ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2017

Iστορίες του δρόμου...


Oι δρόμοι έχουν σοφία, βρίθουν συχνά από συμβολισμό και επικυρηγμένα (από τους κλειδοκράτορες των κελιών-πόλεων) μηνύματα τοποθετημένα μπροστά στα μάτια όλων! Έχουν, μερικές φορές, αυτό το διαπεραστικό βλέμμα του ασυμβίβαστου εκκεντρικού καλλιτέχνη, που εισχωρεί βαθιά μέσα σου και σε τραντάζει ή απλά σε ξυπνάει, έστω και για λίγο ως αρχή, από το λήθαργο. Όταν δεν προχωράς ως συνήθως σκυφτός και βιαστικός (για να προλάβεις τι; τους ρυθμούς της δουλειάς που είναι δουλεία; της ζωής που υποβιβάστηκε σε αγχωτική επιβίωση; της περιπέτειας που χάθηκε μέσα σε ουρές αναμονής και καθημερινές μονότονες διαδρομές; τι;)... Kαι αποφασίζεις να σταθείς λιγάκι και να τους κοιτάξεις κι εσύ. Μπορεί να θυμηθείς κάτι που ήξερες πάντα αλλά σε βόλευε (εσένα ή κάποιους άλλους που λυμαίνονται το κεφάλι και χειραγωγούν τα συναισθήματά σου) να το καταχωνιάσεις στα αζήτητα του μυαλού και στο πίσω μέρος της καρδιάς, μπορεί και να σου διηγηθούν ιστορίες που δεν θέλει σχεδόν κανείς να ακούσει γιατί δεν μπορεί να βαστάξει το βάρος της ουσίας τους. Όμως είναι εκεί, είτε λέγονται γκράφφιτι είτε απλά συνθήματα με ή χωρίς ρίμα, και περιμένουν να αναπτύξουν μία έστω σύντομη αλλά ουσιώδη διαλεκτική σχέση μαζί σου.

ανιχνευτής


" Industrial Revolution"  (Βιομηχανική επανάσταση)
Παρίσι, στη Μονμάρτη

"ράγισε (σπάσε) την καρδιά σου για να βρεις τη ράχη σου" (εννοεί προφανώς να ισιώσει η κυρτωμένη κορμοστασιά)
Παρίσι, Les Marrais

 " A little Indian brave who before he was ten
Played war games in the woods with his Indian friends,
And he built a dream that when he grew up,
He would be a fearless warrior Indian Chief "
Παρίσι

" No land for the poor "
Αθήνα, Εξάρχεια

" Forever on loan " (για πάντα υπό το καθεστώς του δανεισμού)
Αθήνα, Ακαδημία Αθηνών

" Be the change "
Αθήνα, σταθμός του μετρό "Πανεπισήμιο"

" It’s a lonely, lonely summer in the city" (art by Sonke)
Αθήνα, Εξάρχεια

"  Smash patriarchy "
Αθήνα, Borsalino Bar

Αθήνα, Εξάρχεια


όλες οι παραπάνω φωτογραφίες, μαζί με τις λεζάντες στα αγγλικά, πάρθηκαν από το Faulty Pattern στο tumblr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου