ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2017

οι "Αλίκες" στη χώρα (ή τις χώρες) των κάθε λογής ιατρικών "θαυμάτων"


Μια επισήμανση:
Ο ιός είναι μια πάρα πολύ απλή, στοιχειώδης μορφή ζωής, που μάλλον δεν πρέπει καν να θεωρείται έμβιο ον. Δεν μπορεί να ζήσει αυτόνομα. Έχει ένα ημιτελές DNA (ή ψευδοDNA) και προσκολλάται παρασιτικά, ώστε να καταφέρει να υπάρξει, στα υγιή κύτταρα ενός έμβιου οργανισμού, μεταλλάσοντάς τον με το "ψευδοDNA" του. Αντίθετα, το μικρόβιο είναι ένας έμβιος οργανισμός, μονοκύτταρος, που διακρίνεται απ'όλα τα χαρακτηριστικά της ζωής, όπως το γεγονός ότι θρέφεται (αντίθετα με τον ιό). Ο όρος αντι-βιοτικό προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων "αντί" και "βίος"(ζωή), πρόκειται δηλαδή για φαρμακευτική αγωγή που χορηγείται για να καταπολεμήσει ένα έμβιο ον, όπως είναι τα μικρόβια ή τα βακτήρια. Η χορήγηση λοιπόν αντιβιοτικών για την καταπολέμηση ιώσεων (ο όρος αυτός προέρχεται φυσικά από τον ιό) είναι τελείως λανθασμένη πρακτική, αν και παρατηρείται συνεχώς να συμβαίνει. Ο ιός ΔΕΝ αντιμετωπίζεται με αντιβίωση, κάνει τον κύκλο του και περνάει (εδώ μετράει και η καλή κατάσταση ενός ανοσοποιητικού συστήματος) και δύναται να ενεργήσεις μόνο ανακουφιστικά (και όχι με τη χορήγηση αντι-βιοτικών) όσον αφορά τα συμπτώματα. Οποιοδήποτε γιατρό κι αν ρωτήσεις, που δακρίνεται από σοβαρότητα και ειλικρίνεια, να σου επιβεβαιώσει αν πραγματικά υπάρχουν αντι-ιικά φάρμακα, ίσως και να γελάσει μέχρι δακρύων...
(Να ένα διαφωτιστικό άρθρο για τη διαφορά ιών και μικροβίων:  Μικρόβια και ιοί )

Μια αφήγηση "ιατρικής αστοχίας":
Την παρακάτω ιστορία μου τη μετέφερε ένας φίλος, του οποίου ο πατέρας ήταν γνωστός με ιδιοκτήτη (που και αποτελεί το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας μας) μίας ονομαστής επιχείρησης εστίασης στα νότια προάστια της πρωτεύουσας, η οποία πλέον έχει κλείσει. Ο κύριος λοιπόν αυτός εμφάνισε κάποτε ένα ογκίδιο στο σβέρκο και ανήσυχος απευθύνθηκε στο εγχώριο ιατρικό σύστημα όπου και του έκαναν βιοψία. Όταν οι "ειδικοί" είδαν τα αποτελέσματα της βιοψίας του είπαν ότι δυστυχώς πρόκειται για καρκίνο και πρέπει να ξεκινήσει άμεσα χημειοθεραπεία.
Ο άνθρωπός μας όμως, που είχε και χρήματα να διαθέσει, αρνήθηκε να υποβληθεί σε αυτή την πολύ επώδυνη δοκιμασία (περί τούτου: Η ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ (ένα άρθρο που του αξίζει να διαβαστεί με όλη τη δέουσα προσοχή!) και Η Χημειοθεραπεία Θεραπεύει και… η Γη Είναι Επίπεδη και Η Χημειοθεραπεία υπεύθυνη για τις μεταλλάξεις του DNA) και αποφάσισε να πάει για περαιτέρω εξετάσεις στην Αγγλία.
Στο νοσοκομείο εκεί έδειξε τα αποτελέσματα της βιοψίας στον ιατρό που τον ανέλαβε, λέγοντάς του από πριν ότι δυστυχώς πάσχει από την "επάρατη νόσο".
Ο ιατρός απάντησε ότι αυτό θα το κρίνει ο ίδιος και αφού είδε προσεχτικά τους δείκτες που αναγράφονταν στο έγγραφο της βιοψίας (δεν γνωρίζω αν του έκαναν κι άλλες εξετάσεις), του έδωσε μια αντιβίωση που έκρινε κατάλληλη, λέγοντάς του πως δεν έχει τίποτε το σοβαρό παρά μία αντιμετωπίσιμη κύστη και τον έστειλε σπίτι του. Ο άνθρωπος συνέχισε ομαλά τη ζωή του και ο "παραλίγο καρκινικός όγκος" κατέληξε να αποτελεί την ανάμνηση μιας δυσάρεστης ταλαιπωρίας που έληξε όμως με τον πλέον ευχάριστο τρόπο. Απορία δική μου: αν συμμορφωνόταν με τις αρχικές ιατρικές υποδείξεις κι έμπαινε μέσα για χημειοθεραπεία, η περιπέτειά του θα είχε την ίδια ευτυχή κατάληξη;
(Κατά  πρώτο λόγο: Αυτό όμως που συμβαίνει στην απόλυτη  διάλυση της  λεγόμενης δημόσιας Υγείας στην Ελλάδα των "μνημονιακών υποχρεώσεων" είναι σοκαριστικό και δεν έχει προηγούμενο, με ιστορίες καθημερινής τρέλας και δυστυχίας:  Η "ευταξία" στο ζωτικό χώρο του βασικότατου αγαθού της "δημόσιας" "δωρεάν" "Υγείας"  Κι εδώ οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τον αγώνα δρόμου με έλλειψη και σε στοιχειώση μέσα λόγω περικοπών, τις εξαντλητικές διπλοβάρδιες και όλη την ομολογουμένως μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλει το ανεπαρκές ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό για να ανταπεξέλθει σε άνισες καταστάσεις...)
(Κατά δεύτερο λόγο: Δεν είναι καθόλου τυχαία η υψηλή ποιότητα παροχής ιατρικών υπηρεσιών στην Αγγλία, μιας και το ιατρικό της σύστημα αποκομμίζει μεγάλα οφέλη από αυτό που αποκαλείται "ιατρικός τουρισμός". Αρκεί λεφτά να έχεις και μέχρι και "θαύματα" μπορεί να ελκύσεις - αλλά αν δεν έχεις παχυλούς λογαριασμούς ή καθόλου; Χμ! Πάμε παρακάτω...)

Μια τελευταία χαρμόσυνη είδηση (αν φυσικά σου περισσεύουν τα χρήματα-μην τρελαθούμε κιόλας):
Ανακοινώθηκε επίσημα από την ελβετική εταιρεία Novartis μια ιδιαιτέρως αποτελεσματική θεραπεία με το όνομα Kymriah, η οποία εγκρίθηκε κι από τον Oργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), κατά μιας ιδιαίτερα επιθετικής μορφής λευχαιμίας. Της λεγόμενης B κυτταρικής οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας, που μέχρι σήμερα παρέμενε ανθεκτική σε συμβατικές θεραπείες ή παρουσίαζε ανεπιθύμητη υποτροπή. Η ανησυχητική παρενέργεια; Κοστίζει μόνο... 475 χιλιάδες δολάρια!!Η εταιρεία βέβαια έσπευσε "να καθησυχάσει" τους πένητες, άνεργους, ημιαπασχολούμενους, ανασφάλιστους, φτωχοδιαβόλους ασθενείς ( σε ολόκληρο τον κόσμο, που βιάστηκαν να χαμογελάσουν στο πρώτο άκουσμα περί παρασκευής της θεραπείας μέχρι που άκουσαν και τη συνέχεια για το πέρασμα απ'το ταμείο). Λέγοντας ότι "θα βοηθήσει τους ασθενείς που δεν διαθέτουν ασφάλεια ή έχουν ελλειπή ασφάλιση". Απορία: πώς θα το κάνει άραγε; μέσω διακανονισμού και εξόφλησης σε πολλές-πάρα πολλές δόσεις; θα βοηθήσει προς την ταχύτατη διαδικασία υποθήκευσης όποιων σοβαρών περιουσιακών στοιχείων διαθέτει ο ασθενής (πχ ένα σπίτι); πώς; Πάντως "προτεραιότητα έχει η ανθρώπινη ζωή", "όλα τ'άλλα τακτοποιούνται αργά ή γρήγορα", σωστά;
Σχετικό άρθρο: Θεραπεία ορόσημο κατά της λευχαιμίας

Βρε, μπας και έχουμε γίνει οι "Αλίκες" στη χώρα (ή τις χώρες) των κάθε λογής ιατρικών "θαυμάτων";


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου