ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

Όταν η χειρότερη όλων Μαφία τιμωρεί παραδειγματικά...

Κάλλιστα συνδέεται το παρακάτω και με αυτά:
Έτσι κι αλλιώς η μεγάλη τεχνο-επιστημονική μαφία δεν περιορίζεται μόνο στον έλεγχο της Eνέργειας! Τα δολοφονικά, ύπουλα, δηλητηριώδη πλοκάμια της φτάνουν στον ακόμα πιο ζωτικό τομέα της Παγκόσμιας  Υγείας (με ένα από τα αγαπημένα της μότο: "ένας θεραπευμένος ασθενής είναι ένας χαμένος πελάτης") Για να συνθλίψει κάθε πρωτοποριακή μέθοδο, επαναστατική καινοτομία, ελπιδοφόρα εξέλιξη υπέρ των καταδικασμένων στο σύγχρονο σκοταδισμό και στην εκμεταλλεύσιμη άγνοια ανθρώπινων πληθυσμών...



" Ο Stanley Meyer είχε εφεύρει το αυτοκίνητο που κινείται με υδρογόνο από την διάσπαση οποιουδήποτε νερού (βροχής, πόλης, θάλασσας, ή ακόμα και χιόνι) σε υδρογόνο και οξυγόνο από το 1985. Η βιομηχανία αν ήθελε μπορούσε να κατασκευάζει από τότε αυτοκίνητα με νερό... Ουσιαστικά το μόνο που κάνουμε είναι να αντικαταστήσουμε τα μπουζί με μία κυψέλη καυσίμου έγχυσης νερού.... Το 1998 υπέγραψε συμβόλαιο με το Υπουργείο άμυνας για να φτιάξει μία ερευνητική εγκατάσταση 30 εκατ. δολαρίων. Πέθανε από τροφική δηλητηρίαση* την επόμενη μέρα... Η ιστορία επαναλαμβάνεται με την ανακάλυψη του Πέτρου Ζωγράφου...**"


 (η εικόνα παραπάνω πάρθηκε από ΕΔΩ)

* σε αυτή την περίπτωση επέλεξαν από το πλούσιο "μενού" τους την "τροφική δηλητηρίαση" του στόχου. Θα μπορούσε να είναι αυτοκινητιστικό ατύχημα, πτώση από ουρανοξύστη λόγω απροσεξίας, αυτοκτονία λόγω ξαφνικής παράνοιας, κόψιμο καρωτίδας λόγω απροσεξίας στο ξύρισμα, θάνατος στον ύπνο λόγω καρδιακής ανακοπής (δεν έχει σημασία αν ο "στόχος" διέθετε γερή καρδιά, αυτή μπορεί να "χαλάσει" ξαφνικά), πέσιμο στο κεφάλι κομματιού από μετεωρίτη κτλ...
 Να σημειώσουμε ότι οι ισχυρισμοί του Meyer  περί  «Κυψέλης Καυσίμου Νερού» είχαν θεωρηθεί απάτη από δικαστήριο τουΟχάιο το 1996, γεγονός που πάντως δεν θα πρέπει να προξενεί έκπληξη όσον αφορά τα συμφέροντα που έχει αποδείξει τόσες και τόσες φορές η "δικαιοσύνη" ότι υπηρετεί...

**Για τον Πέτρο Ζωγράφο ένα πολύ κατατοπιστικό άρθρο: ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ: 220 Volt ρεύματος από νερό!

KAI ΣΑΝ ΕΠΙΛΟΓΟ: Τα πιο τρελά μας όνειρα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου