ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2018

Ο μεγαλύτερος εθισμός...



Κι αν  τελικά "όλη η σοφία του σύμπαντος βρίσκεται μέσα σε έναν κόκκο άμμου"...;

Χμ! Ας κάνω ένα τσιγάρο, συντροφιά μου μέσα σε όλη αυτή την κοσμική απεραντοσύνη, να το σκεφτώ καλύτερα, να...όσο κρατήσουν οι τζούρες...

Κι αν ο Νίτσε είχε δίκιο όταν έλεγε ότι " η ύπαρξη είναι μια πορεία ανακούφισης από τους εθισμούς μας, έλα όμως που οι εθισμοί μας είναι η μόνη ανακούφιση που βρίσκουμε ";

Όχι, όχι! Κανένας εθισμός δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στη μεγαλύτερη εξάρτηση της ανθρώπινης φύσης στα καλύτερά της. Της
εξάρτησης από την έλξη του Μυστηρίου και από τη σύμφυτη ανάγκη για την εξερεύνηση του Άγνωστου. Και με αυτή τη διαπίστωση ή μάλλον τη θύμηση, το νεφέλωμά του Φόβου, που επικαλύπτει την καρδιά και δηλητηριάζει το πνεύμα, αρχίζει να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη...

Αd astra per aspera! - Στα άστρα μέσα από δύσβατους δρόμους! 
Όσο δύσκολοι κι αν είναι κι όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν, γιατί αυτός ίσως να είναι και ο παράγοντας που κάνει την ύπαρξή μας πιο φωτεινή κι εμάς πιο ανθρώπους...

 Έτσι γίνονται οι άνθρωποι αυτό που δεν είναι, το οποίο νόμιζαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους και οι άλλοι για τους ίδιους. Με το να κάνουν όλα όσα νόμιζαν ότι δεν μπορούνε να κάνουν. Κοιτώντας εκεί και αυτά που οι άλλοι δεν μπορούνε ή αμελούν να δούνε ή και φοβούνται να δούνε. - "Homo Aνεμπόδιστος "

(Λέω να επικαλεστώ εδώ και τις συμβουλές του Ένοικου:
" Μη λιποψυχείς. Μην κλείνεις τις στρόφιγγες της διαίσθησης. Μη διστάζεις ν'αφουγκραστείς, ν'αγαπήσεις τους ψιθύρους του Μυστηρίου και να κινηθείς προς το κάλεσμά του. Να συνομιλήσεις και ν'αλληλεπιδράσεις με αυτό. Έτσι κι αλλιώς κολυμπάς μέσα του, βρίσκεται ολόγυρά σου, οι παφλασμοί του αντηχούν επίμονα πάνω στη σχεδία της συναινετικής λογικής σου και των δημοφιλών πεποιθήσεων που σε απομόνωσαν από την ίδια τη Φύση και σε απομάγευσαν. Τη Φύση που πάλλεται στις συχνότητες και απ'τη ρευστότητα του μυστηρίου!
Κι αν, όπως είχε επισημάνει με το δικό του σκοτεινό και γι'αυτό διάφανο τρόπο ο μέγας φιλόσοφος, της Φύσης της αρέσει να κρύβεται, δεν έχεις παρά να τα φυλάξεις και μετά με διάθεση εξερευνητική να πεις "φτου και βγαίνω για σένα". Με ανοιχτά πια τα μάτια. Και να γυρέψεις να βρεις τα ίχνη της. Με θάρρος μα και σύνεση μαζί." -->   Μη διστάζεις ν'αγαπήσεις τους ψιθύρους του Μυστηρίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου