ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2018

Γονείς και παιδιά προσοχή: το να είσαι ο "Ντένις ο Τρομερός" είναι πλέον ποινικά κολάσιμο!


Σσσσσττ! Ησυχία μικροί και μεγάλοι! Βγάλτε το σκασμό και μην ακούγεστε μέσα στα καταθλιπτικά κι ασφυχτικά κουτιά σας -σαν τις "ζωές" σας- που αποκαλείτε πολυκατοικίες, ενώ το "αστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης" είναι σαφέστατα πιο ρεαλιστικός όρος. Πώς; Τα παιδιά σας, ακολουθώντας τα ένστικτα και το κάλεσμα της παιδικής τους φύσης, η οποία και αλυσοδένεται μέσα στα αστικά κι αφύσικα περιοριστικά κονσερβοκούτια που ονομάζετε "σπίτια" και πληρώνετε και φόρους για να συνεχιστεί η κράτησή σας σε αυτά, τολμάνε να θορυβούνε και να είναι ζωηρά; Τολμάνε να παίζουνε, συχνά σαν τρελαμένα, μέσα στους αποπνιχτικούς τοίχους; Πού είναι τα πάρκα, πού είναι οι παιδικές χαρές της προκοπής που γίνονται όλο και πιο δυσεύρετα αγαθά μέσα στα όλο και περισσότερο αποπνιχτικά γκέτο και τις αστικές γειτονιές για το "πόπολο". Εκεί όπου ο αέρας είναι μια μολυσματική σούπα από αιωρούμενα επικίνδυνα σωματίδια και το τσιμέντο αντικατέστησε τις μυρωδιές των λουλουδιών και των ανθισμένων καρδιών και το διαρκές άγχος και "τρέξιμο" για την ικανοποίηση λογαριασμών και χρεών σοδόμισε τον πιο πολύτιμο πόρο του ανθρώπου: τον ελεύθερο χρόνο γενικά και τον ελεύθερο ποιοτικό χρόνο δίπλα στα παιδιά!
Αχ αυτά τα παιδιά "που δεν έχουν όρια", όπως όλοι οι "φυσιολογικοί", πολιτισμένοι, φιμωμένοι, κατηφείς και υποταγμένοι
ανθρώποι. Ή για την ακρίβεια, υπήκοοι. Αλίμονό τους και σε αυτά και στους κηδεμόνες τους, γιατί ενοχλούνται οι νοικοκύρηδες, φιλήσυχοι γειτόνοι και κυρίως εκείνοι που δεν έχουν παιδιά για να καταλάβουν όλα εκείνα τα μαγικά και δύσκολα συγχρόνως που προϋποθέτει κάτι τέτοιο.
- Απίστευτη απόφαση δικαστηρίου: Πόσα θα πληρώνετε όποτε τα παιδιά σας κάνουν φασαρία -
 Σε μια χώρα που γερνάει -κι επιπλέον δεν την παίρνει πια να συνταξιοδοτείται με αξιοπρέπεια- αλλά και χάνει την όποια ψυχή της απέμεινε με γοργότατους ρυθμούς και ο νεανικός πληθυσμός της μεταναστεύει κατά δεκάδες χιλιάδες σε αναζήτηση εργασίας, δυναμιτίζοντας το εγχώριο ασφαλιστικό σύστημα.
 Ασχέτως αν λένε πολλοί, και ειδικά οι πολιτικοί, ότι τα παιδιά είναι το μέλλον ενός τόπου και είναι αναγκαίο οι πολύτεκνες
οικογένειες και κυρίως οι έχουσες πολύ χαμηλό μέχρι ανύπαρκτο σχεδόν εισόδημα, να στηρίζονται από το κράτος, αυτό που ξέρει καλά μόνο να παίρνει και να αφαιρεί βίαια και ποτέ να δίνει, ωστόσο η ανεξάρτητη δικαιοσύνη επιβάλλει πρόστιμα δυσβάσταχτα έως και πολυήμερη μέχρι και πολύμηνη προσωποκράτηση σε πολύτεκνους γονείς. Μήπως αυτό έχει κι επαγγελματικές επιπτώσεις που δοκιμάζουν την ίδια την οικογενειακή συνοχή και επιβίωση; Ο κοινωνικά δυσβάσταχτος λόγος είναι πως τα παιδιά τους παραείναι θορυβώδη και ατίθασα και διαταράζουν τη λεγόμενη κανονικότητα, αλλά αν αυτά είναι ενσαρκώσεις του Ντένις του Tρομερού και της παρέας του και δεν φοβηθούνε ούτε από την απειλή του νόμιμου μπαμπούλα, τότε το επόμενο βήμα ίσως θα πρέπει να είναι το με άδεια των Αρχών και κοινωνικών φορέων ηλεκτροσόκ ή και το νόμιμο και υποχρεωτικό μπούκωμα. Των παιδιών "που δεν βάζουν μυαλό" με δυνατά κι αποτελεσματικά ψυχοφάρμακα, ώστε να γίνουν εξαιρετικής διαγωγής ανθρώπινα φυτά. Και να μπορούν να εργάζονται ακόμα περισσότερες ώρες ξένοιαστοι οι γονείς για να ικανοποιούνται οι αχόρταγες "αγορές". Αλλά και να λειτουργήσει αυτή η "θεραπεία" και προληπτικά -βλ. και πρωτοποριακές εισηγήσεις από τη χώρα των μεγάλων θαυμάτων: Ένα ηλεκτροσοκάκι την ημέρα το προβληματάκι κάνει πέρα!- για το καλό των εννοιών της νομιμότητας, της τάξης και της ασφάλειας του πειραματικού εργαστηρίου με ανθρώπινα πειραματόζωα για τις ανάγκες των εταιρειών και μεθοδεύσεων του 1 άντε 2% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ποιος μας εγγυάται, για τα σχετικά λιγότερο ή πολύ περισσότερο ζωηρά παιδάκια, που ενίοτε τα αποκαλούμε χαριτολογώντας και αντάρτες ή τερατάκια, ότι μεγαλώνοντας δεν θα εξακολουθούν να είναι ανησυχητικά και ύποπτα πλέον "ζωηροί ενήλικες"; Που με την "αξημέρωτη" στάση τους, κατάλοιπο της "αντάρτικης" παιδικής ηλικίας, δεν θα αμφισβητήσουν και δεν θα απειλήσουν τις "κοινωνικές αξίες"  που αναφέρθηκαν πριν;

Διότι: Σ' έναν κόσμο όπου το εξερευνητικό και βαβουριάρικο απ'τη φύση του παιχνίδι της παιδικής ηλικίας αντικαταστάθηκε από έξυπνες οθόνες LED και τα τάμπλετ κολλημένα σαν τεχνολογικές βδέλες σε παιδικά χεράκια -εφόσον διαθέτουν τα χρήματα οι γονείς να τα εξασφαλίσουν και συχνά προτιμάνε να πεινάσουν οι ίδιοι για να μη λείψουν τα "απαραίτητα" στα παιδιά- τόσο για ανήλικους όσο και για ενήλικους η πολιτικά και κοινωνικά ορθή συμπεριφορά και αποδεκτά χαριτωμένη κίνηση οφείλει να είναι αυτή:




Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου