσμο. Αν κερδίσετε ελάτε πάνω να πάρετε το μικρό σας βραβείο, ευχαριστήστε το θεό και τον ατζέντη σας και άντε γαμηθείτε! "

 ΕΥΓΕ Ricky !!!

Σύνδεση:  Ricky Gervais Didn't Give A Single Fuck In His Golden Globes Monologue - 'Accept your little award, thank your agent and your god, and fuck off!'

(Κι ένα δικό μας "καλλιτεχνικό ρεπορτάζ"; : Η απονομή των κοινωνικοπολιτικών ΟΣΚΑΡ του 2019)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου